Dziewczynka z parku

Książki o śmierci osoby bliskiej dziecku zawsze są dla mnie trudne, ale... Właśnie dlatego, że temat straty i żałoby jest trudny, uważam że powinno się o nim rozmawiać z dzieckiem, oczywiście biorąc pod uwagę wiek, możliwości rozwojowe i doświadczenia dziecka. "Dziewczynka z parku" autorstwa Barbary Kosmowskiej z przepięknymi ilustracjami niezrównanej Emilii Dziubak opowiada o końcu świata, który zauważyły tylko Andzia i jej mama. Po chorobie i śmierci ojca i męża, na nowo uczą się odnajdywać blask i kolory codzienności, próbują żyć tak, "jak wtedy". Andzia tropi kowalika, który ma dla niej wyjątkowe znaczenie i dzięki niemu wie, że jej tata nie odszedł "tak do końca". W tej trudnej wędrówce ku wiośnie w świecie przyrody i w sercu towarzyszy jej Jeremiasz, prawdziwy przyjaciel, niezwykle wrażliwy i empatyczny chłopiec z bagażem własnych doświadczeń. Piękna książka o głębokim i symbolicznym znaczeniu. Daje nadzieję na to, iż czas leczy rany i po ogromnej stracie można odnaleźć ukojenie i nauczyć się żyć z pustką w sercu, którą można wypełnić najcenniejszymi wspomnieniami.

A wiec moja recenzja. Moj syn ma 9 lat i to byla jego lektura o smierci, chorobach, braku pieniedzy, wysmiewaniu i cierpieniu. To dolujaca ksiazka dla doroslego i nic nie uczy kompletnie. Dziecko ktore ma w mlodym wieku poznawac swiat w pozytywny sposob poznaje go przez takie ksiazki w sposob dolujący tylko i wylacznie. Osobie ktora wymyslila ta ksiazke jako obowiazkową dla dzieci w wieku 9 lat rownie dobrze bym kazal isc do hospicjum i ogladac ludzkie cierpienia zeby sie mogla z tym oswoić!!!!! Brak slow. Ksiazka dla doroslych ktorzy mają za dobry humor.