Małe przyjemności

Jeśli lubicie czytać literaturę obyczajową z wątkami historycznymi to Clare Chambers przeniesie Was do Londynu i jego przedmieść z lat 50-tych. Ja jestem tą książką totalnie zachwycona! Jean Swinney pracuje jako dziennikarka lokalnej gazety. Kobieta wiedzie samotne życie wypełnione obowiązkami i opieką nad schorowaną matką. Pewnego dnia do redakcji przychodzi list, który zmienia życie Jean. Wkrótce śledztwo prowadzone przez dziennikarkę wywraca jej życie do góry nogami. Świetna i wyjątkowa lektura. Fabuła wciąga i intryguje od samego początku. Autorka stworzyła piękną historię o poszukiwaniu miłości i szczęścia. Między kartkami powieści dowiadujemy się, że nigdy nie jest za późno na zmiany w swoim życiu. To historia, która zmusza czytelnika do refleksji i przemyśleń. Śledztwo dziennikarskie bohaterki wciągnęło mnie i koniecznie chciałam rozwiązać tajemnicę. Autorka potrafi trzymać czytelnika w napięciu i dostarczyć emocji oraz wrażeń. Lekki styl autorki sprawił, że nie mogłam oderwać się od tej książki. Jestem oczarowana i chętnie sięgnę po kolejne powieści autorki. Polecam!

Małe przyjemności. Czy to nie właśnie z nich składa się szczęście? A może też tylko one pozwalają przetrwać samotność i monotonną, niesatysfakcjonującą egzystencję? Powieść Clare Chambers przeczytałam kilka dni temu i cieszę się, że dałam sobie chwilę nim usiadłam do napisania opinii, bo mam wrażenie, że ten czas był mi potrzeby, by w pełni odczuć jej głębię. Jeśli stwierdzić, że powieść jest historią miłosną z wiernie oddanym klimatem Anglii drugiej połowy lat pięćdziesiątych XX wieku to będzie to dużym niedopowiedzeniem, bo inspiracją dla autorki były dwa prawdziwe wydarzenia z tamtych czasów, które wiele wnoszą do fabuły, mianowicie badanie zgłoszonych przypadków dzieworództwa i tragiczna katastrofa kolejowa, w której wiele osób poniosło śmierć. Jean Swinney, niemal czterdziestoletnia dziennikarka lokalnej gazety, samotna, przygnieciona obowiązkami i opieką nad matką nie wie jak bardzo jej życie się zmieni, gdy zajmie się sprawą kobiety twierdzącej, że jej córka jest wynikiem partenogenezy. Jej zaangażowanie w losy rodziny Tilbury – Gretchen, Howarda i dziesięcioletniej Margaret odmieni ją zupełnie, ogrzewając jej smutną codzienność uczuciem przyjaźni, a nawet miłości. Z jednej strony powieść zaintrygowała mnie zagadką można rzec natury medycznej, choć dziennikarka uparcie poszukuje innego, bardziej przyziemnego jej wyjaśnienia, a z drugiej kompletnie oczarowała kreacją Jean. Jest tak boleśnie prawdziwa i szczera w swoich emocjach. Tak oddana swojej niewesołej egzystencji i tak niepewna i rozdarta wobec zachodzących zmian. Zachwycił mnie też sposób przedstawienia bohaterów, którzy dla kogoś patrzącego z boku zdają się fizycznie brzydcy, pospolici i nieatrakcyjni, a dla siebie wzajemnie piękni i jedyni na świecie. Ta subtelna, delikatna i piękna opowieść o miłości, która przychodzi w najmniej spodziewanym momencie urzeka również prostotą języka i humorem, ale zakończeniem rani w najgorszy możliwy sposób. Choć we mnie nie umarł cień nadziei na szczęśliwy koniec tej historii, bo jej bohaterowie tylko na takie zasługują. Pozostaję pod dużym wrażeniem tej powieści, której klimat budują emocje i ludzie tak prawdziwi i niedoskonali jak każdy z nas.