Beata Obertyńska

Beata Obertyńska, urodzona w rodzinie o artystycznych korzeniach, zadebiutowała w 1924 roku na łamach "Słowa Polskiego". Jej życie artystyczne związane było początkowo z lwowskimi scenami teatralnymi, aż do momentu, kiedy jej losy dramatycznie zmieniły się wraz z aresztowaniem przez NKWD w 1940 roku. Przeżyła trudne chwile w sowieckich łagrach, by po amnestii dołączyć do Armii Polskiej, z którą przeszła przez Iran, Palestynę, Egipt i Włochy. To w tym czasie powstał jej pamiętnik "W domu niewoli", który zyskał popularność wśród żołnierzy II Korpusu.
Po wojnie Obertyńska osiadła w Londynie, gdzie do końca życia tworzyła poezję religijną, zebraną w tomiku "Grudki kadzidła", oraz inne utwory, które cieszyły się uznaniem emigracyjnej publiczności. Otrzymała wiele nagród, w tym od Fundacji Lanckorońskich i Fundacji Jurzykowskiego. Jej twórczość pośmiertnie doczekała się wydań w Polsce, w tym "Wiersze wybrane", "Grudki kadzidła" oraz "W domu niewoli".
Beata Obertyńska zmarła w Londynie w 1980 roku, zostawiając po sobie dziedzictwo literackie, które do dziś stanowi ważną część polskiego dorobku literackiego na emigracji