Dziedzictwo Krwi. Tom 2. Czerwona Tygrysica

„Czerwona Tygrysica” to kontynuacja „Dziedzictwo krwi”. Ana wciąż stara się uratować swoje cesarstwo. Z całej swojej rodziny została tylko ona. Pozbawiona została nie tylko rodziny, ale tytułu i sojuszników. Na tronie zasiada teraz Morgania, która jest okrutna i zrobi wszystko byle tylko wprowadzić rewolucję i ustalić nowy porządek świata. Poleje się krew i będzie bardzo niebezpiecznie. Aby wykonać swoje zadanie i uwolnić cesarstwo z mroku, Ana ponownie poprosi o pomoc Ramsona Złotoustego, który i tym razem ma swoje warunki. Czy będzie potrafiła zaufać przestępcy? Czy rewolucja przyniesie upragniony pokój czy raczej pogrąży świat we krwi? Przekonacie się sami. Jeśli chodzi o tę część to trochę mniej podobała mi się od pierwszej. Może dlatego, że jest tutaj więcej polityki, a ja jednak w fantastyce szukam przygody. Lubię również wątki miłosne w tym gatunku, którego tutaj prawie nie ma. Jest on jedynie delikatnie zarysowany. Wiem, że fani tego, gatunku będą z tego powodu zachwyceni. Podobnie jak w pierwszym tomie bardzo podoba mi się świat stworzony przez autorkę, który w tym tomie zdaje się bardziej niebezpieczny i bardziej mroczny. A to bardzo lubię. Bohaterowie w tej części zostali jeszcze lepiej wykreowani. Zwłaszcza główna bohaterka, która z każdą stroną zmienia się. Przestaje się bać swojej mocy, a staje się silną kobietą potrafiącą zawalczyć o swoje. Bohaterowie chociaż posiadają swoje mroczną stroną, starają się udowodnić, że nie są potworami i złymi postaciami. Książka buduje napięcie i ma wspaniały mroczny klimat. Autorka jednak zaczyna zbyt wiele wątków i wprowadza postacie, z którymi ciężko się zaprzyjaźnić. Po prostu wpadają one w środek historii i ciężko zrozumieć kim są. Wprowadza to trochę chaosu. Za to zakończenie książki sprawia, że czytelnik już nie może doczekać się dalszych losów bohaterów. Pomimo malutkich minusów bardzo polecam tę serię. Myślę, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie, chociaż jest ona przeznaczona dla młodzieży.

,,Tam gdzie gangi walczyły o resztki, walały się trupy, które cierpliwie zasypywał litościwy śnieg, pozostawiając na widoku jedynie skrawki ubrań czy czubki butów- makabryczne znaki cichych grobów". Jest to tom drugi Dziedzictwa krwi, która była dla mnie bardzo dobrą książką. Oczywiście ta nie rozpoczęła się niby jej kontynuacją, aczkolwiek mamy wprowadzenie do poprzedniej części, by z tymi wydarzeniami móc ją połączyć. Styl autorki się nie zmienił. Nadal mamy tutaj ogrom wrażeń, emocji i wydarzeń, które będą potrafiły być twarde, sztywne, ale nie na tyle, by odłożyć ją na bok. Żeby jednak się w nią wgryźć trzeba będzie troszkę jej przeczytać, gdyż zachowania bohaterów mogą być niezrozumiałe. Będą się pojawiali i znikali i niekoniecznie zawsze wiadomo co się z nimi dzieje. Czasami zachowują się jak płoche rybki na widok rekina, a niekiedy dumnie prezentują swoje oblicze. Tak naprawdę Ana jest jedyną ocalałą. W owej chwili jest tylko zwykłym człowiekiem, gdyż odebrano jej władzę, jaką wcześniej posiadała. Z cesarzowej jest dosyć okrutna władczyni, która nie przejmuje się ilością pokonanych ciał. Interesuje ją tylko wygrana, która przecież jej się należy... Dalej w skrócie powiem wam, że walka jest nieunikniona. Będą zawierane sojusze, knucie chytrych planów i co najważniejsze, pragnienie odzyskania straconej władzy. Oj jeszcze wiele krwi się przeleje, zanim cokolwiek zostanie wyjaśnione. A jak sądzicie co na to cesarzowa? Czy pozwoli sobie odebrać tron? Aby tylko uzmysłowić wam sama postać cesarzowej, to powiem wam, że dla niej życie ludzkie jest nic nie warte. Traktuje ich jak pionki w jej grze, gdzie ma dojść do zwycięstwa bez względu na poniesione straty. Niekiedy zastanawiałam się, czy samo uśmiercanie ludzi nie jest dla niej większą nagrodą niż wygrana w walce. Jakby siliła się każdym ciałem i nie obchodziło ją, czy ma rodzinę, czy dzieci. To okropnie zła osoba mająca zamiast serca głaz. Seria jak dla mnie mocno krwawa, trochę twarda, ale akcja mocno wciąga. Zastanawiamy się, czy istnieją tu jakieś ograniczenia i odpowiem wam, nie ma ich...