Polski japonizm literacki 1900-1939

W drugiej połowie XIX wieku Europę, w tym także i Polskę, ogarnęła fala japonizmu – mody na Japonię o zasięgu porównywalnym z renesansowym zainteresowaniem antykiem. Ślady japonizmu można dostrzec w malarstwie, wzornictwie, teatrze, literaturze, a nawet w życiu codziennym.
Niniejsza książka prezentuje zjawisko polskiego japonizmu od strony dotychczas zaniedbanej – jego manifestacji w literaturze. Zapomniane sztuki teatralne i powielające stereotypowe ujęcia powieści egzotyczne, młodopolska twórczość poetycka i groteskowe stwory z japońskich drzeworytów – to tylko kilka z różnorodnych przykładów literackiej mody na Japonię. Wykorzystując takie koncepcje badawcze, jak orientalizm, postkolonializm, transkulturowość i intertekstualność, autorka przedstawia polską koniunkturę na Japonię oraz różne ścieżki, jakimi podążał polski japonizm.

Jest to wszechstronne, erudycyjne studium problematyki nie dość dotąd opisanej w badaniach nad polską literaturą pierwszych dekad XX wieku. Monografię Katarzyny Dei uznaję za bardzo istotne osiągnięcie, wypełniające wiele luk w refleksji nad literaturą polską lat 1900–1939 oglądaną nie tylko w perspektywie transkulturowej. Do książki tej z pewnością sięgać będą zarówno badacze zajmujący się relacjami Polski i kultur Dalekiego Wschodu, jak i naukowcy szukający narzędzi do inaczej geograficznie posadowionych dociekań komparatystycznych. To także publikacja, która może zainteresować licznych niespecjalistów.
Z recenzji dr hab. Beaty Śniecikowskiej, prof. IBL PAN

Katarzyna Deja – doktor literaturoznawstwa, absolwentka polonistyki ze specjalnością antropologiczno-kulturową na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jej zainteresowania badawcze obejmują literaturę polskiego i europejskiego modernizmu, polski japonizm i orientalizm, a także transkulturowość, nową komparatystykę oraz literaturę światową.