Od pierwszych słów

Ja uwielbiam takie połączenie nauki i zabawy i właśnie takim połączeniem jest „W podróży. Moja pierwsza encyklopedia polsko-angielska”. Jest ona idealna by zabrać ze sobą w podróż i uczyć się nazw nowych rzeczy, które widzimy zwiedzając. „W podróży. Moja pierwsza encyklopedia polsko-angielska” to książeczka, która zabiera dzieci na wycieczkę nad morze i w góry. Poznają wszystko co dzieje się na ulicy, na torach i na lotnisku. A wszytko to zarówno w języku polskim jak i angielskim. Ta niepozornie wyglądająca książeczka zawiera aż 200 słówek i 50 otwieranych okienek, które sprawiają, że dziecko chętniej sięga po tę książkę. Dzieci poznając świat przy okazji poznają angielskie słówka. Poznają nazwy: miejsc, środków transportów, ale również przedmiotów potrzebnych w podróży i na wakacjach. Ten obrazkowy słowniczek posiada przepiękne ilustrację, która pomagają w nauce oraz pobudzają wyobraźnię. Wszystko to sprawia, że zabawa tą małą „encyklopedią” zapewnia wiele godzin zabawy.

„Warszawska garsoniera” to drugi tom „Sagi Klonowego Liścia”. Sagi opartej na prawdziwych wydarzeń. Tym razem przenosimy się do końca lat 70 ubiegłego wieku, kiedy to Polska żyje wyborem Karała Wojtyły na papieża. Jest to czas gdy kończy się epoka Gierka, która przyniosła trochę swobody ludziom i ożywiła gospodarkę. Jest to czas gdy zmalały ceny żywności, a stopa życiowa obywateli podniosła się. Stefania po rozstaniu z mężem ułożyła sobie życie z nowym mężczyzną, którego kocha. Jest szczęśliwa, lata lecą a dzieci nagle stały się dorosłe. Antonii jest zdolny i ambitny. Po skończeniu technikum gastronomicznego w Łodzi odbywa praktykę w warszawskim Grand Hotel. Szybko nawiązuje nowe znajomości, dzięki którym osiąga nowe cele oraz łamie tak liczne bariery jakie były w PRL-u. Weronika natomiast uczy się na krawcową. Po skończeniu technikum dostaje się do łódzkiej Telimeny, gdzie odnosi pierwsze sukcesy. „Warszawska garsoniera” to książka przepełniona emocjami i marzeniami o lepszym jutrze w czasach, w których ciężko było się wybić się. Fakt, że powieść ta została oparta na prawdziwkach wydarzeniach powoduje, że czyta się ją z większym zainteresowaniem, a emocje jakich dostarczają bohaterowie są bardziej odczuwalne. Ja osobiście lubię tego typu historię, które przybliżają prawdziwe wydarzenia z czasów PRL-u, dlatego książka była dla mnie prawdziwą ucztą literacką i powieść przeczytałam w dwa wieczory. Autorka świetnie oddala klimat lat 70 i wspaniale wykreowała swoich bohaterów. Czytając czułam, że są to prawdziwi ludzie z krwi i kości. Jeśli lubicie książki oparte na prawdziwych wydarzeniach oraz sagi rodzinne to bardzo polecam „Warszawska garsonierę”.

„Lilie królowej. Matki” to już trzeci tom wspaniałej sagi Średniowiecznej. Ta część w głównej mierze poświęcona jest podobnie jak druga, dwórką królowej Jadwigi. Milda po ciężkiej chorobie w końcu odzyskuje siły i udaje się do Rożnowa by pomóc swojej przyjaciółce Amelii. Kobieta była źle traktowana przez swojego męża, Zbigniewa i podstępem poprosiła Mildę o pomoc. Podczas swojego uwiezienia, Amelia znalazła tajemną komnatę. Co w niej odkryła? Później autorka zabiera nas do roku 1397. Obie kobiety zapomniały już o tym co wydarzyło się w Rożnowie. Założyły swoje rodziny i próbują odnaleźć się w nowej roli. Amelia poślubiła młodego uczonego, który uczestniczy w pracach odnowienia krakowskiego Studium Generale. Natomiast Milda staje się częścią bogatej kupieckiej rodziny. Varnas porzuca wojenne rzemiosło i postanawia wieść spokojne życie w podkrakowskiej wsi. Uwielbiam książki pani Lucyny Olejniczak. Każda jej książka jaką czytała zabrała mnie do Krakowa, w którym życie wyglądało zupełnie inaczej niż dzisiaj. Tym razem znalazłam się na Wawelu oraz w zamku w Rożnowie. Autorka wspaniale oddała klimat średniowiecznej Polski. Czuć było chłód bijący z murów zamkowych, stukanie butów o kamienne posadzki oraz klimat wystawnych biesiad. Nie brakuje tutaj opisu przedmiotów codziennego użytku oraz sukien kobiet. Jest tutaj również wiele intryg, ale również radosnych wydarzeń, jak zostanie matką. Wszystko to oddaje klimat średniowiecznego Krakowa, a książkę czyta się bardzo szybko.

