Doll story

Musiałam przemyśleć tę książkę. Naprawdę. To nie jest tak, że skończyłam ją i miałam: „no tak, podobała mi się / nie podobała”. No nie. ——————————————————— „Doll story” nie jest typową książką. Głównym bohaterem jest Wolfgang, nastolatek, syn dość bogatych ludzi… oraz jego Maskotka. Dlaczego napisałam to z dużej litery? Otóż dlatego, że Maskotka to projekt, który zakłada, zatrudnienie nastolatka w formie „przyjaciela” dla swojego dziecka. Między innymi. Wolfgang mieszka w domu, gdzie chroniony pod kloszem od złego świata, nie może wychodzić ani spotykać się ze znajomymi (których notabene nie ma). Uczy się z domu, a jego głównym nauczycielem jest matka oraz kilku przychodzących do niego dorosłych i tak żyje od lat. Gdy tylko dowiaduje się o tym, że powstał projekt Maskotka od razu błaga swoją matkę o wcześniejszy prezent na urodziny. Pragnie mieć swojego prywatnego przyjaciela, który z nim zamieszka i będzie dla niego jak brat. Tak pojawia się w ich domu obcy chłopak, pragnący zostać kimś wielkim i znanym. Marzącym o rodzinie takiej jak Wolfa i… dzieje się coś, czego zdecydowanie nie zakładałam wcześniej. Klimat tej książki jest duszny i nie tylko przez to, co dzieje się w zamkniętym domu, ale również przez to, że sama książka liczy 520 stron. Akcja rozgrywa się powoli. Czujemy się trochę jak dziecko, które jest zamknięte i nie zmienia się dla niego za wiele, pomimo upływającego czasu. Z jednej strony matka - generał, jak w myślach nazywa ją sam Wolf, oraz ojciec nieudacznik. Cukierkowe życie na poziomie, które ma mnóstwo ciemnych stron. Plam, rozchodzących się jak grzyb po ścianie. Dlaczego Wolf musi być zamknięty w domu? Dlaczego nazywa matkę generałem i czy naprawdę taka właśnie jest? Dlaczego ojciec jest nieudacznikiem? Czy Maskotka posunie się do czegoś więcej, żeby osiągnąć cel? Co zrobi Wolf? Muszę przyznać, że książka mnie zmęczyła tym wszystkim. Była świetna, nietypowa, czytałam ją z wielką ciekawością, ale tak bardzo mnie stłamsiła. Sytuacja w jakiej był Wolf, obszerny tekst i powolna akcja. Niesamowicie wartościowa książka - bo mam wrażenie, że w całości zamknięte było głębsze przesłanie (i widzę jakie). Wiem, że warto po nią sięgnąć i to, że była tak długa i męcząca również miało swój cel. Wzbudza nas do refleksji.

„Doll story” to najnowsza powieść Michała Pawła Urbaniaka, która właśnie dziś ma premierę. To książka, która od pierwszych stron zaskakuje, intryguje, niepokoi i uwiera… bo tematów do refleksji mamy tu wiele… bo przedstawiony świat budzi lęk… bo otrzymujemy mocny obraz relacji międzyludzkich. Historia skupia się na losach jednej rodziny, jej relacjach, zawiedzionych ambicjach i atmosferze permanentnej walki ze wszystkimi i o wszystko. Matka, ojciec i chorowity syn… aktorzy odgrywający swe życie w smutnym teatrze utartych schematów. Codzienne rytuały potęgujące frustrację i poczucie osamotnienia w walce o kolejny dzień. Dzień, który nie przynosił zmiany, odzierał z kolejnego strzępka nadziei. Ładny dom stopniowo przemieniający się w złotą klatkę dla Wolfganga. „Nienawidził tego domu. (…) Ten sam pokój. Te same meble, kolor ścian, tablice pełne nieustępliwych faktów. Całe jego życie, przeszłe, przyszłe, obecne. Nienawidził go!” Szare życie zmienia się wraz z przybyciem Maskotki. Płatny towarzysz chorowitego chłopca ma nie tylko być przyszywanym przyjacielem… ma również zasklepić pęknięcia w rodzinie… nadać błysku towarzyskiego rodzinie… uciszyć rodzicielskie sumienie. Wolfgang „niczego tak bardzo nie pragnął jak Maskotki! Ktoś miał wreszcie do niego należeć, zaprzyjaźnić się z nim, zająć mu czas, wypełnić tę coraz bardziej dokuczliwą lukę!” Czy można kupić przyjaźń? Czy tajemniczy chłopiec spełni oczekiwania rodziny? Co motywuje młodego człowieka do podjęcia takiej pracy? Nowa osoba w domu przepełnionym pozorami, domownik zobligowany umową do przyjaźni, człowiek ukrywający przeszłość… czy możliwe, by na takim podłożu wyrosła szczera przyjaźń? „Nie mieli o czym rozmawiać, to nie był dialog, lecz dwa przecinające się monologi. A powinni spędzać razem wolny czas, zwierzać się sobie. Wolf był samotny i zakładał, że jego wynajęty przyjaciel też będzie. Mieli stać się dla siebie najważniejsi, jakby się odnaleźli w tych swoich przygnębiających samotnościach.” Gorzka pigułka rzeczywistości podana na literackiej srebrnej tacy. Obraz przerażającej samotności, niespełnionych ambicji, kolejnych porażek i narastających latami pretensji. W bezpośredni i bezpardonowy sposób pokazuje relacje międzyludzkie, chore uzależnienie od rutyny, powielanie schematów, wicie rodzinnego gniazdka z bólu, przegranej, porażki. Gorąco polecam lekturę. Autorowi gratuluję tak głębokiej i poruszającej publikacji. Czytajcie!