Nasz pierwszy rok

Marcel Moss to pseudonim polskiego autora bestsellerowych powieści kryminalnych, thrillerów psychologicznych i sensacji. Od niedawna również książek dla młodzieży. Do mnie akurat trafiła ta ostatnia. Jak się okazało jest kontynuacją „Mojego ostatniego miesiąca”. Jednak nieznajomość jego nie przeszkadzała mi w lekturze. Bohaterami opowieści są Sebastian i Kevin, dwóch młodych chłopaków, mimo wieku doświadczonych przez życie i naznaczonych traumami. Każdy z nich otrzymuje trochę przestrzeni żeby opowiedzieć nam swoją historię. Jednak zdecydowanie więcej miejsca Moss poświęca Sebastianowi, z którym niektórzy czytelnicy spotkali się w pierwszej części. Wtedy to chłopak stracił matkę. Nie potrafił poradzić sobie z tą stratą i zaczął się staczać. Po namowie podjął się niełatwemu zadaniu – pracy w hospicjum. Tam poznał Mateusza, śmiertelnie chorego chłopaka. Choć zostało mu niewiele czasu, to uczucie nie wybiera. Zakochali się w sobie. Teraz po śmierci Mateusza Sebastian musi złapać drugi oddech. Wyjeżdża na wieś, gdzie poznaje Kevina. Bardzo ważną rolę, dzięki której nie gubimy wątków pierwszej części, odgrywa Dziennik Alternatywnej Rzeczywistości prowadzony przez Sebastiana, stanowiący dla niego formę terapii. To z niego dowiadujemy się o tym co było i tego, jak by mogło wyglądać gdyby Mateusz żył. To moje pierwsze spotkanie z Marcelem Mossem. Nie wiem czy będą kolejne – być może, ale chyba spróbuję czegoś dla dorosłego czytelnika. Uważam, że ta książka jest dobra, lecz sądzę, iż lepiej będą ją odbierać osoby bardziej zbliżone wiekiem do bohaterów tej historii. Podoba mi się to, że Moss nie boi sięgać po trudne tematy z jakimi coraz częściej zmagają się młodzi ludzie: odrzucenie, niedopasowanie, śmierć bliskiej osoby, przeżywanie żałoby, depresja, akceptacja środowiska. Nie powiem, że znajdziecie tu poradnikowe rady, jak wybrnąć z różnych sytuacji, ale tak, jak Sebastian czy Kevin możecie sobie pomóc. Trzeba tylko w porę umieć skorzystać z pomocy i dobrze mieć kogoś na kim można polegać. Zdaję sobie sprawę, że nie jest to książka dla każdego, ale Ci, którzy się na nią zdecydują na pewno wyniosą z niej sporo dobrego. Moss pisze z niebywałym wyczuciem i delikatnością o przyjaźni i miłości, a także o akceptacji i tolerancji. Spróbujcie, może akurat jest to lektura dla Was.

