Chłopiec z Kresów. Historia prawdziwa

HISTORIA JAK FILM Niepozorna książeczka z nierzucającą się w oczy okładką, wśród wielu efektownych i efekciarskich na półkach księgarni. Ale już nie raz przekonałem się, że opakowanie o niczym nie świadczy i to dotyczy nie tylko okładki książki. A jednak kiedy zauważyłem książkę Tomasza Wandzela „Chłopiec z Kresów. Historia prawdziwa” w zapowiedziach Wydawnictwa mg nie miałem wątpliwości, że muszę tę książkę przeczytać, obroniła się opisem. Autor kreśli prawdziwą opowieść o chłopcu, który pod wpływem olbrzymich emocji uciekł przed karą, rzucając się gęstwinę leśną i jak się okazało, skazując się na tułaczkę i utratę kontaktu z rodzicami i rodziną na długie, długie lata. A wszystko to na Kresach targanych drugą wojną światową, gdzie wrogiem byli nie tylko Niemcy, ale także najbliżsi sąsiedzi Ukraińcy. Konflikt ten mimo swojego okrucieństwa ze strony Ukraińców nie jest podgrzewany przez autora, ale też nie jest ukrywany, bo świadectwa tych wydarzeń wciąż mimo historycznych źródeł czekają na wyjaśnienia. Historia Henryka, bo tak ma na imię chłopiec, ciągnie się aż do 1978 kiedy kończy się szczęśliwym rozwiązaniem. Co dzieje się z Henrykiem, chłopcem z Kresów? Bardzo wiele, ale nie chcę tu o tym pisać, by nie odbierać przyjemności czytania. Po drodze do domu rodzinnego jest Francja, Algieria znowu Francja, perypetie ze zdrowiem i szczęśliwe małżeństwo. Ile w tym fikcji literackiej wie sam autor, który materiały o Henryku dostał od jego brata Romana w 2017 roku. Tomasz Wandzel wiedział, że takiego materiału nie można nie wykorzystać. Zaproponował panu Romanowi, że napisze powieść, która będzie łączyć autentyczne zdarzenia z fikcją literacką. Ten zgodził się i poprosił, żeby napisał coś bliższego prawdzie niż fikcji. „Świadomy odpowiedzialności za każde napisane słowo, starałem się opowiedzieć losy mojego bohatera oraz ludzi, jakich spotkałem na swej drodze, w taki sposób, by czytelnik nie osądzał bohaterów tej opowieści” – pisze we wstępie autor. Fabułę czyta się niemal jednym tchem i sprawia wrażenie, jakby były to wspomnienia pana Henryka spisywane z dyktafonu. To dobry kawał roboty autora, bo jak się okazuje, wydarzeń z tamtych dni z tamtych dokładnie nikt nie pamięta z rodziny Henryka. Na okładce jest QR kod do programu Świadokowie z 1978 roku, gdzie autor reportażu opowiada o spotkaniu Henryka i jego rodziców oraz z rodzeństwem, którego nie mógł znać, bo urodzili się po jego zaginięciu. „Kiedy po raz pierwszy usłyszałem o losach małego chłopca – pisze w posłowiu autor – który mimo swojego wieku potrafił przetrwać okrutne czasy wojny, zadałem sobie pytanie: jak to możliwe, że ta historia nie jest znana? Przecież gdy w 1978 roku Henryk odnalazł swoich rodziców, wydarzenie budziło duże zainteresowanie. Prócz reportażu w programie Świadkowie ukazało się kilka artykułów w prasie. A mimo to, przez kolejne czterdzieści lat funkcjonowała jedynie jako opowieść rodzinna”. Ja myślę, że ta opowieść to scenariusz na ciekawy film… Przeczytajcie!