Dech zimy

Jest to książka dla której nie wystarczy jedno popołudnie czy nawet dzień by ją przeczytać. Ja rozkładam ją sobie w czasie na kilka dni, gdyż grubość i mniejszy druk niemal tego wymagają. Mamy tu wielowątkowość wydarzeń, gdyż jeśli już kogoś poznajemy, to wraz z nim historię jego pojawienia się. Autor tłumaczy nam poczynania bohaterów i niekiedy zastanawia się nad ich postępowaniem, jakby w ogóle nie miał wpływu na toczącą się historię. Zresztą ona sama zaczyna się dość nagle, okraszona wieloma wydarzeniami, w które początkowo ciężko się wdrążyć. Jakby chciał pokrótce przedstawić nam zarys fabuły z którą przyjdzie nam się zmierzyć. Bohaterów poznajemy bardziej od strony ich przeżyć, a nie charakterystyki postaci. Bywają tu tacy, którzy wyróżniają się cechami przodującymi, lecz i tacy, którzy jakby byli niewidoczni. Nie da się nie zwrócić uwagi na bardzo dziwne imiona postaci, które czasem ciężko jest wymówić. Pozycja krótsza od innych tomów, lecz nie zmieniło się to, że nie ma tutaj konkretów, tylko jakiekolwiek wydarzenia zawsze uprzedzone są rozważaniami na ich temat. Mamy bardzo dużo porównań, dlatego bardzo dobrze można sobie całą scenerię wyobrazić i czyta się ją przyjemniej. ,, Nie mówić ani słowa, które nie jest prawdą. Nie tworzyć broni, której jeden człowiek mógłby użyć do zadania śmierci drugiemu. Nigdy nie używać Jedynej Mocy w charakterze broni, chyba że w obronie własnego życia, życia Strażnika albo innej siostry". Jak sądzicie, kto musiał złożyć taką przysięgę? Będziemy tutaj czytali o wędrówce Min, lecz nie jest powiedziane gdzie ona idzie ani po co. Wiemy tylko tyle, że musi tam iść bez względu na wszystko. Rand musi pokonać wiele przeszkód, by zdążyć przed Cieniem. Historia ukaże nam plany jakimi będą podboje kolejnych ziem. Fajnym dodatkiem była tu historia miłosna, lecz niech tajemnicą pozostanie kogo z kim:-) To nie jest lekka ani łatwa historia, tym bardziej, że czytając ją wciąż mam wrażenie, że postacie wypowiadają się jakby były w teatrze, a ich cała wędrówka jest jedną wielką sztuką. Dość zastanawiający był tu koniec książki, który nie niósł odpowiedzi na wszystkie pytania. Naprawdę ciekawi mnie jak ta cała seria się zakończy:-)

W dziewiątym tomie akcja w końcu nabiera tempa, a fabuła zostaje mocno popchnięta do przodu. W książce obserwujemy wiele różnych wątków, z których każdy śledziłem z dużą uwagą. Co prawda, wciąż mamy długie i szczegółowe opisy, bez których książka spokojnie mogłaby się obyć, to zdecydowanie więcej się dzieje. W dziewiątym tomie bez wątpienia mamy mocno zaakcentowane elementy miłosne - Rand spotyka się ze swoimi trzema oblubienicami, a Mat z Córką Dziewięciu Księżyców, którą według przepowiedni ma poślubić. Oba te spotkania przyniosą wiele nieoczekiwanych zmian i mocno wpłyną na losy bohaterów. Co więcej, mamy okazję lepiej poznać kulturę i zwyczaje Seanchan, którzy tłumnie przybywają do Ebou Dar i planują podbój kolejnych ziem. Zakończenie, a w zasadzie ostatnie kilkadziesiąt stron jest poświęcone szaleństwu mężczyzn przenoszących Jedyną Moc i próbie usunięcia skazy z saidina przez Randa i Nynaeve. Bardzo czekałem na rozwiązanie tego wątku, szczególnie, że nie udało się tego dokonać w Wieku Legend. Niestety muszę przyznać, że finał książki troszkę mnie rozczarował, głównie ze względu na swoją niewielką długość. Bez wątpienia w zakończeniu zobaczymy jedną z pierwszych dużych bitew sił dobra i zła, ale sama narracja jest poprowadzona bardzo chaotycznie, a całość dość krótka, jakby Jordan nie do końca miał pomysł jak ukazać te wydarzenie. Co więcej, co chwila mamy zmianę punktu widzenia, urywki wydarzeń z różnych perspektyw, przez co trudno skupić się na samej potyczce i oczyszczaniu saidina, które zresztą też nie do końca zostaje wyjaśnione. Dech zimy to już dziewiąty tom cyklu Koło Czasu Roberta Jordana. Mamy tutaj więcej akcji i ciekawych wydarzeń, choć zakończenie mogłoby być lepiej opisane, ze względu na to, jakich spraw dotyczy. Niemniej to kolejny ciekawy rozdział historii ze świata Koła Czasu.