Dintojra. Historie o zemście i Warszawie

W jakim stylu napisana książka odpowiada wam najbardziej? Ta w której wywyższa się słowo, pokazuje jak można poprawnie się wysławiać, przy czym czytelnik czuje jakby jego inteligencja spadła? Czy raczej napisana przez życie, sugerująca, że autorką jest taki sam człowieka jak my, więc zapewne to, co będzie chciał nam przekazać również może nam się przydać? W tej historii postać zwraca się bezpośrednio do nas. Opowiada nam co widzi swoimi oczami i jak reaguje na to ona oraz inni. Mówi jak mało obchodzi ją opinia innych i jak ludzie potrafią być fałszywi. Spodobało mi się to, że ona nie owija w bawełnę. Opisuje ludzi, którzy, którzy dopiero doświadczając własnych dramatów, przychodzą do tych, którzy również ich doświadczyli tylko po to, by pokazać im kto ma gorzej. Pokazuje jak ulotne są chwile i jak życie trzeba wykorzystywać do samego końca. Czasami bywa, że zaplanowane życie nam nie wypala. Podążając nieznaną drogą dowiadujemy się, że obecne nowe wyzwania są jak najbardziej dla nas. Nie zawsze u celu swoich marzeń jest ukryte to, co chcielibyśmy osiągnąć. Nieraz droga kieruje nas w nowe wyzwania, które okazują się być strzałem w dziesiątkę. Dintojra jest książką złożoną z jedenastu opowiadań w których pokazuje nam życie innych ludzi. Co ciekawe, nie ocenia ich. Pozostawia nas jakby w zawieszeniu, byśmy sami ujrzeli prawdy, które za sprawą nierównych w objętości opowiadaniach chce nam ukazać. Opowiada o tych, którzy się stoczyli, oraz tych, którzy uważają się za najważniejszych. O tych, którzy nie przyznają się do swoich orientacji, oraz tych, którzy żyją nienawiścią, bo nie wiedzą, że można żyć inaczej. Opisane postacie mogą być mną lub tobą, bowiem ich problemy są oczywiste. Jedni wizytę u wróżki traktują jako zabawę, inni jej słowa biorą do serca. Nikt nie pomyśli, że narzucając nam pewne zdarzenia sami podświadomie będziemy do nich dążyli, a później to jej przyznamy rację, bo wiedziała, co mówi. Na każdą opowieść można spojrzeć ze swojego punktu widzenia, dlatego jednym się ona spodoba, innym nie. Nie każdy potrafi unieść prawdę na swoich barkach. Według MNIE jest mądra i godna poświęconego czasu, dlatego ją polecam.

"My już od dawna mieszkamy w komputerach. Wszystko przeniosło się na ekran. [...] Bez zasilania nie ma społeczeństwa." I choć jest to w sumie przykre stwierdzenie, to jednak jest jak najbardziej prawdziwe. Bo zastanówmy się.. gdyby nie było zasilania, nie było by internetu. A gdyby nie było internetu, to nie było by naszych profili tutaj założonych. Ale czy gdyby nie było tutaj naszych profili, to znaczy że nikt by nie dowiadywał się o nowych książkach? "Dintojra" to zbiór kilku opowiadań. Każde z nich zmusza nas do zastanowienia się nad tym co faktycznie się dzieje i nas otacza. Niektórymi opowiadaniami czułam się zawiedziona, ale nie dlatego, że były złe. Absolutnie nie. Czułam się zawiedziona tylko dlatego, że za szybko się skończyły, a miały bardzo dobry potencjał na napisanie szerszej historii i z chęcią przeczytałabym więcej na ten dany temat. Innymi czułam się trochę rozczarowana, ale jednocześnie to co zostało w tych opisane, poruszyło mnie chyba dużo bardziej, bo to wydarzyło się faktycznie i każdy z nas to przeszedł niestety. Jednym z nich było opowiadanie o tym jak było w czasach pandemii.. Jejku, brzmi to tak odlegle i egzotycznie.. A jednak wydarzyło się nie tak dawno temu.. I właśnie cytat, którym rozpoczęłam tę recenzję, jest właśnie wyrwany z tego opowiadania. Uderzyła mnie taka prawdziwość tego stwierdzenia, aż musiałam na chwilę odłożyć książkę, bo zalała mnie fala myśli. Autorka świetnie wciąga czytelnika w świat każdego z tych opowiadań, ale tak jak wyżej napisałam, mnie niektóre z tych opowiadań pozostawiły z takim niedosytem, bo chciałabym przeczytać więcej na dany temat. Bo na przykład tak się wczułam w historię pana Wacława, a nim się obejrzałam to był już koniec. I miałam takie zaskoczenie wypisane na twarzy.. Ale jak to już koniec? Albo o Dance, która walczyła w klatce. Te opowiadania są naprawdę warte przeczytania i zachęcam was do sięgnięcia po tę książkę, bo każde z nich porusza. A końcowe szczególnie mocno. Aż mnie coś bolało w środku jak czytałam.