Jak jest Wasza ulubiona postać z lektur, które czytałyście jako dziewczynki? Moją zawsze była i jest rudowłosa dziewczynka z „Ani z Zielonego Wzgórza”. Książa doczekała się nowego przekładu i teraz jest „Anne z Zielonego Szczytu”. Recenzję tej i kolejnych trzech tomów znajdziecie u mnie na profilu. Dzisiaj chciałam się z Wami podzielić moją opinią o piątej części przygód Anne i jej przyjaciół. Anne w końcu poślubia swojego przyjaciela a później narzeczonego Gilberta Blyth’a. Nasza bohaterka nie byłaby sobą jakby nie znalazła kolejnego już w swoim życiu urokliwego miejsca. Tym razem przeprowadzają się nad zatokę Four Winds. Gilbert przejmuje tam praktykę lekarską po swoim wuju. W tej części poznamy bliżej historię rodziny Blyth’a, którą w swoim dzienniku spisał latarnik, Jim. Jak w każdej części i tutaj nie braknie emocji. Na Waszych twarzach pojawi się uśmiech, ale również będą sceny, które chwycą za serce. Anne od dziecka miała dar pakowania się w kłopoty oraz umiejętność do szybkiego nawiązywania przyjaźni. Co prawda w tym tomie Anne jest już dojrzałą kobietą i raczej nie ma śmielszych przygód jak w dzieciństwie, ale nadal łatwo nawiązuje nowe znajomości. Jej nową przyjaciółką staje się młoda sąsiadka, która nie tylko opiekuje się ciężko chorym mężem, ale również ma parę innych zmartwień. Zazdrości ona Anne jej idealnego życia. Ale i u młodej mężatki nie zawsze układa się wszystko tak jak ona sobie to wymarzyła. Co takie wydarzy się w życiu Anne i Gilberta? Przekonajcie się sami. Książkę czyta się bardzo szybko i chociaż uwielbiam moje stare tomy (każdy innego wydania) to nie potrafię przejść obojętnie obok nowego przekładu Anny Bańskowskiej. Jak zawsze świetnie wykreowane postacie. Zarówno głównych bohaterów, którzy nie są już dziećmi i widać ich dojrzałość, jak również drugoplanowych. Chociaż akcji książki nie toczy się w ukochanym miejscu Anne, to autorka nadal potrafiła oddać specyficzny klimat zarezerwowany dla tej serii.

Lidia – policjantka, która po wyczerpującym śledztwie została wysłana na miesięczny urlop, który raczej jej nie służył. Marcin – partner Lidki, który przyszedł do niej z nową sprawą. Wspólnie mają odnaleźć mordercę Julity, kobiety, która została uduszona, a przed śmiercią odbyła stosunek. Julita to postać dość skomplikowana. Miała męża, Piotra, z którym od dłuższego czasu nie układało się. Nie miała jednak odwagi odejść od niego. Wiedziała, że ją zdradza, i robiła to samo. Miała paru kochanków, przy których lepiej się czuła niż przy mężu. Wracając do domu zakłada maskę i udawała, że nic się nie stało. Kobieta jest kierowniczką do spraw kluczowych klientów wiodącej firmy farmakologicznej. Wydaje się, że jest spełniona w pracy. Do czasu, aż zostaje postawiona przed poważną próbą. W trakcie śledztwa okazuje się, że Lidia jest podobna do Julity. Czy to pomoże w rozwiązaniu zagadki, w którą uwikłani są wszyscy kochankowie zamordowanej? I czy prawdziwa miłość o której tęsknią obie kobiety stanieje naprawdę? Przekonajcie się sami. Książka dostarczyła mi wielu skrajnych emocji. Z jednej strony nie potrafiłam zagłębić w śledztwo i uważałam, że jest prowadzone nieudolnie, a z drugiej strony byłam ciekawa co wydarzyło się w życiu bohaterów. Było to coś, co nie pozwoliło mi odłożyć książki. Zwłaszcza postać Julity bardzo mnie przyciągała i intrygowała. Była to skomplikowana i zraniona dusza. Kobieta szukała miłości i szacunku. Jak się okazywało dawali jej to kochankowie a nie własny mąż. I chociaż współczułam jej, to jednocześnie mnie drażnił jej sposób życia. To, że z każdym nowym rozdziałem pojawiał się ktoś nowy w jej łóżku. Książkę czyta się niewątpliwie bardzo szybko. Nie jest gruba, ma krótkie rozdziały a autorka posiada lekkie pióro, dzięki czemu nagle znajdujemy się na końcu książki. Narracja tutaj jest trzecio-osobowa, z punktu Julity i Julii, dzięki łatwej wczuć się w emocje obu pań. Znajdziemy w tej historii wiele tajemnic, machlojek i intryg. Nie zabraknie scen erotycznych, ale na szczęście nie jest ich za wiele. Wydaje mi się, że są one tutaj nawet potrzebne, by lepiej zrozumieć samotność i ból Julity. Książkę polecam każdemu kto szuka wyrazistych postaci. Tutaj każda z nich jest inna i każda z nich sprawia, że chce się ją lepiej poznać i zrozumieć jej postępowanie. Każda z nich zakłada maskę i nie wiadomo komu można ufać. Uważam, że jako kryminał, książka nie jest za dobra, ale jako studium psychiczne postaci jest genialna.

