Beautiful Oblivion. Piękne zapomnienie. Maddox Brothers. Tom 1

Cami prowadzi aktywne życie. Studia, praca, wiecznie wypełniony grafik i facet, choć na odległość wystarczająco zajmują jej czas. Bracia Maddox nie cieszą się najlepszą reputacją. Cami dokładnie wie, że od tego typu ludzi trzeba trzymać się z daleka. Jednak Trenton ma inne zdanie, młoda kobieta wytatuowała się w jego sercu, tak jak on tworzy obłędne tatuaże na skórze innych. Tylko czy uda mu się przekonać dziewczynę do siebie? Jakie problemy przyniesie im ta znajomość? “Piękne zapomnienie” to książka, która swoją okładką bardzo mnie kusiła. Pełna tajemnic, słownych potyczek oraz przyciągania historia pokazująca, że każdy zasługuje na szansę. Fabuła no i tu można się przyczepić, bo chwilami brakowało mi powolnego odkrywania tajemnic, które piętrzą się z każdą stroną. Bohaterowie to osoby z przeszłością, każdy z nich ma wady i zalety. Książkę czyta się szybko i naprawdę lekko, jednak czasem wkrada się delikatny chaos i może to irytować. Zakończenie jest zaskakujące. Autorka ma naprawdę świetny styl pisania i potrafi wywołać w czytelniku wielkie emocje. Pomimo wad Polecam czytacie i sami oceńcie 😉

„Piękne zapomnienie” ro pierwszy tom cyklu o braciach Maddox, których mogliśmy już poznać za sprawą serii Piękna katastrofa. Jest to też tak naprawdę spin-off tamtej serii, więc jeżeli ją czytałeś/-aś to część wydarzeń z tej książki będzie Ci już dobrze znana. W przypadku „Pięknego zapomnienia” całość zaczyna się dość ciekawie i nawet wciąga. Jednak im dalej brniemy w fabułę tym bardziej przychodzą mieszane uczucia przez chaos, który się tutaj wkrada. Odrazu zostajemy wciągnięci w sam środek wydarzeń, których do końca nie jesteśmy w stanie zrozumieć i wręcz odczuwa się jakby z książki został wycięty początek historii. Do tego mocno skupiając się na lekturze odkrywamy, że brakuje w niej logiki co było dość mocno rozczarowujące. Męskie postacie - bracia Maddox zostali dość ciekawie wykreowani czego nie można powiedzieć o Cami. Jej postać mocno irytuje, brak konsekwencji, rozchwianie i ciągły brak zdecydowanie mocno mnie męczyły. To co robiła, a co myślała to dwie różne rzeczy. Momentami miałam wrażenie jakby próbowała oszukać samą siebie, a przy tym wszystkich wokół. „Piękne zapomnienie” to książka wobec której mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony czytało mi się ją bardzo dobrze i szybko. Jednak z drugiej brakuje mi w niej spójności, która naprawdę mocno by się tutaj przydała. Liczę na to, że „Piękne odkupienie” mocniej mnie zachwyci.