Czas czarnych luster Kapłan Tom 3

Przede wszystkim od razu zaznaczam, by czytać wszystkie części kolejno jedna po drugiej, gdyż to w jaki sposób się kończy niemal zapoczątkowuje część następną, która jest jej kontynuacją. Każda jest wyjątkowa, choć zauważyłam, że im dalej czytamy, czy przygody naszych bohaterów bywają straszniejsze, a przy tym ciekawsze. Jest to fantastyka, aczkolwiek z domieszką małego kryminału, a większej ilości thrillera. Tym razem naszym bohaterom przyjdzie się zmierzyć nie z lustrem, ale światem, który po tej drugiej stronie jest ukryty. Poznamy postacie, które będą się dzieliły na dobrych i złych. Samolubnych i wielkodusznych, mądrych bardziej i mniej, a także tych, których nie interesują sprawy innych i ich przeciwników. Dla niektórych ludzi dzisiejsza technologia jest nie do ogarnięcia i właśnie podobne tematy będą poruszane w książce. Ja sama często doszukuję się teorii spiskowych, gdyż świat nauczył mnie, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Podobne zagadnienia będą trapić naszych bohaterów. Nie wszystkich da się polubić, ale to właśnie jest zależne od punktu widzenia czytelnika. To, co ja uznałam za plus dla innych może być minusem i odwrotnie. Jest to koniec serii, a bardzo szkoda, bo historia jaką przedstawił autor jest zapadającą w pamięci. Wciąż podziwiam dar Kapłana i nie przeczę, że kiedyś chciałam taki mieć. Często spieram się z kimś, że jakieś wydarzenie miało miejsce, lecz reszta już tego nie pamięta. Posiadając taką idealną pamięć mogłabym wiele zdziałać:-) Albo gdyby tak odnaleźć przejście do innego wymiaru, tak jak postacie z książki, również byłoby niezwykłym wyczynem. Nie wiem czemu, ale wciąż prawdziwą abstrakcją są dla mnie imiona postaci, które w nazewnictwie kojarzą mi się z małymi dziećmi, lub bajkowymi postaciami, a tak naprawdę są silni i nie tak niewinni. Często czuć u nich napięcie, choć w sumie nie ich wina, jak co jakiś czas bywają atakowani. Ich odczucia przechodziły na mnie, dynamika wydarzeń wciąż rosła, a koniec... Koniec był najlepszy:-)

" - My­śla­łem z po­cząt­ku, że twoja aro­gan­cja to skry­wa­na ner­wo­wość przed waż­nym za­da­niem, ciche kom­plek­sy, lęk przed nie­ak­cep­ta­cją twar­dzie­li, od któ­rych roi się w tym bu­dyn­ku, ale jed­nak… nie. Ty po pro­stu taki je­steś – Dyb­cio mówił, ce­dząc słowa z wy­raź­ną po­gar­dą. Znik­nę­ło w nim prze­ra­że­nie tym, co za chwi­lę mogło się stać, a za­stą­pi­ło je zre­zy­gno­wa­nie. – Je­steś dup­kiem z za­cię­ciem so­cjo­pa­ty, cie­szą­cym się prze­mo­cą jak ra­so­wy sa­dy­sta bez krzty­ny re­flek­sji." To była niezapomniana książkowa podróż! Połączenie thrillera, przygody i fantastyki, okraszone nietuzinkowym humorem i całą galerią barwnych postaci, aż trudno mi uwierzyć, że to już koniec. Dopracowana do perfekcji fabuła, naprawdę robi wrażenie i sprawia, że wierzymy w tę historię bez zastrzeżeń. Chociaż kto wie, może to wszystko prawda... "Czas czarnych luster" nie zawodzi i kończy opowieść o Kapłanie w najlepszy możliwy sposób, a że trochę smutno na koniec, mówi się trudno, po prostu przeczytam całą serię jeszcze raz.