Belladonna. Tom 2. Foxglove

Często mówimy (choć nie w gronie książkoholików): „Nie oceniaj książki po okładce”. Jednak tutaj, śmiało proszę oceniać, bo zarówno zawartość, jak i okładka są równie przepiękne. Kiedy już wydawało się, że wszystko idzie w dobrym kierunku – rozwiązano sprawę morderstwa, Blythe odzyskała zdrowie, a Signa zbliżyła się do Śmierci – nastąpił nieoczekiwany zwrot wydarzeń i zrobiło się dość nieprzyjemnie. Signa ponownie stanęła przed niemożliwą do rozwiązania zagadką i odkryciem tajemniczego morderstwa, aby ocalić tych, których kocha. Niestety, na scenę wkracza nowa postać, której nikt się nie spodziewał i która może zniszczyć świeżo zbudowaną relację ze Śmiercią. Gdybym miała opisać „Foxglove” za pomocą trzech określeń, byłyby to: tajemnicza, klimatyczna i absolutnie wciągająca. Chciałabym, żeby każdą książkę czytało mi się tak dobrze jak tę, do tego stopnia, że zaraz po zakończeniu miałam ochotę zacząć od nowa. Nie ukrywam, że dla mnie najlepszymi momentami w fabule były te, gdy Śmierć pojawiał się na stronach. Nadal go absolutnie uwielbiam, choć wiem, że stracił już nieco ze swojej tajemniczości i grozy, gdy dowiedzieliśmy się, kim tak naprawdę jest. Atmosfera wciąż jest gęsta od tajemnic, wciągająca i hipnotyczna, zwłaszcza gdy Signa przekracza progi rezydencji zamieszkałej przez duchy. Choć często mówi się o klątwie drugiego tomu, tutaj tego nie doświadczymy. Historia, która została zakończona w pierwszej części płynnie przechodzi do dalszych wydarzeń, przed bohaterami pojawiają się nowe przeszkody, między innymi w postaci złośliwego i mściwego brata Śmierci, który nie cofnie się przed niczym, aby zdobyć to, czego pragnie – nawet jeśli oznacza to zranienie kogoś bliskiego. Pojawiło się kilku bohaterów, którzy wywołują momentami dość skrajne emocje! Zwłaszcza Blythe, którą wielokrotnie miałam ochotę mentalnie udusić. Finałowy plot była dla mnie zadowalający, choć oczekiwałam czegoś mocniejszego. Nie był on na tyle porywający, na ile spodziewałam się. Podsumowując, to świetna i wciągająca kontynuacja! Może nieidealna, ale świetnie się przy niej bawiłam i nie potrafiłam się od niej oderwać. To jest ten typ książek, które uwielbiam i przy których odpoczywam. Po części jest to już zamknięta historia, a trzeci tom przedstawiony będzie z perspektywy innych bohaterów.

Foxglove to drugi tom serii o Śmierci, która pogrywa sobie z Losem. Okładka bardzo przyciąga spojrzenie, tak jak tytuł który niejako jest obietnicą rozwinięcia fabuły. Niestety mam wrażenie, że nie tylko główna bohaterka jest przeklęta ale i 2 tom, który wypadł dużo słabiej w porównaniu z pierwszym. Choć klimat idealny na październik/ listopad wyczuwa się od pierwszych stron. "Była stała jak lato i dzika jak sama natura". Drugi tom różni się nieco od pierwszego, bo mamy tu dwie perspektywy - Signy i Blythe. I Blythe tak naprawdę ratuję fabułę więcej niż raz. Oprócz tego książka podzielona jest na 3 części, z czego to 2 jest tą najciekawszą, a ostatnia sprawia, że chcemy sięgnąć po kontynuację. Klimat nie jest już taki ciężki, ale czujemy, że czegoś brakuje, a nawet coś się powtarza. "Foxglove będzie idealnym domem". W drugiej części przenosimy się do domu, który dziedziczy Signa, a zmiana miejsca wydarzeń powoduje że historia nabiera zupełnie innego znaczenia i dawne tajemnice w jakimś niewielkim stopniu zostają ujawnione. Sam dom stanowi gratkę dla miłośników tajemniczych zjawisk paranormalnych a jego położenie tylko dodaje mu uroku. Kluczowe wydarzenia dzieją się też tam. I przez tę część zdecydowanie się płynie, więc warto nie skreślać książki na samym początku bo miło się zaskoczycie. "O pewnych rzeczach lepiej nie mówić. A pewnych tajemnic lepiej nie ujawniać". W tej części poznajemy trochę lepiej Blythe, Byrona a także Los. Każdy z nich wnosi coś do historii, ale z drugiej strony jeszcze bardziej ją gmatwa. Los jest tu przedstawiony jako osoba z obsesją, trochę zaślepiona i dążąca po trupach do celu. Z drugiej strony jego utarczki z Blythe wnoszą do historii nieco dynamiki. Relacja Signy z Blythe jest dość burzliwa, kłamstwa w ostateczności bardzo je dzielą, co z drugiej strony pozwala nam poznać je nieco lepiej, w dość trudnych sytuacjach. Podsumowując drugi tom podobał mi się dużo mniej niż pierwszy, w ostatniej części wiele rzeczy można się domyślić więc żadna zagadka nie była dość zawiła. Jednak Blythe jest bohaterką, która ratuje historię i daje nadzieję, że kolejny tom będzie znacznie lepszy. Signa i Śmierć nie byli tak inspirujący jak w pierwszej części i zdecydowanie czegoś tu zabrakło. Nie mniej jednak czekam na kolejny tom i polecam szczególnie tym, którzy lubią gdy postacie drugoplanowe stają się tymi głównymi. Polecam ♥