Do doliny w Alpach Szwarcarskich, w wiosce Arens przybywa Dillon Halloran wraz z ojcem Gabrielem. Chłopak ma osiemnaście lat i udaje się do tej wioski by poznać prawdę o swoim pochodzeniu. Całe życie spędził tylko z ojcem. Matka go zostawiła gdy był mały. Niewiele o niej wie. Do szkoły dla Wampirów, zwanej Vamps udaje się w celu nauczenia się zdolności wampirów, które w nim drzemią. Musi to zrobić dla swojego i innych bezpieczeństwa. Do pięknej dolinki przybyła również Celeste, Bram, Jeremich, Aron i Asta i inni. Wszystkie to postacie to wampiry. Jedyną osobą, która jest inna w ich towarzystwie jest Dillon. Jest on półczłowiekiem a półwampirem. Chłopak nic nie wiedział o świecie wampirów. Jak pić krew, jak latać i jak to jest spać w trumnie. Dampire to postać dość rzadka w świecie wampirów. Podobno dzieci człowieka i wampira nie przeżywają. Jak więc udało się to Dillownoi? Jak przebiegały jego pierwsze dni w elitarnej szkole dla wampirów? Czy naprawdę jego krew jest wyjątkowa i dlaczego staje się celem, który należy wyeliminować? Przekonajcie się sami. Książka przeznaczona jest raczej dla młodzieży, ale nieco starsi czytelnicy również powinni polubić opisany świat wampirów. Nie jest to fantastyka na wysokim poziomie, ale nie przeszkadzało mi to. Przewracałam kolejne strony z przyjemnością i z ciekawością tego co może się wydarzyć. Bardzo polubiłam głównego bohatera, który przypominał mi chłopca, który również nie wiedział nic o świecie, z którego pochodził. Mowa o Harrym Potterze. Dillon, to chłopiec z jednej strony zagubiony i nie bardzo chcący być tym kim jest, a z drugiej strony osoba bardzo wyrazista i silna. Autorka miała bardzo ciekawy pomysł stwarzając go półczłowiekiem, a półwampirem. Nicole Arend posiada lekkie pióro i miała wspaniały pomysł na fabułę tej książki. Początek powieści może niektórym wydawać się nudny, ale później akcja przyspiesza i właściwie cały czas coś się dzieje. Jak to w szkole, która dostarcza wielu emocji. Nawet jeśli jej uczniami są wampiry. Zakończenie potrafi zakończyć i odkładając książkę, czuje się niedosyt. Myślę, że fani zarówno książek o wampirach, jak również „Harrego Pottera”, powinni być usatysfakcjonowani tym tytułem. Ja na pewno sięgnę po kolejny tom i chętnie ponownie przeniosę się do elitarnej szkoły dla wampirów.

