Córki Klanu Jeleni

„Córki Klanu Jeleni” autorstwa Danielle Daniel to powieść, która przenosi nas do roku 1657. W Trois-Riviéres jezuici rozpoczęli działania mające na celu nawrócenie rdzennych mieszkańców… bezbożnych dzikusów. „Matką Marie jest Ziemia, Babką Księżyc, a Dziadkiem Słońce”. Gdy jej mężem zostaje Pierre (głęboko wierzący katolik), jej życie się zmienia. Poraniona kobieta, z bagażem trudnej, bolesnej przeszłości stara się ukoić wielki smutek ponownie odnajdując się w roli matki. Niestety przepowiednia dotycząca jej najstarszej córki przepełnia każdy dzień lękiem. Jeanne jest wyjątkowa… a to oznacza, że jest zagrożona w świecie białych osadników… W świecie, gdzie kobiety mają jasno określone role, w świecie, gdzie inność jest przejawem grzechu. „Ten biały Kościół upiera się, by wszystkie kobiety się ubierały i zachowywały jak kobiety, a wszyscy mężczyźni się ubierali i zachowywali jak mężczyźni, nawet jeśli nasza natura bywa często niejednoznaczna, a pożądanie zmienne niczym nurt wody. Mój lud wierzy, że tłumienie tych skłonności jest tak nienaturalne, jak próba powstrzymania zmian pór roku”. To historia o przerażającym okrucieństwie wynikającym z narzucenia sposobu myślenia przez kościół. Organizację zamkniętą na dialog, na różnorodność kulturową. Francuscy osadnicy nie przynoszą oczekiwanej ochrony… przynoszą zniszczenie, pogwałcenie dotychczasowego ładu, zburzenie harmonii z naturą. To historia rodziny doświadczającej bólu, mierzącej się z sytuacją niszczenia wartości, pogwałcenia praw natury. Opowieść o ludziach wnikliwie obserwujących zachodzące zmiany i przerażonych narzucanymi regułami. Marii dostrzega w nowej, narzuconej rzeczywistości narastające nierówności „Widywałam, jak karano kobiety tylko za podejrzenie niewierności wobec mężczyzn, Jacques zaś nie dostał nawet reprymendy. Pewnie dlatego, że poślubił Córkę Jeleni, a ksiądz nas nie szanuje.” Brak szacunku wobec kobiet… kobiet odczłowieczanych… sprowadzonych tylko do poziomu ich użyteczności dla białych mężczyzn. Gorąco polecam Wam lekturę… bo to książka, która w niezwykle głęboki sposób ukazuje ból kobiet… ich tragedią… ich śmierć.

~"CÓRKI KLANU JELENI" nagradzanej pisarki i ilustratorki, Danielle Daniel, to przepiękna obezwładniająca historia inspirowana życiem przodków autorki, skupiająca się głównie na kobietach i ich brutalnych doświadczeniach, które zaznały na własnej skórze z rąk kolonizatorów. ~Akcja powieści rozgrywa się na przestrzeni XVII wieku w Nowej Francji w osadzie Trois - Rivières.To właśnie tam poznajemy Marie Miteouamegoukoue rdzenną kobietę, szanowaną przez swój lud uzdrowicielkę z Klanu Jeleni, której matką jest Ziemia, babką Księżyc, a dziadkiem Słońce. Całe plemię żyje zgodnie z naturą aż do dnia kiedy to na ich ziemi pojawiają się biali francuscy osadnicy. Od teraz zaczynają się wielkie zniszczenia, dezorganizacja, a wraz z nią szerząca się przymusowa chrystianizacja. Marie musi zapomnieć o swoim prawdziwym pochodzeniu, najbliżej rodzinie, zamordowanym mężu, porywanych dzieciach, co zmusza ją do poślubienia francuskiego żołnierza i zerwania z dotychczasowym życiem... Czy kobieta jeszcze kiedyś będzie szczęśliwa? Jak potoczą się jej dalsze losy u boku poślubionego Francuza? ~Powieść Danielle Daniela to napisana lekkim językiem ,niezwykle bolesna, autentyczna bardzo emocjonująca ale i jednocześnie piękna, podróż w czasie sięgająca do początków rdzennej kolonizacji. Historia, która ukazuje przed nami całą prawdę o barbarzyńskim traktowaniu Indian przez ludzi rasy białej.Pozbawieniu ich z dnia na dzień godności, jakichkolwiek praw, tożsamości narzucając im własne zasady, wiarę ale i nie tylko. ~ Prawdziwy wyciskacz łez, który porusza temat, natury przemocy, potępienia, poświęcenia, wykorzystania, odwagi, bezwarunkowej miłości, wolności oraz odmienności.

Historia inspirowana życiem przodków autorki. Cofamy się do 1657 roku, do osady Trois-Rivieres. Świat ogarnięty chaosem zmian i terroru, bo inaczej nie można tego nazwać. Koloniści, którzy przybywają do ich domu i nazywają go Nowym Światem, a przecież dla rdzennych mieszkańców, ten świat nie był nowy. 
 Marie i jej lud nie szukali „pomocy”, nie chcieli być naprawiani, bo nie byli zepsuci. Nie szukali innej religii czy innego życia. Dotychczas spokojni, w symbiozie z naturą, mieszkańcy (dzisiejszej Kanady) są z dnia na dzień odziani z tożsamości, religii, małżeństw i miłości. Zostają postawieni przed faktem dostosowania się do nowego prawa. Książka jest napisana lekko, dzięki czemu czyta się szybko i przyjemnie, chociaż tematyka jest trudna i przygnębiająca. Jestem szczerze poruszona tą pozycją, zwłaszcza, że nigdy nie były mi obojętne sprawy związane z rdzenną ludnością… marzę o tym, aby krzywdy jakich doznali na przestrzeni wszystkich lat, chociaż odrobinę zostały im wynagrodzone. Niech świat pamięta. Ludzie powinni znać ich biografię. Nie tylko to, co robili kolonizatorzy, ale również to, co działo się później… Uważam, że ta pozycja jest jak najbardziej obowiązkowa dla każdego człowieka.