Trzeba było zostać dresiarzem

Czwarty solowy album Tego Typa Mesa jest najlżejszy w jego dorobku. Zmęczony patosem artysta stawia na proste historie.

„T.B.Z.D.” to najbardziej pozytywna płyta rapera – mniej na niej załamywania rąk nad współczesnością, więcej chęci „przytulenia” przedstawicieli wszystkich warstw społecznych. Ósmy, a czwarty solowy album Mesa to najbardziej pozytywna i muzycznie różnorodna płyta rapera. Tytuł odnosi się do początków kariery Piotra Szmidta vel Mesa: co by było, gdyby na pierwszym teledysku, którym ubrany w szeleszczący dres Mes wkroczył w świat zawodowych muzyków, skończyła się jego przygoda z estradą? I czy dresiarz służy „porządnemu” społeczeństwu tylko za tło, na którym można błyszczeć „porządnym” życiem i dobrym gustem, czy też ma wyjątkowe dresiarskie cechy, z których warto czerpać?
Ten Typ nie wierzy w kryzys, który podobno trawi Polskę od upadku amerykańskich banków i redefiniuje folklor. Na najnowszej płycie kryzysem nazywa lata ’90, w których się wychował, a dresiarzy i „Januszy” mianuje nowymi „kierpcami i zespołem Mazowsze”.
Stereotypy na temat tego, o czym warto mówić poważnie i z czym nie wolno się utożsamiać wzmacniają gościnne udziały artystów z planet odległych od Mesa i jego wytwórni Alkopoligamia. Przy `Trzeba było zostać dresiarzem` pracowało wielu uznanych muzyków, na co dzień nie kojarzonych w żaden sposób z hip hopem - między innymi Olaf Deriglasoff czy Andrzej Dąbrowski.