Dziwne losy Jane Eyre

Nie znam nikogo, kto nie znałby autorkę Charlotte Bronte i jej książki, takie jak „Dziwne losy Jane Eyre” Fantastyczna opowieść o …. W sumie wiecie sami, a jak jakimś cudem nie, to zapraszam na stronę wydawnictwa MG w celu zapoznania się z opisem. Mimo że słyszałam o autorce i jej książkach to dzisiejsza recenzja jest pierwszą, którą tutaj publikuje. Jestem fanką „Wichrowych wzgórz”, ale oglądałam film i bardzo chciałabym przeczytać książkę, bo zdaje sobie sprawę, że więcej w niej jest zawarte. Jeżeli jesteś fanem klimatu Bridgertonów, Wichrowych wzgórz to dzisiejsza recenzja jest dla ciebie. Zimna, deszczowa Anglia, która niesie ze sobą klimat iście tajemniczy, a w nim dziewczyna, która straciła obojga rodziców. Od tej pory losy Jane nie są usłane różami i tutaj zawsze zastanawiałam się, dlaczego nie mogła trafić w dobre ręce i rozwinąć opowieść na etapie dorosłości itp. Nasza bohaterka nie ma lekko pod skrzydłami ciotki i kilka razy chciałam sama wymierzyć sprawiedliwość, a już tym bardziej jej synowi, który nie był miły dla Jane. Książka, która nadaje się na wieczorne, deszczowe popołudnia, ponieważ jest taka melancholijna, która pokazuje niesprawiedliwość i brak empatii tamtych czasów (rozumiem, że mogą zdarzyć się wyjątki) Są sceny, które pokazują, że siła jest kobietą, a choćby te, że nasza bohaterka nie poddaje się i walczy o siebie, o wykształcenie o godne życie. Co przydarzy się pod skrzydłami Edwarda Rochestera tego nie zdradzę, ale wytrwałość może przynieść same korzyści. Czasem miałam wrażenie, że tamta epoka celebrowała takie chwilę jak tęsknota, wiara, posłuszeństwo innym, ale to moje zdanie i mogę się mylić. Z całego serca polecam i nie ukrywam, że te 607 stron nie zrazi młode pokolenie, a tym bardziej młode kobietki. Na pewno wrócę jeszcze kiedyś do tej pozycji.

Są książki, które czyta się szybko i takie, którymi człowiek się delektuje. I do tych drugich zaliczam właśnie „Dziwne losy Jane Eyre” autorstwa Charlotte Brontë. Narratorką opowieści jest tytułowa Jane Eyre, która dość wcześnie zostaje sierotą i trafia pod dach ciotki. Żona wuja, jak i jej dzieci nie darzą sympatią dziewczynki i w wieku 10 lat zostaje ona odesłana do szkoły dla sierot. Tam doświadcza wiele zła, a wspomnienia ze spędzonych tam ośmiu lat na zawsze w niej pozostają. Po opuszczeniu murów ów szkoły zamieszcza ogłoszenie o pracę jako guwernantka. Posadę otrzymuje u Edwarda Rochestera, gdzie naucza jego córkę. Między tą dwójką rodzi się uczucie i postanawiają wziąć ślub, do niego jednak nie dochodzi, gdyż okazuje się, że narzeczony Jane nadal jest żonaty, a co więcej, jego żona mieszka w posiadłości, skrzętnie ukrywana ze względu na jej obłąkanie. Jane opuszcza dom ukochanego i trafia do rodzeństwa Riversów. Pewnego dnia słyszy wołający ją głos Edwarda i postanawia do niego wrócić. To, co zastaje po powrocie, wprawia ją w osłupienie. Książka ta została napisana w XIX wieku i mimo upływu czasu jest ponad nim. Pomimo nieco staroświeckiego języka jest niezwykle przyjemna i łatwa w odbiorze. Autorka ukazała tu niezwykle silną kobiecą osobowość, która pomimo wielu doznanych krzywd, walczyła o swoje szczęście i niezależność. Pięknie opisane krajobrazy, ówczesny świat i barwne postaci – to ogromny atut tej powieści. Ponadto, znajdziemy tu wiele wątków autobiograficznych, co mnie niezmiernie zaintrygowało. Kocham klasyczną literaturę za to, że pozwala przenieść się w odległy i nieznany czas, poznać życie ludzi z innej epoki, ich ówczesne problemy, które wbrew pozorom okazują się odwieczne. To nie jest tylko romans, bo znajdziemy tu również wątki kryminalne i wiele tajemnic. A przede wszystkim niesamowicie zdeterminowaną kobietę, która jest wierna wyznawanym wartościom, nawet kosztem własnego szczęścia. Bardzo polecam tę powieść!