Czerwona pigułka

Według mnie jest to jedna z książek, która jest napisana ze spokojem. Niby wydarzenia, które się w niej rozgrywają niekiedy bywają druzgoczące, czujemy, że autor musiał je bardzo przeżywać, jednak pisane z perspektywy czasu gdzieś tam zatarły wszelkie emocje i jedyne, co po nich pozostało, to tylko pamięć. Jest to opowieść, gdzie wielką rzadkość będą stanowiły dialogi, a jeśli już się pojawią, to będą bardzo konkretne, bez opisów okolicznych przedmiotów. Pierwsza część książki jest jakby opowieścią obyczajową, gdzie pisarz opowiada nam trochę o życiu rodzinnym, o tym, że bardzo kocha swoją rodzinę, ale musi trochę od tego wszystkiego odpocząć. Niekiedy opisując coś tak bardzo wybiega w intelektualne rozumowanie, że nie zawsze za nim mogłam zdążyć. Niewątpliwie jest to człowiek mądry, poszukujący głębszego sensu nawet w rzeczach prostych. Jakby każdą rzeczywistość chciał poddawać w absurdalność i przemijanie. Bardzo chce napisać nową książkę i szuka sposobu na jej wyjątkowość. Druga część była dla mnie bardzo trudna do zrozumienia być może dlatego, że jego sposób filozofowania był dla mnie nad wyraz wysoko postawiony. Omawiano w niej sens jestestwa, to jak nasze życie wpływa na inne osoby i że tak naprawdę każdy z nas pracuje dla większej społeczności. Nawet rzeczy, które robimy dla siebie, tak naprawdę mają tylko znaczenie dla większego zbioru ludzi. Pracujemy zawsze dla kogoś, ten ktoś dla kogoś innego i tak coraz wyżej. I dopiero na samym szczycie ogółu widać jakieś zmiany do których przyczyniło się niemal całe społeczeństwo. A gdzie w tym wszystkim będzie miłość? Bo zapewniam was, że będzie i to pięknie opisana. Jeśli ktoś lubi wymagające pozycje, gdzie wdrążyć trzeba myślenie, to z pewnością będzie z tej książki zadowolony:-)