Autorka opisuje z niezwykłą dokładnością los kobiety i jej odczucia w ciąży. Rozpoczyna się od tego jak pewna młoda kobieta odkrywa, że jest w ciąży. Robi tekst, na którym pojawiają się dwie niebieskie kreski, wskazujące na to, że zostanie matką. Wraz ze swoim partnerem bardzo cieszą się z tego faktu. Wybierają imię, przygotowują dom pod owego członka rodziny. Jednak kobieta czuje, że coś może być nie tak, chociaż chodzi na badania i wydaje się, że nie ma czym się martwić. Na początku przyszła mama, ma obawy jak każda z nas będąc w ciąży. Czy jej dziecko rozwija się dobrze? Jak każda z nas porównywała go do najmniejszego ziarenka, która stawało się coraz większym. Dużo czytała na temat ciąży i oglądała filmiki. Miała również koszmary związane z jej przyszłym dzieckiem. Wszystko jednak wydawało się, że jest ok, do czasu aż pewnego w dnia w parku zaatakowały ją psy. Nic jej, co prawda nie zrobiły poza lekkimi skaleczeniami, ale podczas badań trafiła na doświadczonego lekarza, który widzi na USG, że płód rozwija się nieprawidłowo i ciąża powinna być przerwana już dawno temu. Czemu więc nikt wcześniej tego nie zrobił? Jaką decyzje podejmie przyszła matka? Jedno jest pewne. Nic już nie będzie dla niej takie jak kiedyś. Jej świat legł w gruzach. Straciła radość życia i nie wiadomo czy jeszcze kiedyś ją odzyska. Książka porusza i to bardzo. Dostarcza wielu emocji. Na początku czujemy wraz z bohaterką radość z tego, że jest w ciąży. Ale czujemy również, że ta radość zaraz się skończy. Nie wiemy tylko w jaki sposób. Kolejne strony są już opisem cierpienia kobiety. Najpierw jej nieusadawianych lęków i koszmarów, a później diagnozy i bólu z powodu podjętej decyzji. Książka chociaż nie jest mrożącym krew w żyłach thrillerem, ani pikantnym romansem potrafi wciągnąć od pierwszej strony. Czytając pierwsze strony wiedział już, że to jest to, co chciałabym teraz przeczytać. I do ostatniego rozdziału utrzymywałam swoje zdanie. Bardzo ciekawym zabiegiem jest tutaj świadome pominięcie imion bohaterów. Ona to E., on to A. jest jeszcze B., która odgrywa w tej historii ważną rolę. Ale aby poznać lepiej te postacie, musicie sami sięgać po „Suche gałązki”. Ciekawa tematyka, dość szybka akcja, lekkie pióro autorki, wyraziste postacie, chociaż bez konkretnych imion i krótkie rozdziały. To wszystko sprawia, że książkę czyta się szybko. Czy przyjemnie to nie wiem, bo porusza dość ciężkie tematy. I jeśli nie boicie się czytać o trudnych sprawach to bardzo polecam tę książkę.

„Złodziejka” to książka o intrygach, czarnych charakterach i o obłędzie. Susan Trinder jest sierotą, którą przygarnęła pani Sucksby i jej mąż. Matka dziewczynki była złodziejką i pewniej nocy przyniosła ją pod drzwi pani Sucksby, mówiąc, że kiedyś po nią wróci. Nie wróciła. Została złapana przez policję i powieszona. Ale czy tylko kradzież miała na swoim sumieniu? Do ich domu przybył Dżentelmen z propozycją dla Sue. Ma zostać pokojówką i pomóc mu w uwiedzeniu również sieroty Maud Lilly, a później utwierdzić ją w przekonaniu, że jest obłąkana i umieścić w wariatkowie. Jeśli to zrobi, otrzyma połowę jej pieniędzy. Po chwili wahania dziewczynka zgadza się i trafia do wuja Moud, który posiada wiele, dziwnych ksiąg i druków. I tak Sue udaje się z Londynu do Briar. Na miejscu czeka na nią wiele niespodzianek, zakazane uczucie i niebezpieczne przygody. Szybko orientuje się, że panują tam inne zwyczaje niż w Londynie. Do jej obowiązków należy dotrzymywanie towarzystwa Maud i dbanie o jej garderobę. Sue zauważa, że Lilly nie jest głupia i szalona, a raczej samotna. I nagle następuje zwrot akcji, który bardzo mnie zaskoczył i sprawił, że od książki nie mogłam oderwać się. Książka nie należy do cienkich powieści. Nie posiada też za wiele bohaterów, ale ci, którzy występują w tej opowieści zostali bardzo dobrze wykreowani. Zarówno ich portret psychologiczny jak i wygląd oddający ducha wiktoriańskiej Anglii. Książka również nie należy do łatwych. Nie płynie się przez zawartą w niej historię. Wymaga ona skupienia się nie na 100%, ale na 200%. Łatwo bowiem pogubić się w obłąkaniu osób w niej występujących. Do końcu zadawałam sobie pytanie o co tak naprawdę chodzi panu Riverowi i kto tutaj jest szalony? W książce nie ma mowy o nudzie. Posiada zaskakujące zwroty akcji, a obcowanie na każdej prawie stronie z obłąkanymi, sprawia, że ma się ciary. Autorka świetnie oddała klimat mrocznej strony ludzkiego umysłu. Posiada wspaniały język i styl pisania, który bardzo mnie oczarował. Dostarcza wiele emocji, a o to właśnie chodzi w powieściach. Zakończenie książki wbiło mnie w fotel i sprawiło, że długo o przeczytanej historii nie zapomnę. Książkę polecam każdemu, kto szuka czegoś niebanalnego lub myśli o przeczytaniu czegoś innego niż zwykle. [współpraca reklamowa] Wydawnictwo Prószyński