„(…) nie da się rozpocząć nowej opowieści, wciąż pisząc poprzednią ”. Marcel Moss, jeden z najpopularniejszych polskich autorów thrillerów i kolejna powieść YA, która chwyta za serce – czemu nie? „Nasz pierwszy rok” to kontynuacja losów Sebastiana, którego los w bardzo młodym wieku mocno i bezlitośnie doświadczył. Chłopak w tragicznym wypadku stracił matkę, która była niezwykle ważną osobą w jego życiu. To zdarzenie obróciło w gruzy jego świat. Młody człowiek zamkną się w sobie, pogrążył w depresji, przestał dbać o swoje zdrowie i życie. Dzięki inicjatywie ojca, Sebastian zdecydował się odbyć wolontariat w hospicjum. To tu chłopak doświadczył wachlarza emocji, poznał ludzi i świat, o którym miał jedynie wąskie wyobrażenie. Tu poznał też Mateusza – nieuleczalnie chorego chłopaka, któremu zdaniem lekarzy został miesiąc życia. Ich relacja stała się początkiem pięknej przyjaźni i nadzieją na przyszłość.. Niestety śmierć po raz kolejny pokazała Sebastianowi ulotność chwili.. Dziś chłopak znów przeżywa żałobę. Proces ten wymaga od niego dużo siły i samozaparcia. Na pierwszy rzut oka wszystko zmierza ku lepszemu, jednak nie tak łatwo przestać kurczowo trzymać się przeszłości, z dnia na dzień odrzucić wspomnienia i powstrzymać się od zatracenia w fantazjach pt.: „co by było, gdyby..?”. Chłopak często więc zanurza się w hipotetycznej przyszłości kosztem realnych przeżyć, które, gdyby tak dać im szansę, mogłyby znów uczynić go szczęśliwym.. sprawić, że na nowo zapragnie marzyć i planować.. „Nasz pierwszy rok”, czyli kontynuacja powieści „Mój ostatni miesiąc” - to literatura dla młodzieży, bo to ona może najwięcej z niej wyciągnąć cennych życiowych lekcji, mądrych spostrzeżeń i bezcennych wskazówek. Na pewno nie jest to książka dla każdego, ale myślę, że znajdzie odbiorców, którzy ją docenią. Autor nie boi się trudnych tematów, nie koloruje rzeczywistości jaskrawymi kolorami, z wyczuciem i taktem dedykowanym młodym ludziom pisze o żałobie, stracie, depresji, miłości, przyjaźni, tolerancji, popełnianiu błędów, spełnianiu oczekiwań i życiu, które należy celebrować, bo jak nie teraz to kiedy..? Polecam.

Marcel Moss " Nasz pierwszy rok" Czy przeprowadzka do innego miasta jest w stanie zapoczątkować nowy etap w życiu? Kevin tak myślał wracając w rodzinne strony po roku studiowania. Chłopak jest mocno skryty, izoluje się od rodziny i przyjaciół. Nie chce powiedzieć co skłoniło go do porzucenia nauczania oraz powrotu na Mazury. Niedługo po jego powrocie przybywa jego przyjaciel z dzieciństwa. Sebastian, który przeżył traumę chce zmienić otoczenie i pobyć blisko natury. Wierzy, że pomogą mu przebrnąć przez żałobę. Chłopcy nawiązują nić porozumienia, starają się pomóc sobie nawzajem. Do szczęścia wystarczy nie wiele. Bliskość drugiej osoby potrafi przezwyciężyć największe demony. 🍂🍂🍂 "Nasz pierwszy rok" czyli kontynuacja powieści "Mój ostatni miesiąc", wywołała sporo szumu na bookstagramie. Oczywiście byłam zachwycona zapowiedzią książki, natomiast nie myślałam by podjąć się współpracy. Jak widzicie jednak to się stało ,gdyż przemyślałam ten temat i zmieniłam zdanie. I jak zawsze byłam zachwycona powieściami Marcela tak z tą pozycją miałam lekki zgrzyt. Książkę czytało mi się komfortowo, bardzo chciałam wrócić do życia bohaterów literackich tutaj przedstawionych. I było okey do pierwszego momentu czyli dziennika Alternatywnej Rzeczywistości pisanego przez Sebastiana. Na początku mocno mnie to zmyliło. Pierwszą część czytałam w okolicach premiery i niektóre wątki mi się zatarły. Gdy już się zorientowałam na czym to polega byłam zaciekawiona dalszymi losami. Zdecydowanie przez dziennik mogłam powspominać bohaterów z "Mój ostatni miesiąc". Gdy pojawił się Kevin czekałam na uczucie. Mamy tutaj mocny Slow Burn. Jednak autor nie miał na celu rozkochania bohaterów. Ta powieść skupia się na przeżywaniu żałoby, próby poradzenia sobie z depresją i rozłąką z osobami,które były dla nas ważne. Fabuła dobrze przemyślana. Dialogi były dla mnie za mało emocjonujące. Były również bardzo proste w budowie,przez co wszystko jest zrozumiałe. Ale moim największym rozczarowaniem są błędy. Co jeszcze bardziej mnie zdziwiło,że do połowy było Okey a później jak huragan; błąd za błędem. Niestety, tutaj książka też traci , ponieważ oceniamy nie tylko historię ale sposób wydania , ale widzimy też pojawiające się błędy. Pomijając ten fakt książka jest warta przeczytania. Zdecydowanie różni się od pierwszej części , jednak zachęcam Was do sięgnięcia po tą historię.