Cześć, wszechświecie

Powiem wam, że do połowy książki nie widziałam zależności między okładką, a treścią, dopiero później zrozumiałam jej przekaz. Poznamy tutaj czworo nastolatków i młodszą siostrę, z czego każdy z nich będzie inny. Najbardziej irytował mnie Chet, który był gburowaty, wyśmiewał się z innych, obrażał ich i o mało nie pozwolił, by ktoś z pozostałej czwórki poniósł śmierć. Taki typowy nastolatek, który interesując się wężami tak naprawdę udowodnił, że nie wystarczy pokazać, że jest się nieustraszonym, tylko trzeba nim być. Bowiem w sytuacji, gdzie myślał, że wszystko potrafi okazał się być bardzo niemądry. Virgil, to naprawdę nieśmiały chłopiec, który podkochuje się w głuchoniemej dziewczynce, jednak nie potrafi dać jej jakichkolwiek sygnałów, że tak czuje. Pozwala sobą manipulować, przyjmuje przykre słowa na swój temat i nawet nie stara się bronić. Woli ucieczkę, niż stawienie czoła problemom. Będzie tylko jedna sytuacja w której zawalczy o swoje, a później zwyczajnie jak zwykle się podda. Kaori Tanaka jest to dziewczynka, która uważa się za medium. Można wątpić w jej dar, choć kiedy trzeba bardzo się on przyda. Według niej nie ma zbiegów okoliczności. Wierzy, że wszechświat ma dla nas swój plan i będzie chciała przekonać do swoich racji Virgila. Gen, jest to młodsza siostra Kaori, która chodzi za nią jak cień, czasem przeszkadza, czasem pomaga i jest postacią, która pojawia się w chwilach, kiedy nikt nie ma już niczego do dodania. Ostatnią postacią i chyba równie ważną co Virgil jest właśnie głuchoniema dziewczynka. To piąta osoba, choć Chet jest jedynie buntownikiem, nie należy do przyjaciół. Całkiem przypadkiem znajdzie się w sytuacji, która będzie potwierdzeniem słów Kaori, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Losy tych osób się połączą i będzie to całkiem niezła przygoda, choć zasmucił mnie koniec. Sądziłam, że każdy z nich w końcu uwierzy w rzeczy, które od początku im tłumaczono. Nie do końca się tak stało. Podejrzewam, że puentą miała być ich przyjaźń bez względu na różnorodność osobowości, a nie wiara w to, co chciano im przekazać.