Ela

Mój cudowny patronat… „Ela” Eli Downarowicz ❤ Ela poznaje Mariusza w dość nieoczekiwanym momencie swojego życia. Dzieli ich różnica wieku, status społeczny i rodzinny. Jednak to co ich łączy ma niezwykłą siłę. Magnetyzm sprawia, że mężczyzna postanawia odejść od żony, Klaudii. Teraz pewnie myślicie, że będzie to typowa historia kobiety walczącej po zdradzie męża o należne jej prawa? Nic z tych rzeczy! Jest to opowieść o trzech zagubionych osobach, trudnych wyborach i bezpowrotnie straconych szansach. A przede wszystkim o konsekwencjach podjętych decyzji. Gdy po raz pierwszy miałam styczność z twórczością Eli Downarowicz od razu się w niej zakochałam. Styl pisania autorki, niebanalna fabuła, która jest bardzo życiowa sprawiają, że jej książki stają się bliskie mojemu sercu. Obok rozterek naszych bohaterów nie da się przejść obojętnie. Ela sprawia, że zżywamy się z naszymi bohaterami i wraz z nimi przeżywamy wszystkie troski. Mogłoby się wydawać, że „Eli” wszystko jest jasne. Tytułowa bohaterka zakochuje się z wzajemnością w żonatym mężczyźnie po czym on postanawia odejść od rodziny. Żona jest zazdrosna i szuka zemsty. Jednak w tym wszystkim nic nie jest czarno-białe i takie jak może nam się z pozoru wydawać. Wszystko jest znacznie głębsze i jedno wydarzenie wywołuję lawinę kolejnych, a mechanizmu nie da się cofnąć. W książce przychodzi nam się zmierzyć z depresją, samotnością, kompletnym niezrozumieniem, zdradą, obłędem, zemstą i poszukiwaniem bliskości. Przyglądamy się do czego zdolna jest zraniona kobieta i jak jedno wydarzenie może wpłynąć na życie nasze, ale i naszych bliskich. Czytając tę historię nieraz kibicowałam bohaterom, ale i zastanawiałam się ile jeszcze przyjdzie im wycierpieć. Co jeszcze może przynieść ten trójkąt i w jaki wielki obłęd może jeszcze popaść opuszczona żona. Jedno jest pewne, książka ta pokazuje prawdziwe życie i wiele życiowych prawd, które powinny zmusić nas do refleksji. „Ela” nie jest płytkim romansem, choć wiele w niej prawdziwej miłości. Miłości, która ma tutaj różne oblicza. Od tych dobrych po złe i całkowicie szalone. Jestem pewna, że „Ela” pozostanie w waszych sercach na długo i z całą pewnością zmusi Was do refleksji ile można poświęcić w imię miłości i czy aby napewno warto ro zrobić.

Kiedy przeczytałam pierwszą część serii „Aleksandra” byłam dosłownie w niebo wzięta. Autorka w cudowny i delikatny sposób opisuje życie kobiet, które nie mają lekko. Nieraz pisałam i nadal będę pisać, że „Siła jest kobietą” To, ile wstanie jest znieść kobieta to wiedzą wszyscy albo większość ludzi na świecie. Serię można czytać oddzielnie, bo to różne historie niemające ze sobą nic wspólnego poza silnymi, cudownymi kobietami, z którymi zapewniam większość z was będzie się utożsamiać. Już spory czas temu przeczytałam tę książkę i nawet teraz czuje te emocje co wtedy. Uprzedzam, że książka wyciśnie kilka łez, więc zaopatrzcie się w chusteczki. Muszę przyznać, że czytałam w pracy między kursami, bo to książka z tych niedokładanych. Historia dojrzałej już kobiety, która w pewnym momencie swojego życia przeżywa tyle emocji, że aż strach myśleć, co będzie jutro za miesiąc. Poznając Mariusza odkryła, że emocje, które zaszufladkowała kawał życia wcześniej nagle zostają odsunięte i teraz pytanie co z nimi zrobić?! Opisu książki jest dużo, więc z całego serca polecam przeczytać i zapoznać się, bo ja nic nie zdradzę. Wracając do pytania „Ile kobieta jest w stanie znieść” dowiadujemy się w sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy i nagle odkrywamy (tzn. np. ja lub Ty), że jesteście w stanie góry przenosić, że złamaną nogą, ręką lub z jednym zdrowym okiem albo będąc na wózku inwalidzkim, ale co w sytuacji, kiedy z jednej strony rodzi się miłość, a z drugiej powstaje żal, gorycz, uczucie porażki, zdrady? Jest wśród was ktoś, kto przeżył „zakazaną” miłość? Darzyliście uczuciem osobę, z którą nie powinniście nawet zdania zamienić? Jaka była wasza historia? Szliście na żywioł czy może analizowaliście wszystkie za i przeciw? Co, w momencie kiedy On/Ona ma status związku małżeństwo? Co dla was będzie się wtedy liczyć? Nie jestem w stanie wyobrazić sobie, jakie emocje towarzyszyły naszej bohaterce oraz ile miała rozterek dotyczące tego związku. Kolejnym pytaniem to takie, które chyba żadna z nas nie chce usłyszeć, a mianowicie nasza żona/mąż ma romans! Jak reagujecie frustracja, złość, opanowanie, zrozumienie, akceptacja, irytacja, chęć zniszczenia Jemu/Jej życia? Przyznam się, że sama nie wiem, jaka byłaby u mnie, bo kiedyś, a dziś to całkiem różne Anie i mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała przekonywać się. Pytam się, bo właśnie trójka bohaterów znalazła się na polu walki, walki o miłość, o zniszczenie komuś życia o przyszłość. Wybaczcie, ale kto, co, komu to już zostawiam do waszego odkrycia, ale uprzedzam to nie moja wina za emocje, jakie odczujecie podczas czytania tylko autorki. Ela ponosi odpowiedzialność, bo u mnie to był rollercoaster emocjonalny, bo tu się wzruszam, a tam już wściekła jestem, bo jak Ona/On mogli tak postąpić… No po prostu wziąć, kopać w pupę i patrzeć, czy równo puchnie. Strach myśleć, co to będzie przy trzeciej części jak już pierwsza i druga budzą we mnie tyle emocji. Wszystko biorę na klatę, bo uwielbiam styl i charakter autorki. Jednym słowem fantastyczna od pierwszej do ostatniej strony.

Książka jest petardą! wielu z nas powieść obyczajowa kojarzy się z nudną, bezpieczną i osadzoną w mdłych ramach opowiastką. Niech pozory Was nie zmylą. Nie sposób zachować zimnej krwi i emocji na wodzy. Książka Eli Downarowicz graja na najczulszych strunach, wciąga i nie daje się odstawić w kąt. Serdecznie polecam kolejne "dziecko" Autorki!