Dziennik pocieszenia

Nie bez kozery ta książka o najbardziej uroczej okładce jaką widział świat ma tytuł jaki ma. Rzeczywiście jeśli szukacie pocieszenia, słów otuchy, nadziei, zapewnienia, że wszystko będzie dobrze powinniście chybcikiem złapać za książkę Bonowicza. Idealne zestawione ze sobą felietony z TP mają moc rażenia i rzeczywiście działają na psychikę kojąco. Dawno nie miałam szansy na tak ożywczą, pełną spokoju i zachwytu książką. Płynie z niej samo dobro.

Żyjemy dzisiaj w tak dziwnych i zwariowanych czasach, że każdy z nas potrzebuje chwili spokoju, pocieszenia i ukojenia. Nie każdy jednak wie, w jaki sposób można taki stan osiągnąć. Nie każdy potrafi się wyłączyć na chwilę z życia i być tylko sam z sobą, ze swoimi myślami. To jest wielka sztuka, w nawale informacji i zdarzeń być obok, nie dać się wciągnąć w matnię informacyjną … Ale Wojciech Bonowicz spróbuje was odciągnąć od codzienności i pokazać, ja można się cieszyć spokojem, jak można na chwilę być samotnym, ale szczęśliwym … Autor znakomicie diagnozuje i wytyka bolączki obecnych czasów. Ciągłą i nieustanną pogoń za czymś, czasami za czymś nieokreślonym i niezdefiniowanym. Brak czasu, kryzys związany z chęcią bycia najlepszym, niedoścignionym i samowystarczalnym. Takie życie na tip top często sprawia, że jesteśmy z tym wszystkim sami, nie chcemy niczyjej pomocy i uwagi, odsuwamy się od bliskich i znajomych. Gramy tylko na siebie. A jak zmienią się okoliczności i realia i odczujemy brak drugiej osoby, wtedy jest już często za późno. Znajomi zrozumieli, że nie byli dla nas ważni i trudno teraz ten stan zmienić. Trudno sprawić, aby relacje się ociepliły, aby można się cieszyć wspólnie spędzanymi chwilami. Warto zwrócić uwagę, że autor nie tylko celnie diagnozuje, ale wskazuje delikatnie sposoby, jak sobie z tym wszechogarniającym kryzysem poradzić. Z przymrużeniem oka uczy nas znajdować ukojenie i spokój, wskazuje, że osiągnięcie stanu harmonii wcale nie jest takie trudne i nieosiągalne. Wymaga od nas tylko trochę odwagi i chęci, trzeba też dać coś od siebie, a nie tylko liczyć, że będziemy zadowoleni z życia, nic nie robią w tym kierunku. Dziennik pocieszenia to odpowiedź na poszukiwanie nadziei i radości, na odnalezienie prostej drogi do szczęścia. Warto mieć nadzieję, ona zawsze jest szansą na poprawę naszego losu, takim nieocenionym życiowym drogowskazem. Nie można obok niej przechodzić obojętnie, nie można jej lekceważyć. Warto się dokładnie rozejrzeć wokół i zawalczyć o swoją przyszłość. O ukojenie i radość. O spokój i wewnętrzna harmonię. Ta mała objętościowo lektura daje dość mocny przekaz. Daje powód do refleksji i zastanowienia się nad tym, co jest dla nas najważniejsze, nad czym warto skupić swoją uwagę. Nie mogę powiedzieć, że lektura mnie zwaliła z nóg, ale na pewno dała wiele do myślenia, zasiała pewien niepokój … Zachęcam do sięgnięcia po Dziennik pocieszenia. Szczególnie dla tych smutnych i szukających pocieszenia. Bądźcie radośni i szczęśliwi. Każdemu się to należy!