Kosma Ejcherst. Tom 2. Bielma

Moja miłość do twórczości Michała Śmielaka nie skończyła się na jednej powieści, a za sprawą „Bielm” kwitnie w najlepsze i już wiem, że po każdą kolejną książkę Autora sięgnę z przyjemnością. I nie chodzi tu o fabułę, bo ta może raz bardziej, innym razem mniej przypaść do gustu, a o niepowtarzalny styl Autora, w którym tyle samo sarkastycznego humoru, co poważnych tematów do przemyśleń. Urzekła mnie też mnogość genialnie wykreowanych, ciekawych postaci, z których nawet te mniej istotne charakteryzuje głębia i realizm. „Bielma” to niewielka miejscowość skryta na bieszczadzkim końcu świata, w której jednak zaskakująco dużo się dzieje. To tu dochodzi do objawienia pod „Świętą lipą”, które dzięki charyzmie proroka Samuela zaczyna przyciągać pielgrzymów, to tu również w tajemniczych okolicznościach umiera ksiądz wysłany do zbadania sprawy. I choć policja uznaje jego śmierć za wypadek, to zaufany wysłannik biskupa, Kosma Ejcherst, ma przeprowadzić własne śledztwo. "Tu są Bielma, a tam jest świat" Kosmy nie zniechęcają ani milczenie lokalnej hermetycznej społeczności broniącej swoich przed obcymi, ani napad na niego samego, ani zakusy pewnej namolnej dziennikarki. A tam, gdzie sam nie może, Kacpra wyśle. Jego błyskotliwe dialogi z przyjacielem, księdzem o bardzo liberalnych poglądach i jeszcze bardziej frywolnym języku to prawdziwy majstersztyk. Śmieszyły mnie dosłownie do łez! Ta niewielka miejscowość ogniskuje w sobie całą paletę ludzkich zachowań i motywacji, a spojrzenie w jej powojenną przeszłość, choć początkowo wydaje się oderwane od bieżących wydarzeń, wiele ostatecznie tłumaczy. Przyznam jednak, że chętniej niż w przeszłość zaglądałam w talerz Kosmy za sprawą pewnego mistrza kulinarnego, którego opisy dań sprawiały, że niemal czułam ich zapach i smak. To nie kryminał, w którym akcja galopuje przynosząc ciągłe jej zwroty. Powieść Śmielaka jest jak jedno z serwowanych Kosmie przez mistrza Edgara dań, którym powinniśmy delektować się powoli czerpiąc przyjemność z każdego kęsa opowieści. I wierzcie mi, ta cierpliwość zostanie nagrodzona!

Za co cenie sobie autora Michała Śmielaka? Jeżeli czytałeś/łaś, chociaż jedną książkę autora to wiesz, że styl i sarkazm jest na wysokim poziomie co uwielbiam. Dziś chciałabym napisać o książce, którą trzymam na szczególnym miejscu mojego zbioru książkowego :p (oczywiście tak jak poprzednią część „Wnyki. Kościół Chrystusa Mściwego”). „Bielma” to drugi tom cyklu: Kosma Ejcherst, który można czytać, nie znając poprzedniego tomu, ale ja jestem zwolennikiem czytania po kolei, bo zawsze jest coś drobnego, co będzie zrozumiane w kolejnych tomach. Kosma po poprzednich przygodach nie spodziewał się, że jeszcze trochę poczeka na zasłużony odpoczynek, bo w Bieszczadach dochodzi do „cudownych objawień” które stoją pod znakiem zapytania w kwestii wiarygodności, ale całą resztę możecie przeczytać np. na stronie wydawnictwa. Napisze tylko to, że miałam niezły ubaw z niezłą historią i bohaterami w tle. Musicie przeczytać tę historię, ponieważ (według mnie) rozbrajające jest relacja, jaką mają Kosma z Kacprem. Dla wyjaśnienia Kacper to kumple z czasów seminarium, lecz ich drogi się rozeszły, ale mimo to mają ze sobą kontakt. Chciałabym, żeby takich księży jak Kacper było więcej wtedy niedzielne kazania byłyby fenomenalne, a śmiechów byłoby co niemiara. Nie opisze więcej, bo pozbawiłabym was zabawy, więc powtórzę się i napisze zachęcam do przeczytania, bo takich kumpli jak ta dwójka, to ze świeczką szukać. Jest jeden minus? Tak wiem może nie wierzycie, ale jest i już tłumaczę jaki. Takie zakończenia jak w Bielmie powinny być karane, i to pod karą wysokiej grzywny! Żarcik oczywiście, ale nie ukrywam, że chciałam rzucić książką o ścianę jak końcowy epilog skończył się i co teraz? Kurka wodna muszę czekać na trzeci tom i pozostała taka pustka :p więc trzymam kciuki, żeby książka szybko się ukazała. Zachęcam z całego serca, bo historia i bohaterowie są fenomenalni.

Moja miłość do twórczości Michała Śmielaka nie skończyła się na jednej powieści, a za sprawą „Bielm” kwitnie w najlepsze i już wiem, że po każdą kolejną książkę Autora sięgnę z przyjemnością. I nie chodzi tu o fabułę, bo ta może raz bardziej, innym razem mniej przypaść do gustu, a o niepowtarzalny styl Autora, w którym tyle samo sarkastycznego humoru, co poważnych tematów do przemyśleń. Urzekła mnie też mnogość genialnie wykreowanych, ciekawych postaci, z których nawet te mniej istotne charakteryzuje głębia i realizm. „Bielma” to niewielka miejscowość skryta na bieszczadzkim końcu świata, w której jednak zaskakująco dużo się dzieje. To tu dochodzi do objawienia pod „Świętą lipą”, które dzięki charyzmie proroka Samuela zaczyna przyciągać pielgrzymów, to tu również w tajemniczych okolicznościach umiera ksiądz wysłany do zbadania sprawy. I choć policja uznaje jego śmierć za wypadek, to zaufany wysłannik biskupa, Kosma Ejcherst, ma przeprowadzić własne śledztwo. "Tu są Bielma, a tam jest świat" Kosmy nie zniechęcają ani milczenie lokalnej hermetycznej społeczności broniącej swoich przed obcymi, ani napad na niego samego, ani zakusy pewnej namolnej dziennikarki. A tam, gdzie sam nie może, Kacpra wyśle. Jego błyskotliwe dialogi z przyjacielem, księdzem o bardzo liberalnych poglądach i jeszcze bardziej frywolnym języku to prawdziwy majstersztyk. Śmieszyły mnie dosłownie do łez! Ta niewielka miejscowość ogniskuje w sobie całą paletę ludzkich zachowań i motywacji, a spojrzenie w jej powojenną przeszłość, choć początkowo wydaje się oderwane od bieżących wydarzeń, wiele ostatecznie tłumaczy. Przyznam jednak, że chętniej niż w przeszłość zaglądałam w talerz Kosmy za sprawą pewnego mistrza kulinarnego, którego opisy dań sprawiały, że niemal czułam ich zapach i smak. To nie kryminał, w którym akcja galopuje przynosząc ciągłe jej zwroty. Powieść Śmielaka jest jak jedno z serwowanych Kosmie przez mistrza Edgara dań, którym powinniśmy delektować się powoli czerpiąc przyjemność z każdego kęsa opowieści. I wierzcie mi, ta cierpliwość zostanie nagrodzona!