Dom, w którym zamieszkała miłość

Lubicie mądre, refleksyjne i życiowe historie? "Dom, w którym zamieszkała miłość" to piękna powieść, która jest trzecią częścią cyklu nadmorskiego. Maks po wielu latach spędzonych na Islandii wraca do rodzinnego domu w nadmorskiej miejscowości, z którą ma wiele wspomnień. Jednak na miejscu okazuje się, że wszystko zmieniło się. Przyjaźnie rozsypały się, a on walczy z demonami przeszłości. Czy Maks zaakceptuje teraźniejszość i odnajdzie w niej swoje miejsce, czy będzie nadal szukał szczęścia? Świetna fabuła. Wciągająca i poruszająca już od pierwszej strony. Autorka napisała historię z życia wziętą. Bohater powieści walczy z demonami przeszłości, szuka własnego miejsca na ziemi i podejmuje trudne wybory życiowe. Podczas czytania cały czas zastanawiałam się, czy Maks poukłada sobie życie na nowo i naprawi błędy z przeszłości. Jeśli lubicie mądre i wartościowe historie o życiu, przyjaźni, niespodziewanej miłości, trudnych wyborach, poszukiwaniu szczęścia i skomplikowanych relacjach to koniecznie sięgnijcie po tę książkę. Dzięki tej rewelacyjnej książce przekonacie się, że zawsze warto mieć nadzieję, bo dopóki żyjemy możemy wszystko i nigdy nie jest na nic za późno. Emocje i przemyślenia nad życiem gwarantowane. Jestem oczarowana stylem i piórem autorki. Wspaniała saga, którą warto przeczytać. Gorąco polecam! BRUNETTE BOOKS

Jedno serce jest w stanie pokochać wielu ludzi i nie ma znaczenia jak długo trwa ten stan. Maks po wieloletniej pracy na Islandii wraca w rodzinne strony do niewielkiej miejscowości Dąbki. Dekada którą spędził z dala od ojczyzny zmieniła jednak wszystko co mężczyzna znał. Przede wszystkim zaś został ojcem kilkuletniej dziewczynki i choć w żadnej mierze się tego nie spodziewał chce stanąć na wysokości zadania i być obecnym w życiu Łucji. Aby tak się stało musi jednak przekonać Irenę, co wcale nie będzie prostym zadaniem. Czy mu się uda? Co jeszcze czeka bohaterów? O tym musicie się przekonać sięgając po książkę. To była przepiękna, niezwykle refleksyjna historia. Przepełniona bólem, stratą, szarą codziennością, walką o lepsze jutro.. To opowieść o tym, że dom to nie cztery ściany, budynek i pokoje, lecz przede wszystkim ludzie, którzy sprawiają ,że życie staje się czymś pięknym i wartościowym. Styl autorki cechuje lekkość i płynność, co sprawia, że lekturę dosłownie się pochłania, lecz to co przebija z każdej przeczytanej strony to przede wszystkim ogromna wrażliwość i empatia, co pozwala w pełni przeniknąć do kreowanego przez panią Monikę świata. Jestem wprost urzeczona i serdecznie polecam tę literacką perełkę.💙🤍

,,Patrz, Iruś, jak to jest. Mamy tylko jedno serce, a kochamy tyle ludzi?" ,,Oboje mieli na sobie ciepłe kurtki, ale mimo to poczuli ten odizolowany materiałem dotyk. Takie przyciągnięcie i odbicie się od siebie. Nieplanowana bliskość." ,,Idź za nimi, one cię kochają. Nie mogę cię im odebrać." Tak naprawdę moja recenzja mogła by składać się tylko z samych cytatów. Tu jest tyle pięknych chwil, które już więcej się nie powtórzą. Postacie tracą swoich bliskich kawałek po kawałku każdego dnia. Widzą jak życie ich ukochanej osoby gaśnie i nic nie mogą z tym zrobić. Dzień za dniem przypomina walkę z bólem, którą się przegrywa. Pojawia się tu również nowa miłość, wpierw ta rodzicielska. Mężczyzna nie wiedział, że ma dziecko, gdyż kobieta ukryła przed nim swoją ciążę. Teraz po upływie czasu on chciałby być częścią ich życia, lecz na karty książki wchodzi jego druga miłość. To praca, którą uwielbia, ale gdzieś tam przejawia się ucieczka. Czy możliwe jest, by bać się kogoś tak bardzo, że praca jest dla niego lekarstwem? Mamy też wątek niespodziewanej miłości, która pojawia się w najmniej odpowiednim momencie i zaskakuje bohaterów, niczym burza śnieżna w lecie. Tak naprawdę każda postać poszukuje tutaj swojego domu, ale nie dosłownie. Mają miejsca w których mieszkają, do których powracają i które są ich własnością. Tylko brakuje w nich kogoś, kto by na nich czekał. Niekiedy nie chcą się przyznać przed tym, że czują się samotni, gdyż to by oznaczało, że kogoś im brakuje. Nie chcą uzmysłowić sobie porażki i tego, że mają szczęście na wyciągnięcie ręki, tylko zbyt mocno się boją by cokolwiek z tym zrobić. Strach przed nieznanym bywa dla nich lepszy niż znana samotność. Myślę, że z powieścią bardzo dużo osób może się utożsamić. Bycie samotnym nie oznacza, że nie jest się w związku. Niekiedy i w nim bywa ona bardziej przytłaczająca. Autorka postanowiła poddać nam historię pełną rozważania nad nie tylko życiem bohaterów, ale i naszym własnym. Delikatnie sugeruje nam, że nigdy nie jest za późno na szczęście i miłość. Strasznie mnie opowieść uwiodła. Wierzę, że każdy, kto ją przeczyta spojrzy inaczej na swoje życie. Przepiękna, bardzo wam polecam!

„Dom, w którym zamieszkała miłość” to ostatnia część cyklu nadmorskiego. Autorka przepięknie oddała tutaj klimat nadmorskiej miejscowości oraz rolę Bałtyku w życiu bohaterów. Pani Monika posiada również niezwykły dar czarowania słowem pisanym. Pomimo, że akcja książki biegnie leniwie, dałam się porwać jej klimatowi. „Dom, w którym zamieszkała miłość” to opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. Jest ona bardzo refleksyjna. Czytając nie jeden raz zatrzymałam się i zastanawiam się zarówno nad tym co właśnie przeczytałam, jak i nad własnym życiem. Opowieść jest o Maksie, który przez całe życie gdy pojawią się mniejsze lub większe problemy ucieka od nich. W końcu po latach spędzonych w samotności na Islandii, powraca do domu. Jednak ten powrót nie jest taki jaki myślał. Przez lata wszystko zmieniło się. Stoi przed wyborem czy zaakceptować to co jest, czy nadal szukać swojego miejsca. Co wybierze Maks? Przekonacie się sami. Książka porwała mnie od pierwszych stron. Czas spędzony z nią był dla mnie bardzo miło spędzonym czasem. Uwielbiam książki, które oprócz emocji dają wiele do myślenia i zostają z nami na dłużej. Tak właśnie jest tutaj. Czytając nie można zadać sobie pytania czym tak naprawdę jest miłość i ile jesteśmy w stanie poświęcić dla niej. Jeśli również lubicie refleksyjne opowieści to bardzo polecam „Dom, w którym zamieszkała miłość”.