Piotr Sauer. Tom 2. Dolina straconych złudzeń

"Dolina straconych złudzeń" Anny Górnej to drugi tom o Piotrze Sauerze. Pierwszy bardzo mi się podobał, dlatego postanowiłam również nadrobić drugą część. Szwajcarią wstrząsa informacja o brutalnym zabójstwie nastolatka. I to już drugie morderstwo w tej okolicy. I prawdopodobnie sprawcą jest ta sama osoba. Policja nie bardzo sobie radzi, więc kierownictwo luksusowego hotelu, które spodziewa się przez te wydarzenia bardzo słabego sezonu zatrudnia detektywa, Piotra Sauera, by rozwiązał tę sprawę. Nasz bohater szybko przekonuje się, że nie jest mile widziany w tej okolicy. Jednak razem ze swoją asystentką Mią krok po kroku odkrywają prawdę.. To już druga książka autorki i muszę napisać szczerze, że ma świetny warsztat. Jej debiut był bardzo dobry, kontynuacja również przypadła mi do gustu. W życiu bym się nie domyśliła, że autorka jest świeżynką na rynku wydawniczym. Bardzo obrazowo i plastycznie przestawia nam Szwajcarię. W tym tomie mamy okazję poznać Niederwalden i jego malownicze okolice. Sprawa która jest opisana w tej części jest bardzo zawiła i muszę przyznać, że kompletnie nie miałam planu na to jaki może być finał tej historii. Jednocześnie zakończenie mocno mnie zaskoczyło. Jedynie do czego mogę się przyczepić to, że troszkę mi się książka dłużyła. Napięcie czasem opadało, a ja traciłam koncentrację i umykało mi trochę faktów. Poza tym uważam, że to bardzo dobra seria i z pewnością sięgnę po kontynuację.

Ostatnio zauważyłam, że coraz więcej kryminałów ma wydźwięk psychologiczny i wpada w formę thrillera. Taka właśnie jest dla mnie ta książka. Poprowadzona w dużym napięciu, zbiera naszą całkowitą uwagę. Kiedy coś puknęło w domu, to aż podskoczyłam ze strachu. Czytając bardzo chciałam pogonić akcję do przodu, ale się nie dało. Nawet drobne rzeczy, które wyglądały na zwyczajne, zawsze były czymś ważnym dla sprawy. Tutaj niby policja szuka sprawcę, jednak widnieją bardziej jako wspomnienie. Sprawę morderstw prowadzi tutaj detektyw, który został wynajęty do tego zadania. Początkowo ma pewne wahania, gdyż dotychczas zajmował się błahymi rzeczami. Obecnie wynajęła go kobieta, której szesnastoletni siostrzeniec został zamordowany. Musi odnaleźć sprawcę z wielu powodów, które mu przedstawia. Autorka niby tu zaznacza, że zleceniodawczyni często przywdziewa maskę, by nie okazywać słabości, jednak ja czułam, że za tym kryło się coś więcej. Detektyw też to wyczuwał, dlatego dał sobie czas na przemyślenia całej sytuacji. Było to dla niego dziwne, że w niewielkim odstępie czasu zginął starszy mężczyzna oraz ten chłopiec. Na początku książki czytamy o kobiecie, która również została w ten sam sposób zamordowana, jednak długo nie ma o niej wzmianki. Wiemy tylko, że znała oprawcę i przez całe życie starała się od niego uciec. Kiedy jednak całym zajściem zaczyna interesować się coraz bardziej widzi, że nikt nie ma ochoty z nim współpracować. To mała wioska, więc wszyscy się tu znają. Nikt nie ma zamiaru mu niczego ułatwiać, a o szczerości może tu zapomnieć. Zamiast bać się mordercy, oni jakby bardziej bali się tego, że odkryje prawdę. Co zatem mają takiego do ukrycia? Dlaczego policja nie może go złapać? Czy detektyw zdoła dowiedzieć się prawdy? Naprawdę nie spodziewałam się, że książka mnie tak bardzo wciągnie. Oprócz głównego problemu autorka dołożyła nam parę niesprawiedliwości losu i ślepej miłości. Wiadomo, że dla niej wielu ludzi robi głupoty i ciężko jest to później racjonalnie wyjaśnić. Do tego odniosłam wrażenie, że w tomie pierwszym pióro autorki było nieco skromnych rozmiarów, a tutaj pokazała, że prawdziwe piękno nie polega tylko na wyglądzie. Świetnie się ją czyta i nie momentów zastoju. Nawet opisy krajobrazu potrafią zachwycić i zaciekawić. Jakby przez swój wzrok widziała więcej niż inni ludzie i umiała to obrać w odpowiednie słowa. Powieść niby nie straszy, ale można się po niej nabawić delikatnej paranoi. Odtąd bardziej zaczniemy wierzyć we własne przeczucie:-)

