Carl von Clausewitz

Carl Phillip Gottlieb von Clausewitz, urodzony 1 czerwca 1780 roku w Burgu niedaleko Magdeburga, jest postacią, której życie i dzieło wywarły niezapomniane piętno na teorii wojskowości. Jego droga zawodowa zaczęła się już w wieku dwunastu lat, kiedy to wstąpił do armii, rozpoczynając tym samym karierę wojskową, która miała go doprowadzić do stopnia generała.
Przez lata wojen napoleońskich (1812–1814), von Clausewitz walczył przeciwko wojskom Napoleona, odznaczając się męstwem i taktyczną biegłością, co znalazło odzwierciedlenie w jego dowodzeniu pruską kawalerią pod Lutzen. W 1815 roku, w trakcie bitwy pod Waterloo, pełnił funkcję doradcy szefa sztabu III Pruskiego Korpusu, gdzie odegrał kluczową rolę w uniemożliwieniu Napoleonowi połączenia sił.
Po wojnach napoleońskich, w latach 1818–1830, Carl von Clausewitz kontynuował swoją służbę, będąc dyrektorem berlińskiej Akademii Wojennej, gdzie zyskał sławę jako jeden z najwybitniejszych teoretyków wojny. Jego analizy dotyczące natury konfliktów zbrojnych, w tym rozróżnienie między natarciem a obroną oraz przekonanie, że obrona jest silniejszą formą prowadzenia działań wojennych, zrewolucjonizowały sposób myślenia o strategii wojskowej.
Najbardziej znanym dziełem von Clausewitza jest "O wojnie" - praca, w której zawarł swoje teorie dotyczące wojny jako kontynuacji polityki innymi środkami, oraz pogląd, że pokój jest jedynie zawieszeniem broni między konfliktami. Propozycja, by teorię wojny określić mianem „sztuki wojennej” zamiast „nauki wojennej”, podkreślała jego przekonanie o złożoności i nieprzewidywalności działań wojennych.
Carl von Clausewitz zmarł 16 listopada 1831 roku we Wrocławiu, podczas pandemii cholery, zostawiając po sobie dziedzictwo, które do dziś jest przedmiotem studiów na wojskowych akademiach na całym świecie. Pochowany pierwotnie na cmentarzu wojskowym przy ul. Ślężnej we Wrocławiu, w 1971 roku, na prośbę władz Niemieckiej Republiki Demokratycznej, jego szczątki wraz ze szczątkami jego żony, Marie von Clausewitz, zostały przeniesione na cmentarz Ostfriedhof w Burgu, gdzie spoczywają do dziś. Jego życie i praca stanowią nieoceniony wkład w rozwój teorii strategicznych i taktycznych, które kształtują współczesne myślenie o konfliktach zbrojnych.