Anna i Pan B.

Spotkanie w przelocie, dosłownie w drzwiach podczas Warszawskich Targów Książki zaowocowało egzemplarzem książki z gatunku literatury pięknej „Anna i Pan B.”, która dotarła do mnie z dedykacją Autora. Zdarzyło Wam się zrobić w życiu coś szalonego? Nieprzemyślanego? Coś, co zupełnie kłoci się z Waszym charakterem i zasadami? Taką spontaniczną decyzję podejmuje młody pisarz, korzystając z niespodziewanego zaproszenia swojej czytelniczki Anny, która jest gotowa przyjąć go w swoim domu. Czy mężczyzna decyduje się dlatego, że znajduje się na rozdrożu? Po odwyku, świeżo zakończonym związku? Czy obawia się przyczajonych demonów, które mogą zaatakować, gdy zostanie sam? Relacja dwojga obcych ludzi, którzy mają razem dzielić mieszkanie, naturalnie niezręczna, nieco krępująca, dziwaczna wręcz, ale i świeża, odkrywcza przetykana jest spotkaniami z niezwykłym panem B., który momentami wydaje się być jedynie wytworem wyobraźni, może głosem rozsądku bohatera. Ale to nie o fabułę tu chodzi, nawet nie o słowa, którymi Autor posługuje się z dbałością, szacunkiem, ale i lekkością budując piękno ukryte w metaforach. Tu najważniejsze jest to co wypływa z tej historii, spomiędzy słów, ukryte między wersami emocje człowieka na wskroś samotnego, nierozumiejącego życia i samego siebie. Bo czy ktokolwiek jest w stanie zrozumieć coś tak efemerycznego i niepojętego jak ludzkie istnienie i jego sens? Nasze życie podobnie jak pana K. jest ciągłym poszukiwaniem, odkrywaniem, dokonywaniem wyborów i ich unikaniem, upadkami i wzlotami. Czasem ucieczką, ukryciem się w bezpiecznej muszli tego, co znane, innym razem szaloną szarżą w nicość. Nie musimy spoglądać w lustro, by znaleźć swe odbicie. W tej powieści każdy z nas może się przejrzeć, odnajdując cząstkę siebie.

Nikt nie przejdzie przez życie bez doświadczenia zmian. Każda decyzja, to nasz wybór. Ten wybór, to droga, która nigdy nie jest prosta, ale, gdy ją obieramy, zawsze mamy nadzieję, że to ta właściwa, że jest naszą drogą, na końcu której mieszka szczęście. I choć często błądzimy w oparach mgły, choć tracimy widoczność, to wyciągamy ręce przed siebie, dotykamy, badamy, sondujemy i idziemy, bo tylko idąc, możemy coś osiągnąć. K. również szuka właściwej drogi, a ta „mozolnie toczy się po niewłaściwych torach jego życia”, tworząc świat z pęknięciem wyżłobionym alkoholem, który zawsze krąży gdzieś blisko, w jego żyłach i w jego umyśle. Nie pije, ale „widok alkoholu dalej uderza go głodem, ściska mu żołądek, wydrapuje dziurę w dziąsłach i rozprasza myśli”. I to on sprawia, że świat jawi mu się jako kalejdoskop z tysiącami kawałków, których nie potrafi dopasować. Bo życie to nie zabawka, rozchybotane od wstrząsów, rozedrgane od traum nie układa się w całość, nie tworzy wzoru, „nie uzyskuje tej jednej jedynej i właściwej formy." Jest wciąż nieokreśloną, plastikową rozsypanką. Dlatego K. czuje się bezwartościowy, wypalony, niemal jałowy, wewnętrznie rozpruty cierpieniem i bezbrzeżną samotnością. Ma jednak nadzieję, że stanie się dla kogoś „plastrem na ranę”, kimś, kto w nim będzie widział szansę, a nie problem. Dlatego przyjmuje zaproszenie Anny, a podróż w jej ramiona traktuje, jak sprawdzian, jak wielki egzamin z dojrzałości. „Wyjeżdża, by przypomnieć sobie, kim jest”. A potem „wraca, by nigdy o tym nie zapomnieć”. W tej podróży towarzyszy mu Pan B. Inkarnacja, wewnętrzny głos? Trudno powiedzieć… Może drugie alter ego? Może „przewodnik, który dodaje odwagi i prowadzi do celu”? Wchodzi niezauważenie i szepcze słowa, tłumaczy prawdy, które nagle stają się oczywiste, bo „wypowiedziane głośno przez kogoś innego mają zupełnie inny wymiar i uderzają ze zdwojoną mocą”. Może to właśnie one pozwalają dostrzec K., że szczęście, to nic innego, jak bycie „zwykłym człowiekiem”, że „to, co tak uparcie staramy się schować i zaszyć w sobie, jest w życiu najważniejsze”. Ta podróż jest swego rodzaju ucieczką przed dawnym życiem i przed jego „smrodem”. Tylko, że każdy pokonany kilometr nie oddala go od tego przykrego zapachu i wciąż czuje jego wątpliwy aromat. Pilchowice z Anną wydają mu się, przez chwilę tym światem, gdzie „smród” traci na intensywności, a płuca zaczynają regularnie rozkurczać się, dając namiastkę świeżości. Przynoszą ożywczy „powiew lubczyku” i „leniwą odmianę erotyzmu”. Przez chwilę ma wrażenie, że może zamknąć na strychu wszystko to, o czym chce zapomnieć i zawiesić tam mosiężną kłódkę. „Czuje cud przebudzenia”… Ale na krótko… Bo znowu spala go samotność i „czuje się jak dzban, do którego nikt już nie naleje wody, nie wstawi kwiatów i nie skieruje ich w stronę słońca”. I znowu pragnie uciekać, a może jednak wracać…do siebie, w swoją samotność, którą zna i w której czuje się bezpiecznie. Chce szukać, chce żyć z kimś. Mimo tego, że te zbliżenia są „rzadko równoczesne i zsynchronizowane”, pragnie jeszcze próbować, dalej biec w poszukiwaniu miłości absolutnej. I choć dawne „życie depcze mu po piętach”, to wierzy, że w końcu wybierze właściwy kierunek i gdy zdecyduje się nim podążać, może nawet osiągnie spokój, zapuści korzenie i będzie jak to drzewo, jak lipa, która nie tylko wysysa z ziemi wodę, nie tylko oszałamia zapachem, ale staje się osłoną i oparciem… *** Ta książka nie jest łatwa, bo wprowadza czytelnika w stan ciągłej kontemplacji. Pobudza do analiz i zmusza do interpretacji licznych przenośni i porównań. Szacuje bilans złych i dobrych doświadczeń. Weryfikuje ich wpływ na zachowanie. Stanowi głęboką kompilację przemyśleń o jestestwie człowieka. W spokojnym tempie slow pozwala zrozumieć, że popełniając błędy i poszukując nowych prawd można osiągnąć mądrość, że ucieczka nie jest niczym złym, bo „zwraca tożsamość” i pozwala odnaleźć drogę do domu. *** Uważam, że lektura pierwszej książki autora #halt pozwala lepiej zrozumieć rozterki bohatera „Anny i Pana B.” Dlatego jeśli tylko macie możliwość przeczytania „zapisków z domu trzeźwienia” bardzo zachęcam. Nie jest to oczywiście konieczne, ale w znaczny sposób ułatwi Wam ujrzenie szerokiej perspektywy przeżyć K. * Polecam.

