Dziwo

Pewna świnka morska jest prezentem urodzinowym Kit. Reszta pupili dziewczynki uważa świnkę za dziwo. Przecież tak się od nich różni, nie umie latać, nie jest ani psem, ani kotem, więc musi być dziwny. Dziwo postanawia upodobnić się do nich i wtedy spotyka pewną osobę, która pokazuje mu, że warto być sobą. To książeczka dla dzieci, ale gdy czytałam ją Antkowi, to sama zaczęłam się nad nią zastanawiać. Bo czy nie jest tak, że zdarza nam się oceniać kogoś tylko po wyglądzie? Z góry oceniamy, mimo że kogoś nie znamy? Mi się niestety zdarza, chociaż walczę z tym. Książka jest o tym, aby zaakceptować i lubić to, że się jest innym. Ale też, aby się nie bać, gdy ktoś jest zupełnie inny niż my, po bliższym poznaniu może okazać się bardzo interesującą osobą. No i oczywiście przy książkach dla dzieci bardzo zwracam uwagę na ilustracje. A “Dziwo” jest pięknie wydana. Ma bardzo ładnie ilustracje i jest ich dużo. Do tego ma bardzo mało testu, więc czyta się ją błyskawicznie. A że jest taka króciutka to będzie idealnym wstępem do rozmowy z dzieckiem.

„Już wiem do czego jestem potrzebna, do uścisków” Wszystko co nam nie znane jest postrzegane jako „dziwo”. Dziwem przestaje być przy bliższym poznaniu. Coś co staje się dla nas codziennością nie jest dla nas niczym nadzwyczajnym, a dla osób postronnych jest to coś innego i wyjątkowego, zwłaszcza, gdy odbiega od ich postrzegania rzeczywistości. Książeczka prosta sama w sobie, bez górnolotnych słów, porównań, zbędnego lania wody. Prosto i na temat. Wniosek: każdy z nas jest „Dziwem”.

Bardzo miło mi się ją czytało, choć z początku bywa raczej z tych smutnych bajek. Zaledwie kilkanaście stron, kilka linijek, a przekaz, jakby zebrany w całej księdze dobroci. Już z początku poznamy małą dziewczynkę, która dostała pewną żywą niespodziankę. Jej inne zwierzątka zaczęły jej się przyglądać z niepokojem. Określiły ją mianem Dziwa, gdyż żadne z nich nie wiedziało kim, czy też czym jest. Postanowiły bawić się tylko z sobą, całkowicie ignorowały to małe stworzonko. Dziwo bardzo chciało dostosować się do innych, lecz nie potrafiło. Nikt też nie interesował się jego zainteresowaniami. Poczuło się smutne i samotne. Bardzo chciało się zaprzyjaźnić z resztą, nawet w pewnym momencie wykonała niezwykłą akrobację, lecz wszystko poszło nie tak jak trzeba. Niespodziewany wiatr wpadł do pokoju i porwał Dziwo. Jak myślicie, czy stało się mu coś złego? Czy reszta przyjaciół dziewczynki dostała za to nauczkę? Kim było i dlaczego tamte zwierzątka nie wiedziały kim jest? Książka naprawdę niezwykła. Ona uczy w bardzo prosty sposób tego, by każdy z nas był sobą. Pokazuje, że każdy z nas jest inny, mamy różne zainteresowania i mamy prawo do tego, by być takimi, jakimi się urodziliśmy. Jesteśmy jedyni i niepowtarzalni. Jak to same Dziwo powiedziało, każdy z nas jest dziwem i każdy ma do tego prawo. Nie wiem jak inni, ale ja poczułam się przez tą bajkę podbudowana. Dała mi nieco pewności siebie i pokazała, że wszyscy jednakowo jesteśmy ważni. Do tego zawiera wspaniałe ilustracje, które doskonale oddają emocje podczas czytania. Według mnie powinna czytana w szkole, tłumaczona dzieciom przez nauczycieli już w przedszkolu, by żadne dziecko nigdy nie poczuło się wyobcowane. Bardzo ją polecam!