Córka carycy

Gdy rok temu z zachwytem czytałam powieść historyczną „Caryca” o losach pierwszej kobiety władającej Rosją wiedziałam, że po kolejną książkę Ellen Alpsten sięgnę z ogromną przyjemnością. I choć po tak genialnej pierwszej powieści „Córka carycy” z pewnością stanowiła dla Autorki duże wyzwanie, to w moim odczuciu poradziła sobie z tym zadaniem wręcz perfekcyjnie. Powiem więcej, zauroczyła mnie jeszcze bardziej! Kim była jedyna kobieta, która objęła władzę w Rosji w wyniku przewrotu pałacowego? Z Elżbietą Piotrowną Romanową, córką Piotra Wielkiego i carycy Katarzyny I, spotykamy się w momencie, gdy to od jej wyborów zależą dalsze losy Rosji i jej samej. Wyborów trudnych, łamiących serce, których musi dokonać, by objąć władzę. Cofamy się jednak o osiemnaście lat wstecz, by poznać Lizeńkę, odważną, ciekawą i przekorną nastolatkę, która wyczekuje ślubu z królem Francji. Na jej dziecięcej beztrosce jednak już teraz kładzie się cieniem dworskie życie pełne intryg, zdrad i śmierci. "W Rosji żadna zmiana nie zachodzi łatwo, nawet nadejście nowej pory roku". Pierwszoosobowa narracja Elżbiety ukazuje nam postaci historyczne i kolejne wydarzenia z perspektywy najpierw dziewczynki, później kobiety coraz bardziej świadomej, że karta może odwrócić się w każdej chwili. Że tylko zabieganie o poparcie odpowiednich osób i przebiegłość pozwolą jej przetrwać kolejne zmiany na rosyjskim tronie, a kiedy przyjdzie czas samej się o niego upomnieć. Tak niesłychanie barwnie kreśli Autorka obraz ówczesnych czasów, że ich klimat jest wręcz namacalny, a wplatając w opowieść przepowiednię leśnego potwora Leszego dodaje do niej szczyptę słowiańskiej magii. I te dwa elementy sprawiły, że momentami zapominałam, że nie czytam jedynie fascynującej powieści, a odkrywam życie ludzi, którzy w XVIII wieku walczyli o władzę, ulegali namiętnościom, cierpieli i kochali. Ludzi, w których losy bez reszty się zaangażowałam, z którymi wręcz współodczuwałam. Na temat których po odłożeniu książki wyszukiwałam informacji w Internecie, by zweryfikować prawdziwość zdarzeń, które wydawały mi się wręcz niewiarygodne. Bo czy można prawdę historyczną przedstawić w tak pięknej, intrygującej i porywającej formie? Ellen Alpsten udowadnia, że tak. Bardzo zachęcam Was do lektury, bo dawno nie czytałam tak genialnej powieści historycznej. I dodam, że „Córkę carycy” można czytać niezależnie od „Carycy”, ale dlaczego mielibyście sobie odmawiać tej przyjemności?

„Córka carycy” to kontynuacja wspaniałej książki „Carycy”. Tym razem autorka skupia się na opisaniu dziejów córki cara Piotra Wielkiego i carycy Katarzyny I. Ma ona poślubić króla Francji Ludwika XV i umocnić dzięki temu wpływy rosyjskie w Wersalu. Wszystko się jednak zmienia gdy wraz z siostrą, Aniuszką wymykają się do lasu i udają się do Leszy by poznać swoją przyszłość. Przepowiednia, którą usłyszała na zawsze odmieniła jej życie. Do tego ich ojciec nadaje swoim córką tytuł caryc. Tytuł ten jest dla nich zarówno błogosławieństwie jak i przekleństwem. Jak na każdym dworze tak i na rosyjskim dworze nie brakuje intryg i tajemnic. Ale również namiętności i miłości. Elżbieta musi być przebiegła i czujna. Nie wie kto jest przyjacielem a kto wrogiem. Komu może zaufać a komu nie. Nigdy nie lubiłam historii, ale dzisiaj dzięki takim książkom jak „Caryca” czy „Córka carycy” mogę poznać bliżej zarówno Elżbietę i jej rodziców, Cara Piotra Wielkiego i jego żonę Katarzynę. Opowieść o Elżbiecie wciąga od pierwszych stron i nie pozwoli odłożyć się nawet na chwilkę. Autorka posiada niezwykle lekkie pióro i dzięki temu przez książkę płynie się. Oprócz wspaniale wykreowanych historycznych postaci, Ellen Alpsten zadbała o detale, dzięki którym można lepiej poczuć czasy w których żyła Elżbieta jak również warunki panujące na dworze jednej z największych dynastii, Romanowów. Książka nie należy do cienki i jest napisana drobnym drukiem, ale mi to nie przeszkadzało. Zawarta w niej historia opisana z dużym rozmachem sprawiła, że nawet nie wiem kiedy znalazłam się na ostatniej stronie.