Cytoniczka

No i doszłam do trzeciego tomu książki o niezwykłej cytoniczce, która niby uczy się na swoich błędach, jednak jej ciekawość często pakuje ją w kłopoty. Ma elektronicznego przyjaciela, który po wydarzeniach z tomu drugiego ma na nią focha. Tutaj dodam, że każdy tom jest ze sobą powiązany, więc należy je czytać po kolei. Na początku książki mamy krótką notatkę z poprzednich wydarzeń, więc nie dziwią nas sceny kontynuacji. Spensa jest najlepszym pilotem Sił Powietrznych i niejednokrotnie udowodniła, że potrafi dbać o swoich. Potrafi myśleć racjonalnie, tylko jest bardzo ciekawska. Charakter odziedziczyła po swoim ojcu, który nie żyje. W momencie, kiedy trafia do lasu, czyli miejsca gdzie nie powinna się udać, napotyka dziwne włochate stworzenia. Jest ich kilka rodzai i dzięki uprzejmości Spensy, w momencie kiedy ją atakują, opisuje nam ich wygląd i to jak się nazywają. Potrafi rozmawiać w myślach, lecz nie powinna tego robić, gdyż inne istoty, które chcą ją zgładzić, też ją słyszą. I tu rozpoczyna się prawdziwa walka. Podoba mi się poprowadzenie akcji, gdyż w każde działanie jesteśmy wtajemniczeni, niewiadome są nam tłumaczone, jedynie postępowanie tych istot jest nieznane. Nigdy nie wiedziałam gdzie i dlaczego uderzą, dopiero później się to wyjaśnia. Pięknie są wykreowane postacie, długo nie wiadomo czy przypisać ich do funkcji wroga czy sprzymierzeńca. Podziwiałam ich rozum, nie było tu osób o mniejszej inteligencji. Zostały poruszone tu niekiedy zwyczajne problemy, które były odskocznią od walki. Sztuczna inteligencja miewa tutaj ludzkie odruchy, co dziwi bohaterkę. Jakby poza rzeczami zmyślonymi ujawniła się prawda, która może dotyczyć każdego z nas. Właśnie dlatego mi się ona podobała. Opowieść nie jest pusta, zawiera przesłania i filozoficzne myślenie, które dodaje jej wyższych lotów. Bardzo dużo się tu dzieje, lecz niczego nie jest w nadmiarze. Ja jedynie miałam problem z zapamiętaniem nazw tych istot, później po wnikliwszych opisach je sobie po prostu wyobrażałam. Niby wydaje nam się, że skoro główna postać wpadła w tarapaty, to napewno z nich wyjdzie. Jednak czy tak się stanie? Czy odgadnie sposób postępowania wroga? A jeśli tak, to co z tym zrobi? Zakończenie było tu najlepsze!

Akcja Cytoniczka przenosi nas do tajemniczego niebytu, do którego trafiła Spensa pod koniec poprzedniego tomu. Z początku nie dzieje się zbyt wiele i głównie poznajemy to niezwykłe miejsce razem z główną bohaterką, M-Botem, a także kimś jeszcze, ale tego nie mogę zdradzić. Dopiero pod koniec, w ostatnich stu stronach akcja znacząco przyspiesza w emocjonującym finale, w którym dostajemy odpowiedzi na większość tajemnic i zagadek, choć nie na wszystkie. Niektóre informacje, których się dowiadujemy, sprawiają, że zupełnie inaczej spogląda się na całą fabułę, w szczególności dwóch poprzednich tomów. Sanderson po raz kolejny pokazał, że potrafi tworzyć ciekawe historie, z wieloma zwrotami akcji i tajemnicami. W trzecim tomie jest całkiem dużo rozważań i spostrzeżeń na różne tematy, głównie Spensy, ale również M-Bota. M.in. o tym, co jest wyznacznikiem człowieczeństwa, o dystopiach, o strachu przed innością, o problemach egzystencjalnych, jak radzić sobie z nowymi uczuciami i wiele więcej. Sanderson bardzo dobrze te i inne tematy wkomponował w fabułę Cytoniczki, którą przeczytałem dosłownie w kilka dni. Książka ma swoje wady, chwilami można odnieść wrażenie, że nie wszystko zostało w niej dobrze przemyślane, co wynika z szybkiego tempa pracy nad nią, jak dowiadujemy się z posłowia autora. Mnie jednak pewne niedociągnięcia nie przeszkadzały aż tak bardzo, choć wyraźnie widać, że Cytoniczka ma inny charakter niż poprzednie tomy - jest to bardziej książka fantasy z elementami science fiction niż space opera, co nie wszystkim może przypaść do gustu. Cytoniczka to dobre zakończenie trylogii Skyward, w której poznajemy dalsze losy Spensy i M-Bota. Książka ma pewne niedociągnięcia, ale razem z poprzednimi dwoma tomami tworzy ciekawą opowieść o młodej dziewczynie, która w trakcie dojrzewa i zmienia się, aby uratować swoich bliskich, po drodze boleśnie ucząc się na swoich błędach i poznając świat.