„(…) nie można być szczęśliwym, gdy zmądrzeje się zbyt szybko”. I jak tu, i co, powiedzieć o książce, o której, co by nie powiedzieć, będzie za mało, za blado, za płasko.. nie dość. Jakub Zając maluje przed oczami naszej wyobraźni niebanalny wielobarwny obraz z mocno zarysowanym, choć pozornie nieoczywistym, bo nieobecnym w jego tytule, bohaterem pierwszego planu, nieco rozmytymi konturami postaci drugoplanowych oraz z hipnotyzującym wyobraźnię pastelowym tłem. Obraz ten choć ma pewne ramy, wcale się ich nie trzyma. Choć powinien trwać nieruchomo – oddycha, pulsuje, koi, niepokoi, spaceruje za nami, dogania myśli w chwilach zadumy, ucieka i złapać się nie daje.. Jest trudny, wymagający, smutny i pokrzepiający zarazem. Warto więc przysiąść i przyjrzeć się z bliska.. Zatem.. pewien człowiek, którego życie nie oszczędzało znalazłszy się na dość ostrym życiowym zakręcie postanowił nieco przemeblować swoje życie. Jak mogła się skończyć spontaniczna wizyta samotnego faceta u pięknej nieznajomej kobiety? No jak? Co może wyniknąć z przypadkowej znajomości z tajemniczym Panem B. obdarowanym niezwykłą umiejętnością nazywania zjawisk, przewodnikiem dodającym odwagi i prowadzącym jak po nitce do kłębka – celu, albo jeszcze dalej. Wakacje od „bycia” okazują się bezcenną lekcją życia, które choć pełne skreśleń, nieoczywistych splotów zdarzeń, cieni przeszłości, blasków nadziei - można spędzić na wiele sposobów. „Anna i Pan B.” to pociągająca historia o „o poszukiwaniu szczęścia w byciu zwykłym człowiekiem”, „o niedoskonałości, która nosimy w sobie”, „o uciekaniu od świata i o wracaniu do niego” – przepełniona słowami, myślami, emocjami, marzeniami i obawą budząca podekscytowanie i pozostawiającą niedosyt, nostalgiczna mieszkanka zmysłowości i tajemniczości, mądrości i pokory, proza płynąca z serca mężczyzny, potrafiąca dotknąć duszy kobiety. Drogi Autorze, z pewnością, by dostrzec tu więcej i bardziej zrozumieć sens przekazu, odnaleźć tu siebie i Ciebie, trzeba przeczytać tę książkę co najmniej cztery. Z przyjemnością wiec za jakiś czas do niej wrócę.. by przeżyć to jeszcze raz. Polecam.