[współpraca reklamowa] Wydawnictwo Mando Akcja książki rozpoczyna się w Piotrogrodzie, w Rosji w czasie gdy Bolszewicy ruszyli do ataku. Jej książęca wysokość Swetłana Dalska wraz z siostrą i matką, jest spakowana w jedną walizkę od pewnego już czasu, na wypadek ataku. Ojciec zawsze ostrzegał je, że ten dzień kiedyś nadejdzie. W środku nocy budzi swoją siostrę, Marinę i przy pomocy przyjaciela brata, Siergieja wydostają się z domu przez ukryte przejście na klatce schodowej. Uciekają we trójkę do Francji. Do kraju, w którym również panuje wojna. Do kraju, w którym nie jest bezpiecznie, i w którym coraz trudniej znaleźć schronienie. W Paryżu poznaje chirurga, Edwynna MacCallana, który używa zdrobnienia Wynn. Mężczyzna wraz z pomocnikiem Gerardem codziennie zajmują się głównie wyciąganiem kul z ciał. Nie jeden raz zrobili to w ostatnich sekundach, by uratować życie postrzelonego. Swetłana trafią do pana doktora z paskudną raną nogi. Z czasem Wynn zauważa, że chce pomagać kobiecie i zaopiekować się nią. Wyniosła arystokratka odrzuca jest jednak obojętna na czyny i słowa pana doktora. Na początku XX wieku, bowiem nie wypadało wiązać się z kimś o niższym statusie społecznym. Czy Wynn będzie wstanie poświęcić wszystko by zdobyć serce ukochanej? Jak dalej potoczą się losy tej pary? Przekonajcie się sami. Książkę czyta się bardzo szybko ze względu na lekkie pióro autorki. Akcja książki osadzona jest w czasach, gdy na całym świecie toczyły się wojny i różne rewolucje. Autorka świetnie przedstawiła dwie kobiety i różnicę pokoleń. Jedną z nich jest matka Swetłany, która rządzi córką i cały czas mówi jej co wypada, a co nie osobie dobrze urodzonej. Drugą postacią jest sama Swetłana, która buntuje się przeciwko matce i jej poglądom. Ale czy będzie miała na tyle sił by postawić na swoim? Czy ona i Wynn będą mieli szansę, by ich znajomość przerodziła się w coś więcej? Lektura dostarcza również wiele emocji. Głównie wzruszenie towarzyszyło mi podczas czytania. Były również momenty irytacji. Jeśli lubicie książki z historia w tle, zakazaną miłością, która potrafi roztopić najbardziej zimne serce to polecam „Lodową księżniczkę”.

