Cielesna geneza czasu i przestrzeni

Marek Pokropski napisał bardzo wartościową pracę, wyróżniającą się w literaturze światowej na tle innych poszukujących wyjaśnienia konstytucji doświadczenia przez jednoczesne zaangażowanie analiz fenomenologicznych i kognitywistycznych. Opisał ewolucję poglądów Husserla od pewnego intelektualizmu w pojmowaniu konstytucji czasu i przestrzeni do coraz większego doceniania szczególnej roli żywego ciała w tej konstytucji. Określił wkład Merleau-Pontyego do uchwycenia specyfiki żywego, odczuwającego i poruszającego się ciała. Wykorzystał badania kognitywistyczne do wsparcia analiz fenomenologicznych, czyniąc to z dużą świadomością trudności metodologicznych, opisując wnikliwie te trudności i szukając właściwego pola porozumienia między fenomenologią i kognitywistyką. Zaproponował nowy typ redukcji fenomenologicznej redukcję do działania, która pozwala opisać owo pole porozumienia empiryczno-fenomenologicznego. Przede wszystkim sformułował oryginalną tezę o wspólnej strukturze odpowiedzialnej za konstytucję czasowoprzestrzennej struktury przeżywania w kontekście jednoczesnego doznawania i ruchu opisał potencjalność charakterystyczną dla żywego ciała jako swoistą rytmizację czuciowej relacji z otoczeniem. [] Autor wniósł nowe wątki do dyskusji na temat badań podstaw ludzkiego poznania. Rezultat ten wykracza poza perspektywę lokalną, mieści się w nurcie zaawansowanych dyskusji prowadzonych w światowych ośrodkach filozoficznych i proponuje rozwiązania, których wcześniej nigdzie nie spotkałem.(z recenzji prof. dr. hab. Roberta Piłata)