Czulsza niż dotyk

,,Nie. Nic nie miało znaczenia. Poza jej sercem, które wyrwało się z samotności, ponieważ on je dotknął". Sam tytuł idealnie odzwierciedla całą opowieść. To przepiękna historia pisana jakby piórkiem po tęczy z domieszką poetyckich słów, zachowań i emocji uniesienia w chwilach smutku i zwątpienia. Miałam wrażenie, że ulotne chwile szczęścia były tu odzwierciedleniem samego motyla, który, kiedy przysiadł na kwiatku, w tym wypadku, kiedy ona widziała jego, jej serduszko biło w rytmie trzepotania skrzydeł motyla. Po czym znikało, a my sami odczuwaliśmy wtedy dużą pustkę. To naprawdę magiczna opowieść. Niby zwyczajna, ale pióro autorki można określić szekspirowskim puchem. Bardziej spisana w kierunku duszy i ciała, a nie tylko zwykłych wydarzeń. Główni bohaterzy to Marieta i Max. Oboje po przejściach niemal uciekli na spokojne Mazury, z tą różnicą, że każde z nich przyjechało by odpocząć od innych ludzi. Nie spodziewali się, że zamieszkają obok siebie, gdyż każde z nich z pewnych względów potrzebowało samotności. Przy pierwszym spotkaniu ona obserwuje go i doświadcza małej fascynacji. Natomiast on bierze ją za małolatę i nie jest przy tym uprzejmy. Zachmurzona postanawia więcej nie poświęcać mu swojej uwagi. Jednak krzątając się po kuchni nic nie poradzi na to, że widzi go przez okno, gdyż wejście do jego domku jest dość blisko. Ze splotu pewnych wydarzeń co jakiś czas na siebie wpadają. Długo nie można zrozumieć, dlaczego jego zachowanie zmienia się z miłego na pyskatego. Ona najwięcej emocji widzi w jego oczach, które mówią więcej niż by chciały zdradzić. W rozmowie z kelnerką co jakiś czas dowiaduje się o nim coraz więcej informacji. Wie już, że jest znanym fotografem, który nigdzie nie wychodzi bez swojego aparatu. On również przypadkiem dowie się, że jest rzeźbiarką, lecz chwilowo nieczynną. My długo nie wiemy dlaczego przestała rzeźbić, informacją dla nas jest fakt, że miała wypadek. Dość zagadkową postacią jest jej psychoterapeuta, którego wiadomości nie potrafi rozszyfrować. Długo mnie też zastanawiało kim jest dziewczyna o rudych włosach, która pojawiała się u Maxa. Nie potrafiłam określić czy była zła na Marietę za to, że obserwowała Maxa, czy bardziej chodziło tu o zazdrość. Bardzo dużo wątków sprawiało, że nie mogłam się od niej oderwać. Nie zdradzę wam co się dalej rozwinie, ale z czystym sercem mogę wam ją polecić. Osoby, które lubią wrażliwe książki będą z niej bardzo zadowolone:-)

„Czulsza niż dotyk” to książka o pięknej zwartości. Opowiada historię rodzącej się miłości, której nie jest obce cierpienie. Jest ona pełna naturalności i wielu emocji. Akcja płynie dość niespiesznie, ale pobudza ciekawość czytelnika już od pierwszych stron i wciąga nas w wir wydarzeń. Początkowo miałam problem, aby polubić się ze stylem pisania autorki, który troszeczkę mnie męczył. Jednak fabuła była na tyle ciekawa, że się z nim „przemęczyłam”, a koniec końcom nawet polubiłam. Historia opowiedziana przez autorkę jest melancholijna i refleksyjna. Porusza ona wiele poważnych problemów skupiając się przede wszystkim na tych dotyczących zdrowia psychicznego. Dokładając do tego przywiązanie do naszych bohaterów, o których za chwilę opowiem otrzymujemy istny rollercoaster poruszający w nas skrajne emocje. Maks i Marleta to postacie z krwi i kości, a przy tym bardzo charakterystyczne. Pomimo, że są młodzi to życie ich nie oszczędzało. Na każdym kroku zastanawiałam się co się wydarzyło w ich życiu i przede wszystkim dlaczego dwoje młodych ludzi nie chce dać sobie szansy. Szansy na miłość i szczęście. Jednak wreszcie na Mazurach udaje im się coś zbudować, ale czy ma to szansę przetrwać? Czy tych dwoje czeka happy end? „Czulsza niż dotyk” to cudowna i niebanalna powieść od której bije autentyczność. Porusza serca, daje do myślenia i jest to po prostu historia, którą naprawdę warto przeczytać. Zdecydowanie polecam!