[współpraca reklamowa] Wydawnictwo Muza Z Budapesztu do Rumunii udaje się Laura i jej chłopak Daniel. Zamierzają założyć rodzinę, ale zanim pojawią się dzieci, chcą pozwiedzać Europę. Podczas nocnego podróżowania w pociągu poznają Alinę i Iona. W przedziale z nimi jedzie jeszcze ktoś. Mężczyzna, który cały czas obserwuje Laurę. Po północy para za namową nowych przyjaciół idą do przedziału sypialnianego by przespać się parę godzin. W czasie ich snów ktoś ich okrada z dokumentów i biletów. Przez co zostają wyrzuceni z pociągu na opuszczoną stację. Do ich towarzystwa dołącza również Alina. Jest środek nocy, ciemno a w około rozciąga się las. Postanawiają jednak wrócić po torach do najbliższej miejscowości. Nagle gubi im się koleżanka. Gdy poszli jej szukać trafiają na leśną polanę, na której znajduje się „prastary” dom. Chociaż wiedzą, że powinni iść dalej, nogi same niosą ich w kierunku domu. Co wydarzył się później? Tego autor nie wyjaśni nam od razu. Będzie trzymał nas w niepewności i napięciu do ostatnich stron. I kiedy rozbudził w nas ciekawość o tajemniczym domu, zabiera nas z Rumunii do Londynu. Akcja w stolicy Anglii dzieje się parę miesięcy po wydarzeniach w lesie. I żadne z głównych bohaterów nie jest już tą samą osobą, jaką była przed wyjazdem. Do tego nie są już ze sobą razem. Co wydarzyło się w lesie takiego, że życie dwójki młodych ludzi wywróciło się do góry nogami? Przekonajcie się sami. Książka jest z gatunku tych, co nie pozwalają się odłożyć nawet na chwilkę. Mark Edwards od pierwszych stron buduje napięcie, które towarzyszy do ostatnich stron. Autor jest dla mnie mistrzem zwodzenia czytelnika. Na początku akcja książki dzieje się na pustkowiu. Na odludziu, które powoduje ciary. Później akcja toczy się głównie w Londynie, ale wcale gęsia skórka nie opuszcza nas. Bohaterowie zostali świetnie wykreowani. Opis ich stresu pourazowego powoduje, że czytelnik coraz bardziej jest ciekawy tego co wydarzyło się w Rumunii. A gdy już dowie się, to sam dozna szoku. Książkę bardzo polecam. Nie ma mowy w niej o nudzie, a emocję jakie wyzwoli w Was, pozostaną z Wami jeszcze przez jakiś czas.

Amelia to młoda kobieta, która powróciła w rodzinne strony, nad morzem. Tam mieszka razem z dziadkiem i pracuje w rodzinnej knajpie „Nad brzegiem”. Znajomych zbyt wielu nie ma, najlepszy kontakt ma z Przemkiem, któremu jeszcze będąc w szkole Melka wpadła w oko i do tej pory mu nie przeszło. Rafał poszedł w ślady ojca i oboje prowadzą firmę detektywistyczną. Do tej pory młody Kamieński odpowiedzialny był za kontakt z mediami, czyli wywiady i wystąpienia publiczne. Do tego drobne sprawy by przyłapać niewiernych małżonków na zdradzie. Tym razem ojciec Rafała postanawia przydzielić mu poważniejsze zadanie. W nadmorskiej miejscowości przy jednej z dróg w lesie, na przestrzeni kilku lat doszło do morderstw na kobietach. Sprawca do tej pory nie został złapany. Pani burmistrz chce raz na zawsze zamknąć ten temat i wynajmuje prywatnego detektywa, może to właśnie Kamieński rozwiąże tę zagadkę. Co połączy Amelię i Rafała? Czy młody detektyw podoła zadaniu? Czy dziewczyna z małej miejscowości ma szansę na miłość? Muszę stwierdzić, że mam dosyć mieszane uczucia, co do tej książki. Nie twierdzę, że była zła, jednak zupełnie nie tego się spodziewałam. Mamy tu romans z nutką kryminału, natomiast jak dla mnie trochę za nudne to było. Przez pół książki nie działo się zupełnie nic. Później minimalnie coś ruszyło, jednak to nadal nie było to, czego oczekiwałam. Co do wątku kryminalnego to niestety uważam go za niewypał. Znany detektyw ma za zadanie rozwiązać zagadkę morderstw kilku kobiet a wszystko niemal był w stanie zrobić w ciągu jednego dnia. Wszystko wyczytuje z akt policyjnych oraz dowiaduje się od ciotki Amelii. Śledzenie podejrzanego zleca i tak komuś innemu. Co do romansu, coś tam się dzieje, aczkolwiek wszystko jest bardzo, ale to bardzo przewidywalne. Dużym plusem jest to, że w książce mamy ogrom dialogów, co sprawia, że powieść czyta się w błyskawicznym tempie. Twórczość autorki bardzo lubię. Do tej pory przeczytałam bodajże dwie książki i bardzo mi się podobały. Jednak to połączenie romansu z kryminałem nie przypadło mi do gustu. Aczkolwiek was zachęcam do przekonania się na własnej skórze, może akurat Wam się spodoba. Ja na pewno jeszcze nie raz sięgnę po książki Agaty Przybyłek z nadzieją, że to było jednorazowe niedopasowanie.