Akuszerki

Historia bez znieczulenia, pełna bólu ale jednocześnie czuła, ukazująca siłę kobiet. Jestem pod wrażeniem nakładu pracy włożonego w tworzenie tej powieści. Autorka niesamowicie oddała klimat wsi oraz ówczesnych czasów, prowadząc nas od 1885 do 1950 roku, świetnie wplatając i opisując wydarzenia historyczne takie jak wojny, odzyskanie niepodległości, epidemie choroby, czy wielki kryzys. Język, którym autorka się posługuje, opisy, dołączone mapy, które odwzorowują wieś z tamtych czasów, wszystko to idealnie się ze sobą komponuje nadając tej historii autentyczności. Najważniejszym punktem jest fakt, że cała historia została zainspirowana autentycznymi zapiskami prababki autorki i to właśnie ten element urzekł mnie najbardziej. Czytanie notatek głównej bohaterki ze Szkoły Położnych i porównywanie przekazywanych wtedy informacji z aktualną wiedzą medyczną sprawiało mi ogrom radości. Czytałam tę książkę dość długo, ale nie dlatego że mi się nie podobała, po prostu nie chciałam, żeby mój cięższy okres wpłynął na odbiór tej historii co sprawiło, że czytałam ją fragmentami, dozowałam sobie tę historię a kiedy w końcu się skończyła poczułam pewną pustkę. Niestety momentami pojawiało się bardzo dużo bohaterów, tutaj duży plus za dołączenie drzewa genealogicznego jednak uważam, że gdyby zmniejszyć ich ilość to nie ujęłoby to tej historii. Pojawiło się również parę scen, głównie jedna z nich zapadłą mi w pamięć, która moim zdaniem była niepotrzebna i nie wiem, czy wpłynęła na to fikcja literacka, czy nie, jednak nie daję wiary autentyczności tego zdarzenia. Oczywiście jedno takie wydarzenie na przełomie tych 700 stron nie ma większego znaczenia i wpływu na historię. Polecam każdemu, kto lubi takie powieści i jest zainteresowany tematem położnictwa zwłaszcza w tamtych czasach. Przygotujcie się jednak na historię pełną brudu, potu, cierpienia, ale również miłości i poświęcenia. ig: goosediaries_

Natura jest bezwzględna. Daje życie i je odbiera. Akuszerki od wieków wspierały kobiety walcząc o to, by narodziny dziecka były powodem do wesela, nie żałoby. By Łaskawość Śmierć przychodziła jak najrzadziej. Nie sądziłam, że rozpoczynając lekturę „Akuszerek” przeniosę się wszystkimi zmysłami do małopolskiej wsi końca XIX i początku XX wieku i po wypełnionych emocjami trzech dniach nie będę chciała z niej wracać. Niesamowicie oddany wiejski klimat z jego blaskami i cieniami, mądrość ludowa, z której można czerpać jak ze studni bez dna i cud narodzin w całym swym pięknie, ale i cierpieniu ujęły mnie do głębi. Ówczesne wydarzenia historyczne, wojny, zaraza, pożary, bieda i głód były często tragicznym tłem dla kolejnych pokoleń akuszerek i przyjmowanych przez nie na ten nieprzyjazny świat dzieci. Od pierwszych stron, gdy towarzyszymy przy porodzie młodej Franciszce, uświadamiamy sobie jak trudne życie wiodły wówczas kobiety. Ile musiały znieść. Autorka posługując się niemal fotograficznym opisem rzeczywistości nie epatuje cierpieniem i tragedią, ale i nie stroni od dosłowności. Nazywa rzeczy po imieniu. Przemoc i śmierć. Brud i zabobony. Miłość i mądrość. Przeciwstawia teorii nauczanej w Szkole Położniczej w Krakowie realia, z jakimi akuszerka stykała się na co dzień. Bo teoria nigdy nie jest w stanie przygotować na to, co przyniesie życie. Czy nic co ludzkie nie jest nam obce? Lektura tej powieści z pewnością przybliża cały proces porodu, pokazuje jak ewaluowały procedury z nim związane posługując się faktycznymi zapiskami akuszerki z tego okresu, notabene prababki autorki. Przede wszystkim jednak to historia, której nie sposób czytać bez olbrzymich emocji. Silne i nieidealne bohaterki, Franciszka Diabelcowa i Regina Perkowa, od pierwszych stron zdobyły moje serce i podziw. Płakałam i radowałam się wraz z nimi, ciesząc się jednak, że przyszło mi żyć ponad sto lat później…