Eneida. Najpiękniejsza w dziejach historia o miłości, zdradzie i rozpaczy

Znacie mit o Eneaszu? Kojarzycie może, że była w nim Dydona? Kobieta została w nim dość mocno zepchnięta na dalszy plan, ale na szczęście Marilù Oliva wzięła sprawy w swoje ręce i oddała czytelnikom nową interpretacje tej fascynującej historii, gdzie Dydona ma znacznie więcej do powiedzenia niż u Wirgiliusza. „Eneida. Najpiękniejsza w dziejach historia o miłości, zdradzie i rozpaczy” to pięknie wydana powieść, w której głos oddano trzem silnym postaciom kobiecym: Dydonie, Wenus oraz Junonie. Jest to nowe spojrzenie na historię Wirgiliusza, gdzie autorka z rozmachem kreśli ówczesne dzieje z opisami wojen oraz słynnych bitem. Jednak wśród tego nie zabrakło także miejsca dla znanych nam mitów i miłości. To właśnie tragiczna historia miłości, bólu, cierpienia, ale i nadziei Dydony wysuwa się na pierwszy plan. To ona chwyta czytelnika za serce, oraz ukazuje Dydonę z zupełnie nowej strony. Marilù Oliva sprawiła, że Dydona stała się postacią realistyczną. Ukazała ją jako kobietę silną, waleczną, wytrwałą, dbającą o swój lud, ale i pełną lęków, zagubienia czy wad. Stanowi ona swego rodzaju wzór feminizmu i wyzwolenia udowadniającego, że kobieta potrafi zdziałać wiele i nie jest w niczym gorsza od mężczyzny. Język jakim posługuje się autorka jest piękny i genialnie pasuje do starożytnych myśli. Nie brakuje w nim subtelności, archaizmów i maniery. Dialogi wyglądają realistycznie i momentami czytelnik może się przenieść do starożytności. Nie muszę chyba mówić, że samo wydanie skradło moje serce. Okładka odrazu przyciąga uwagę, ale wartościowe wnętrze, które idealnie odnosi się do czasów starożytnych, jak i współczesnych powoduje, że o tej książce nie zapomnę jeszcze przez długi czas. Dla koneserów na końcu powieści znalazł się wykaz postaci oraz ciekawostki od autorki. Opowiada w nich dlaczego niektóre fragmenty odbiegają od wersji Wirgiliusza i postanowiła zastąpić je własną interpretacją. „Eneida. Najpiękniejsza w dziejach historia o miłości, zdradzie i rozpaczy” to powieść, w której akcja jest pełna fascynujących przygód, ale i wartościowych przesłań. Jeżeli lubicie mitologiczny klimat i jesteście ciekawi nowego to koniecznie sięgnijcie po „Eneidę”. Polecam!

Przed laty lubiłam zagłębiać się w mitologii, bo przenosiła mnie w fantastyczny świat bogów, herosów i ciekawych, choć zwykle tragicznych opowieści. Świat, w którym Fatum pieczętowało los ludzi, a oni sami pozostawali marionetkami w rękach bogów czasem przychylnych, częściej złośliwych i okrutnych. „Eneida” Marilù Olivy przedefiniowuje znany mit o Eneaszu oferując zupełnie nową i zaskakującą jego interpretację. Czytając upewniłam się, że ten magiczny klimat nadal potrafi mnie porwać bez reszty, a losy bohaterów totalnie zafascynować. Marilù Oliva oddaje głos Dydonie, królowej Kartaginy podnosząc tym samym rolę kobiety, która u Wergiliusza została zepchnięta na dalszy plan wobec dokonań Eneasza. Tu ona gra pierwsze skrzypce, a jej emocje poznajemy z narracji pierwszoosobowej, nie tylko jej własnej, ale również dwóch bogiń darzących ją sprzecznymi uczuciami. Twardo stąpająca po ziemi, kierująca się rozumem Dydona nie zdaje sobie sprawy, że jest przedmiotem boskich rozgrywek, traktując ich postacie jak element fantastyczny wzbogacający snute opowieści. Nie wie, jak bardzo ich knowania odcisną się na jej życiu. Autorka kreśli z rozmachem ówczesne dzieje wplatając w główny nurt opisy wojen i słynnych bitew, ale również wiele znanych nam mitów. I choć sama wyprawa do Italii, by dać tam początek Imperium Rzymskiemu, stanowi filar powieści i pozostaje niezmienna, to pewien element całkowicie odwraca nasze dotychczasowe postrzeganie tej historii. Przyznam, że szokuje tak bardzo, że z niedowierzania otwierałam szeroko oczy i zastanawiałam się, jak Autorka wybrnie z takiego zwrotu akcji. Ale poradziła sobie genialnie! Bardzo przypadła mi do serca ta wersja Eneidy ukazująca Dydonę jako kobietę silną, waleczną, dbającą o swój lud i dążącą do obranego celu mimo kłód rzucanych jej pod nogi przez kapryśnych bogów. Zakończenie wywołało uśmiech na mojej twarzy i w pełni usatysfakcjonowało romantyczną część mojej natury. Powieść zamykają bardzo pomocny wykaz postaci oraz ciekawe uwagi od autorki, która uzasadnia, dlaczego w niektórych fragmentach odchodzi od wersji Wergiliusza, dając własną zaskakującą, ale znakomicie broniącą się interpretację. Jeśli jesteście jej ciekawi, a ponadto lubicie zagłębić się w intrygującą i pełną przygód akcję, to sięgajcie bez wahania! Nie bez przyczyny opis na okładce stanowi, że jest to „najpiękniejsza w dziejach historia o miłości, zdradzie i rozpaczy”. Przekonajcie się sami!