Córka ziemi. Córki żywiołów

Książkę przeczytałam już jakiś czas temu i dopiero teraz sobie o niej przypomniałam. To była tak piękna historia, że tak naprawdę od razu nie dostrzegłam w niej tego przekazu. Wcześniej jawiła mi się jako opowieść o rzeźbiarce, która robi z kamieni piękne rzeczy. Teraz doszło do mnie, że było w tym coś więcej, bowiem postać tak naprawdę z niczego potrafiła zrobić coś. W zwykłym kamieniu dostrzegała piękno i potrafiła tak go uformować, by inni tą wyjątkowość dostrzegli. Pokazała w ten sposób, że każdy z nas jest wartościowy, jesteśmy unikatowi i tylko pod względem wyglądu podobni. Jeśli znajdzie się w naszym towarzystwie ktoś, kto dostrzeże nasze wewnętrzne piękno, to wielu ludzi również będzie potrafiło wyjść ze swojej skorupy i móc spełniać marzenia, o które wstydzili się wcześniej zabiegać. Kochając i akceptując siebie takiego, jakim jesteśmy możemy otworzyć sobie bramę do wspaniałych rzeczy. W tym wszystkim pomoże nam głos natury. Nasza postać dostaje tu propozycję, by stworzyć rzeźbę bogini miłości. Z pewną nieśmiałością podejmuje się tego tematu, jednak pojawia się pewien problem. Wychodzi na to, że studnia na terenie ważnej posiadłości zawiera coś jeszcze oprócz wody. Rzeźbiarka zainteresowana tym tematem i w sumie nie mając wyjścia, będzie się starała dowiedzieć pewnych rzeczy, by móc dokończyć to, co zaczęła. Tylko czy to będzie takie proste? Autorka napisała świetną książkę opartą trochę na ziołolecznictwie oraz współgraniu z naturą. Jedna z kobiet widzi piękno tam, gdzie go nie ma na pierwszy rzut oka, a druga czuje przyrodę i potrafi z nią rozmawiać. Do tego historia napisana z czasu teraźniejszego i wcześniejszego, by poskładać wszystkie niedopowiedzenia. Można by się uczepić kilku niedomówień, jednak według mnie, opowieść nie miała być dokładna, tylko ukazująca pewne wydarzenia, zbliżenie do tego, co naturalne o czym zapominamy i ukazanie wyniku zdarzeń. Nie należy tutaj doszukiwać się szczegółów, dużą część niej zdobią opisy, sceny tego, co się robi, co się lubi i dokąd zmierza ich życie. Tajemnice ujrzą tu światło dzienne i będą drobnym zaskoczeniem, bo opowieść nie skończy się tak jak nam się wydaje:-)

Weronika jest rzeźbiarką i to światowej klasy. Potrafi zobaczyć gotową rzeźbę w nieoszlifowanym kamieniu. Nie przyjmuje zleceń na swoje prace, rzeźbi to co czuje. Jednak robi wyjątek dla właściciela pałacu i ma odtworzyć rzeźbę Frei, nordyckiej bogini miłości i magii. Zlecenie ma być gotowe na otwarcie hotelu, jednak pojawiają się komplikacje, w studni, znajdującej się na posiadłości pałcu, zostają odnalezione ludzkie szczątki. Czy Weronice uda się odkryć co wydarzyło się przed laty? Zanim zaczęłam czytać „Córkę ziemi” miałam do niej duże oczekiwania. Gdy zaczęłam czytać, w ogóle nie mogłam się wciągnąć w historię Weroniki oraz Freyi. Myślałam sobie „Boże przecież ja to będę czytała rok”. Ale z czasem gdy pojawiły się nowe zagadki, tajemnice, coraz bardziej zaczynałam się interesować tą historią. Ale to zaciekawienie zaczęło się pojawiać po dobrych stu stronach. Początek na prawdę męczyłam. Na szczęście zmieniło się to. Historia Fryi zaciekawiła mnie, byłam ciekawa jak potoczyły się jej losy. A niestety nie miała takiego łatwego życia jakby mogło się na początku wydawać. Razem z Weroniką odkrywałam nowe tajemnice i niespodzianki. Chociaż chyba bardziej polubiłam postać Freyi. „Córka z ziemi” może nie wywołała u mnie dużego zachwytu, ale też nie okazała się taka straszna, jak myślałam na początku. Pewnie, gdy pojawią się kolejne tomy z serii „Córki żywiołów” będę po nie sięgać z ciekawości.

