Diament i róża

Diament i Róża" to fascynująca podróż przez gąszcz emocji i tajemnic, gdzie marzenia splatają się z rzeczywistością w nieoczekiwany sposób. Dorota, silna i ambitna, staje przed życiowymi wyzwaniami, których nie przewidziała nawet w swoich najśmielszych snach. Związek, który wydawał się być wieczny, nagle staje pod znakiem zapytania, gdy tajemnice z przeszłości wychodzą na światło dzienne. Nadchodzi nieoczekiwana propozycja, która stawia ją w obliczu nie tylko egzotycznej przygody w sercu Afryki, ale także konfrontacji z własnymi demonami i nieodkrytymi sekretami. Wraz z nią czytelnik wyrusza w emocjonującą podróż przez malownicze krajobrazy kontynentu, odkrywając zarówno piękno przyrody, jak i głębię ludzkich relacji. "Diament i Róża" to nie tylko opowieść o odwadze i determinacji, lecz także o sile, jaką niesie ze sobą prawda. To książka, która porusza serce każdego czytelnika, zostawiając po sobie ślad wspomnień i refleksji nad tym, co naprawdę ważne w życiu. Jednym z głównych tematów jakie niesie ze sobą ta historia to siła i determinacja w radzeniu sobie z życiowymi wyzwaniami. Poprzez losy Doroty autorka pokazuje, że nawet w najtrudniejszych sytuacjach można znaleźć w sobie siłę, by się podnieść i zmierzyć z przeciwnościami losu. Porusza także temat akceptacji samego siebie i swojej przeszłości. Tajemnice z przeszłości, które wychodzą na jaw, mogą być trudne do przezwyciężenia, ale autorka ukazuje, że prawda i uczciwość wobec siebie samego są kluczowe dla osiągnięcia prawdziwego spokoju i szczęścia. Podróż Doroty przez Afrykę symbolizuje metaforyczną podróż ku samopoznaniu i odkrywaniu nowych perspektyw życiowych. Przebywając w odległych miejscach i stykając się z innymi kulturami, bohaterka może otworzyć się na nowe doświadczenia i spojrzenie na świat, co w rezultacie przyczynia się do jej rozwoju osobistego. Te tematy mogą być wspaniałym źródłem inspiracji dla czytelników do refleksji nad własnym życiem i decyzjami oraz do poszukiwania siły i prawdy wewnętrznej, które mogą prowadzić ich przez życiowe wyzwania.

Książkę czyta się bardzo szybko, gdyż ma duży druk. Może to dziwne, co o niej powiem, ale wszystko, co tutaj się dzieje, co nam przedstawia jest i nie jest konkretne. Do samego końca mamy bazowanie na temacie, który jest opisywany jakby dookoła. Nie mogłam się tu w stu procentach wciągnąć, wciąż miałam myśli, że czegoś mi brakuje. Niby podniesiony został temat koloru skóry i tego, że ciemnoskórzy czuli się gorsi, jakby wybrakowani, podczas gdy osoby białe w ogóle nie dawały im żadnych aluzji, ani zaczepek. Wydawało im się, że każdy ich osądza i poniża i w ten sposób traktowali innych. Żyli według swoich przekonań i wmawiali sobie, że takie same przekonania mieli inni, a to nie była prawda. Pozycja rozpoczęła się wątkiem rozstania, a konkretnie rozwodu. Krążyli wokół tego tematu, a ja nie wiedziałam po co. Wychodziły tu momentami rzeczy wartościowe, ale brakowało mi tu konkretów, odpowiedzi, jakby ukazania akcji w konkretnej opowieści, której mogłabym mieć jakiś osąd. Nawet w momencie, kiedy mieliśmy temat osoby chorej nad którą trzeba było chodzić, opiekować się, to nie wiedziałam jak to robili. Mamy tu trochę opowiedziane o spełnianiu swoich marzeń, o dążeniu do ich celu małymi kroczkami. Widać tutaj to oczekiwane szczęście, ale jakieś takie zamglone, jakby po każdym słowie radość zawsze był trzykropek. Nie wiem czy inni mieli podobne wrażenia. Niektórzy mogą tą książkę przeżyć, gdyż bywały momenty, kiedy bohater naruszał tutaj strefę prywatną kobiety, a ona w rozpaczy robiła co mogła, by się od niego uwolnić. Nie były to długie opisy, formatowanie tych scen było niby dramatyczne, ale w formie teatralnej. Osoba krzywdzona skupiła się na oddechu, na wirowaniu swoich myśli, nad tak wieloma rzeczami, że sam opis krzywdzenia czułam jakby we mgle. Chcę przez to powiedzieć, że jakikolwiek wątek cierpienia, czy nawet późniejszego romansu widziałam jako poetycki spektakl. Ona cała składa się z poezji słowa, doznań i wspomnień i za to mogłabym dać je dziesiątkę, ale przez to wydawała mi się mniej realistyczna, dlatego zaniżyłam ocenę. Ale to tylko moje zdanie.

Nie wiem jak Wy, ale ja uważam, że diamenty i róże to najlepsi przyjaciele kobiety 🌹💎 To między innymi dlatego z ogromną chęcią sięgnęłam po książkę Karoliny Winiarskiej o tytule „Diament i róża”, która skradła moje serce. Wyjątkowo zacznę dzisiaj od zachwytu nad samym wydaniem. Niby nie ocenia się książek po okładce, ale tę brałabym w ciemno tylko żeby zdobiła moją półkę, bo uwierzcie, że nie mogłam od niej oderwać wzroku. Książka opowiada nam historię Doroty oraz Róży, która jest niezwykle refleksyjna, mądra i życiowa. Jest to jedna z tych książek, w której każdy odnajdzie choćby cząsteczkę siebie, bo życie niejednokrotnie stawia nas przed ciężkimi wyborami i nie zawsze wiemy co mamy wtedy zrobić. Wielu z nas boi się sięgać po marzenia, podejmować ciężkie decyzje, a tutaj autorka pokazuje nam, że determinacją można zdziałać cuda i naprawdę wiele osiągnąć. Dorota to idealny przykład dla kobiety, która wiecznie się wszystkim podporządkowuje, spełnia oczekiwania innych i nie potrafi walczyć o swoje marzenia. To właśnie Dorota udowadnia, że może być inaczej i nie trzeba, a wręcz nie można żyć według czyiś zasad. Pokazuje nam, że niemożliwe staje się możliwe. „Diament i róża” to powieść niezwykle poruszająca i dojrzała. Niesie za sobą cudowny klimat i przekaz dla czytelnika przez który jestem całością jeszcze bardziej oczarowana. Sądzę, że losów Doroty oraz Róży już nigdy nie zapomnę, bo jest to skarbnica refleksji i dowód na to, że jeżeli tylko się czegoś chce to trzeba o to walczyć. Polecam z całego serduszka!