„Życie to loteria, nigdy nie wiesz, co się wydarzy” Tytułowa Dintojra to próba odwetu, wyrównania rachunków, zemsta … Na czym? Na kim? Za co? Z kim autorka konfrontuje bohaterów? Jaki ma w tym zamysł i cel? Co chce nam przekazać albo na co uwrażliwić? Warto samemu się przekonać, na jaką próbę wystawia nas Sylwia Chutnik w najnowszej pozycji. Dintojra to wachlarz 11 opowiadań, 11 historii, 11 obrazów … Bohaterowie zbioru są różni, kobiety i mężczyźni, bogaci i biedni, młodzi i starzy, radośni i zmęczeni życiem. Każdy z nich niesie przez życie bagaż swoich przeżyć, problemów, zmagań z codziennością. Każdy próbuje ułożyć sobie życie po swojemu, nie zawsze tak, jak chciał, jak marzył i wyobrażał sobie swoją przyszłość. Nie dla każdego los był łaskawy, nie z każdym obszedł się sprawiedliwie. Jestem jednak przekonana, że każdy z nich chciałby być szczęśliwy i zadowolony z życia, a nie walczyć z okrutnym losem i tym, co zostało dla niego zaplanowane. Można zadać pytanie, dlaczego jednemu człowiekowi los sprzyja, a dla drugiego jest okrutny? Te poszczególne historie są bardzo bolesne i wzruszające. Mamy starszego właściciela sex shopu, który znalazł ukojenie przy boku Anieli; zawodniczkę walk, która postanowiła zakończyć karierę, natomiast jej menadżerka ma inny pomysł na jej życie; jest też obraz życia w samotności i izolacji po pandemii koronawirusa; do głosu dochodzi ofiara gwałtu. To tylko niektórzy bohaterowie, nie miejsce, aby przytaczać poszczególne opowiadania, to tylko namiastka tego, co może was spotkać przy bliższym spotkaniu z tą lekturą. „Życie to loteria, nigdy nie wiesz, co się wydarzy. Zmiany następują cały czas, w każdej chwili los może się odwrócić. Karta ostrzega, by nie popaść w samozadowolenie, kiedy jesteś na szczycie, ale też radzi mieć nadzieję na poprawę, gdy wszystko idzie nie tak. Życie zawsze podsunie okazję, żeby poczuć spełnienie”. Uważam, że te opowiadania są taką metaforą życia, pewnym ogólnym obrazem społeczeństwa i relacji w nim panujących. Jak dla mnie to obraz bardzo smutny i przykry, świadczy o braku współczucia, empatii, izolacji i życia tylko dla siebie, obojętności na los drugiego człowieka. No cóż, mam takie czasy, że wiele osób myśli tylko o sobie i człowiek stojący obok już go nie interesuje. To też jeden z powodów upadku moralnego społeczeństwa, samolubstwa i egoizmu. Nastawienia tylko i wyłącznie na konsumpcjonizm i czerpanie z życia całymi garściami. Życie chwilą i rozrywką. Bez chwili refleksji, zatrzymania się i zastanowienia się nad swoim postępowaniem. Ta lektura jest mała objętościowo, ale obszerna swoim zakresem tematycznym. To trudne opowieści nie sposób przeczytać jednym tchem. Dotykają bolesnej materii, szokują i pozostawiają trwały ślad. Nurtują i skłaniają do wewnętrznych rozrachunków, wniknięcia w głębię swoich przeżyć. Uważam, że jest to bardzo pożądana i wyczekiwana pozycja w dzisiejszych czasach. Czasach ciągłego pośpiechu, życia tu i teraz, życia dla siebie, czerpania przyjemności bez opamiętania, bez dostrzegania bliźnich. Nie popełniał błędów i zatrzymaj się! Obejrzyj się wokół i zacznij działać! Nie ma nic gorszego niż obojętność i wyzbycie się pozytywnych uczuć! Żyj i ciesz się z tego, co masz!