Jeremi Przybora małoletnim i stuletnim

Jeremi Przybora opowiada młodszym i starszym najbardziej popularne baśnie świata znane od wieków, choć rozsławione zazwyczaj dopiero przez wytwórnię Disneya. Autor wraca do źródeł Victora Hugo, Lewisa Carrolla, dawnych legend by wydobyć z każdej opowieści to, co najpiękniejsze. A także by mistrzowsko połączyć humor i melancholię. Nic dziwnego, że gdy Przybora opowiada Piotrusia Pana, Piękną i Bestię czy Zakochanego kundla, zachwyca swoją lotnością pióra, elegancją języka, wyrafinownym humorem i fantazyjnością sformułowań. Autor w sposób oryginalny wykorzystuje potencjał języka i wydobywa z niego to, co zadziwiające, niejednoznaczne, zabawne. Tym samym trafia do serc zarówno dzieci, jak i dorosłych.
Nikt jednak nie opisze niniejszego zbioru baśni tak mistrzowsko jak sam autor. Pozwólmy zatem Jeremiemu Przyborze mówić samemu za siebie:
Szafa była bardzo serdeczna i wylewna. Choć może nie tak wylewna, jak Pani Imbryk, z której przy każdej okazji wylewała się herbata. (Ale zawsze do filiżanki, zręcznie się podstawiającej).
Na tym głównie polega rola książąt, że nie można się im opierać, a kiedy już można, wtedy od razu zaczyna się republika, czyli ustrój, który wcale nie pasuje do bajek
(...) usłyszała głos skrzypiący wprawdzie jak stary materac, ale za to brzmiący niezwykle przyjaźnie.
Jedno skinienie pierwszej różdżki sprawiło, że niezdarnie uszyta szmatka przemieniła się w prześlicznie uszytą sukienkę, która sama z siebie wydała z siebie ostatni krzyk mody.