Dziecięce koszmary

O czwartej części cyklu z detektyw D.D. Warren bez wahania mogę powiedzieć, że jest genialna! Już tytuł budzi ciarki. Bo czym są wywoływane dziecięce koszmary? Najczęściej złem, które spada na te niewinne istoty ze strony dorosłych. Tym razem akcja powieści rozgrywa się w dwóch budzących emocje miejscach. Na dziecięcym oddziale psychiatrycznym i w domu matki samotnie wychowującej chorego psychicznie synka. Sposób przedstawienia realiów z jakimi borykają się rodziny chorych dzieci rozdarte pomiędzy miłością, wyrzutami sumienia i strachem o własne życie prawdziwie przeraża. Podobnie atmosfera zamkniętego oddziału, w którym chorym dzieciom zapewnia się opiekę, bo o wyleczeniu nie może być mowy. Ale autorka uczyniła te miejsca jedynie tłem dla zbrodni. Okropnej, brutalnej zbrodni, w której zostaje wymordowana cała rodzina. Pierwszym podejrzanym staje się ojciec, jednak kiedy krótko po tym zostaje odnaleziona kolejna wymordowana rodzina w głowie detektyw D.D. Warren zaczynają się rodzić pytania, na które nie ma odpowiedzi, a jedyną styczną w obu sprawach zdaje się być oddział psychiatrii dziecięcej. Czy tam należy szukać sprawcy? Autorka wprowadza kilka ciekawych postaci, a każda z nich ma nie tylko powiązania z oddziałem psychiatrycznym, ale zdaje się skrywać mroczne tajemnice. Śledztwo prowadzone przez D.D. Warren przeplata narracja dwóch kobiet. Danielle, pracującej z psychicznie chorymi dziećmi, która przed dwudziestu pięciu laty jako jedyna ocalała z podobnej tragedii, nadal żyjącej w cieniu swej traumy. I Victorii, której życie z chorym psychicznie synkiem jest ciągłym koszmarem. Obie historie pełne bólu, pytań, na które nie sposób odpowiedzieć przerażają siłą destrukcji i beznadziei. To, w moim odczuciu, najbardziej bombardująca emocjami, ale i doskonała część z moją ulubioną detektyw. Z jednej strony dająca wiele wskazówek odnośnie do prowadzonego śledztwa, z drugiej mącąca czytelnikowi w głowie wkraczaniem w duchowy, ezoteryczny wymiar. Jak odnajdzie się w tym pragmatyczna D.D. Warren? Przekonajcie się sami.

Dziecięce koszmary to kolejny znakomity thriller psychologiczny, który wyszedł spod pióra mistrzyni tego gatunku. Lisy Gardner. Trudna tematyka, ale nam nie obca. Nie każdy ma wśród bliskich takie sytuacje, ale na pewno, każdy o nich słyszał lub widział je. Choroba psychiczna to zawsze trauma dla bliskich osoby dotkniętej tą chorobą, a gdy okazuje się, że dotyka dziecka, to dramat dla całej rodziny. Przekonaliśmy się na przykładzie bohaterów tej powieści, co znaczy mieć chore dziecko w rodzinie. Obok zatrważającej i przenikliwej fabuły autorka dała nam możliwość zaprzyjaźnienia się z ciekawie wykreowanymi bohaterami. Oczywiście na pierwszy plan wysuwa się detektyw D. D. Warren, inteligentna i bystra, momentami arogancka, ale w ten pozytywny sposób, walcząca z codziennymi bolączkami samotnej kobiety. Najbardziej doskwiera jej brak seksu i stabilizacji, co dosadnie stara się nam przekazać, z nutą ironii na ustach. Uwielbiam, jak narracja w powieści jest prowadzona z pozycji kilku bohaterów. Nie inaczej jest w tej lekturze. Fabuła przedstawiona z punktu widzenia trzech niezależnych, nie związanych ze sobą kobiet to ciekawe urozmaicenie, ale również próba ukazania różnych aspektów akcji. Ale dzięki temu zabiegowi jesteśmy też bliżej akcji, mamy możliwość przeżywać ją głębiej, z mocnymi odczuciami i wrażeniami. Emocje przy tej opowieści są urozmaicone, dużo smutku i bólu odczuwamy, niepokój i niepewność nas ogarnia. Tematyka bardzo osobista i intymna, i tym bardziej zniewalająca. Wielokrotnie łapałam się za serce, tak mocno krwawiło, tak było obolałe i smutne, tak bardzo nie mogło sobie poradzić z emocjami. Wstrząsająca i bulwersująca, ale otwierająca nam oczy na problemy psychiczne dzieci. Pozostawia w nas ziarnko niepokoju, skłania do refleksji, zwłaszcza nad problematyką chorób psychicznych dotykających dzieci. Mocna, dla odważnych i o zdrowych nerwach. Wzburza i wywołuje nieposkromione emocje, które jeszcze długo po jej odłożeniu szukają ujścia … Nie będę jej zachwalać, nadmienię tylko, że przejście obok niej obojętnie to największy błąd i strata czytelnika ...