Klimatycznie i nastrojowo. To atut twórczości Doroty Gąsiorowskiej, atmosfera spowita aurą tajemniczości i subtelności. I przenikający zewsząd podmuch delikatnego wiatru niosącego tajemnice sprzed wielu lat … Weronika jest uznaną rzeźbiarką światowej sławy. Spod jej rak wychodzą wspaniałe rzeźby. Zanim powstanie rzeźba ona już ma ją przed oczami. Widzi to, co dla innych jest jeszcze niewidoczne. Jest zżyta z otaczającą ją naturą, chłonie z niej wszystko. Jest córką ziemi. Od właściciela pałacu w Jurze Krakowsko - Częstochowskiej otrzymuje propozycję odtworzenia rzeźby, która kiedyś stała w ogrodzie pałacowym. Chodzi o postać Freyi – bogini miłości i magii. Kobieta najpierw dość sceptycznie podchodzi do pomysłu, jednak pod wpływem namowy przyjaciółki przyjmuje ofertę. Zabiera się do pracy, jednak niespodziewane okoliczności komplikują jej zajęcia. Okazuje się, że na terenie pałacowej posiadłości w studni zostaje odnaleziony ludzki szkielet. Czy to znalezisko zakłóci jej prace? Kobieta bardzo chciałaby pomóc w dojściu do prawdy. Sama się zastanawia czyje szczątki mogły się tam znaleźć. Dzięki przyjaźni z Felicją mieszkającą na terenie pałacu, docierają do niej informacje ukrywane przez lata. Informacje tajemnicze … Sto lat wcześniej w małym domku w lesie mieszkała kilkuletnia Freya z matką. Dziewczynka była bardzo związana z przyrodą, każdym skrawkiem ziemi, a za przyjaciół miała leśne zwierzęta. Innego życia sobie nie wyobrażała. Po śmierci matki została wzięta pod opieką mieszkańców pałacu. Jej życie się zmieniło. Nie była tam mile widziana. Traktowano ją źle i z dystansem. Jak dziewczynka sobie poradzi w nowym otoczeniu? I najważniejsze pytanie, co łączy Freyę z Weroniką? Co miały ze sobą wspólnego, mimo że żyły w odstępie stu lat? Jaka niewidzialna tajemnica łączyła te dwie córki ziemi? Fabuła toczy się na dwóch płaszczyznach czasowych, obecnie i ponad sto lat wcześniej. Wydarzenia sprzed lat mają wpływ na życie i podejmowane decyzje przez bohaterów współczesnych. Ale nie bez znaczenia są wydarzenia sprzed wielu lat, one są pomostem łączącym przeszłość z teraźniejszością. One się wzajemnie przenikają i uzupełniają. Stanowią jedną całość, zamknięte klamrą stu lat. Córka ziemi to magiczna i nostalgiczna opowieść. Delikatna i pełna uwielbienia przyrody. Widzimy, jak bohaterowie są związany z przyrodą, jak się z nią utożsamiają i czerpią z niej radość życia. Coś wspaniałego. Coś, co dzisiaj nie jest takie częste i popularne. Ale jest piękne i wzruszające. To opowieść o miłości, tej oczekiwanej i pożądanej. O dokonywaniu wyborów, czasami trudnych i nie zawsze trafionych. O pożądaniu i nadziei na szczęśliwą przyszłość. Warto się przenieść w tak błogie realia i oddychać pełną piersią. Na uwagę zasługują postacie bohaterek, można im się bliżej przyjrzeć i zaprzyjaźnić z nimi. Autorka wykreowała odważne i pełne magii kobiety, które potrafią walczyć o swoją przyszłość. Polecam, magiczna i liryczna, nastrojowa i wzruszająca, pełna miłości i optymizmu. Poprawi zły nastrój i tchnie w każdego nową energię i siłę. Ma nieziemską moc! Pamiętajcie, intuicja nigdy was nie zawiedzie!