Niederwalden to piękna turystyczna wioska u podnóża Alp, w której w nietypowych okolicznościach znaleziono dwa ciała, najpierw starszego mężczyzny, a dwa tygodnie później młodego chłopca. Czyżby po górskim kurorcie grasował seryjny morderca? Blady strach pada na turystów, którzy masowo odwołują rezerwacje, nie dziwi więc, że jeden z hoteli decyduje się na zatrudnienie prywatnego detektywa. Co łączy ofiary, bo na pierwszy rzut oka dzieli je niemalże wszystko? Czy znaczenie ma miejsce znalezienia ciał? Jaką rolę odgrywa alpejski, dość mroczny folklor? Na te i wiele innych pytań, odpowiedzi poszuka Piotr Sauer, wkrótce dołączy do niego Mia Kovac oraz pojawi się nowa interesująca postać, miejscowa policjantka Kathrin Wyss. Przyjezdni spotkają się z nieufnością i wrogim nastawieniem tutejszych mieszkańców, ot taki urok małych miejscowości. Za to opisy górskich pejzaży zrobią na wszystkich duże wrażenie. "Dolina straconych złudzeń" to kolejna historia Anny Górnej, która zapewniła mi świetną rozrywkę na długie godziny. Kilkaset stron skrupulatnego śledztwa, które miało wszelkie znamiona realizmu, dlatego też tak łatwo było mi poczuć się jego częścią.

Na początku zeszłego roku Anna Górna zadebiutowała „Krainą złotych kłamstw”. Po przeczytaniu uznałam, że to dobry debiut. Potem miałam okazję poznać autorkę na Targach Książki w Katowicach, gdzie opowiadała o kolejnym tomie. Czekałam więc na niego z niecierpliwością i się doczekałam. „Dolina straconych złudzeń” premierę miała 22 marca. Przeczytałam ją niedawno i znowu pozostaje mi oczekiwanie na kolejny tom😊 Lektura dostarczyła mi mnóstwa wrażeń i oceniam ją jeszcze lepiej niż debiut. Gratuluję autorce! W małym, szwajcarskim, alpejskim miasteczku grasuje seryjny morderca. Zostawia ciała swoich ofiar w górach, ułożone w upiornych inscenizacjach z założonymi maskami. Na mieszkańców i turystów pada blady strach. Zarząd jednego z luksusowych hoteli zatrudnia detektywa Piotra Sauera w celu wytopienia sprawcy. Już od pierwszych dni pobytu w Niederwalden lokalna społeczność daje mu odczuć, że nie jest tu mile widziany. Wkrótce dołącza do niego Mia i razem próbują przebić się przez atmosferę nieufności i wrogości. Nie zdają sobie jednak sprawy, jak trudne będzie to śledztwo i w jaki wielkim niebezpieczeństwie wkrótce się znajdą… Powieść składa się z prologu i pięciu części, a każda z nich składa się z w miarę krótkich podrozdziałów. Część z nich opatrzona jest datą lub miejscem i imieniem bohatera, co zdecydowanie ułatwia czytelnikowi połapanie się w sytuacji. Akcja toczy się współcześnie, w 2019 roku, a czasem przenosi się dwa lata wcześnie i pokazuje wydarzenia oczami komendantki policji Kathrin. Narracja jest trzecioosobowa. Powieść czyta się bardzo przyjemnie, szybko. Akcja od samego początku mnie wciągnęła, autorka podsuwa nam różne tropy, wszystko po to by się chwilę później z nich wycofać Muszę powiedzieć, że zakończenie bardzo mnie zaskoczyło, spowodowała, że czułam się jak na karuzeli. Świetnie i w sposób dla mnie nieprzewidywalny autorka wyjaśniła tą intrygę, chociaż oczywiście pewnych drobnych kwestii można się było domyślić już chwilkę wcześniej, o tyle całokształt mocno mnie zaskoczył. Mocną stroną tej powieści są też bohaterowie. Przede wszystkim Piotr Sauer, był policjant, który wyemigrował do Szwajcarii, pracował w firmie ubezpieczeniowej, a potem został detektywem. Ciągnie się za nim ciężar przeszłości, problemy z niedostępną emocjonalnie żoną, z którą pozostaje w separacji, nastoletnia córka… Oprócz tego jest Mia, młoda kobieta, która pełni rolę jego asystentki, już w pierwszym tomie wiedziałam, że to postać z potencjałem. Tutaj jej wątek zdecydowanie się rozwinął. Również mierzy się z przeszłością, trudną relacją z matką oraz tajemnicą śmierci ojca. Zakończenie powieści zdecydowanie zapowiada, że w kolejnym tomie ten wątek zostanie jeszcze bardziej rozwinięty. „Dolina straconych złudzeń” to świetny kryminał, z licznymi wątkami obyczajowymi i psychologicznymi. Warsztat autorki zdecydowanie się rozwinął i czytałam tą powieść z ogromną przyjemnością. I od razu po przeczytaniu ostatniego zdania czekam z wielką niecierpliwością na ciąg dalszy😊