Gabinet luster

"Gabinet luster" to najnowsza powieść od Przemysława Żarskiego. Choć od zaginięcia Igora minęło dwadzieścia lat, Ada ma wrażenie jakby wydarzyło się to wczoraj. To traumatyczne doświadczenie na zawsze wyryło się w jej umyśle. Gdy dziewczyna otrzymuje tajemniczą przesyłkę, decyduje się na powrót w rodzinne strony, by dociec prawdy i dokonać zemsty. Od początku doskonale wyczuwamy wzajemną niechęć panującą między Igorem a ojczymem. Powiedzieć, że w tej rodzinie panują trudne relacje, to jakby nic nie powiedzieć, tyle że Ada niewiele z tego okresu pamięta, była wtedy tylko czteroletnim dzieckiem. Prowadząc swe prywatne śledztwo, krok po kroku dociera do prawdy, przywołując ukryte w mrokach niepamięci upiory z przeszłości, które nie dadzą jej zasnąć. Dom, który powinien być ostoją i oazą bezpieczeństwa stał się dla Igora więzieniem, nie dziwi więc chęć ucieczki byle dalej od piekła, które zgotował mu ojczym za niemym przyzwoleniem matki. Jego udziałem stała się najgorszego rodzaju przemoc psychiczna i fizyczna. To wprost niewyobrażalne, co może dziać się za zamkniętymi drzwiami. Autor doskonale oddał gęstniejącą z każdą stroną, pełną czarnych myśli i złych emocji atmosferę. Nie wiedzieć kiedy angażujemy się w śledztwo prowadzone przez Adę i na równi z nią chcemy dowiedzieć się, co tak naprawdę stało się z Igorem. "Gabinet luster" to trzymający w napięciu thriller psychologiczny, w którym nic nie jest oczywiste.

Jesteście gotowi na wejście do świata złudzeń i iluzji stworzonego przez Przemysława Żarskiego? Tylko tak Wam się wydaje. Ta wizyta w „Gabinecie luster” nie wywoła uśmiechu na twarzy ukazując odbicie zabawnie zniekształconych sylwetek, a paradoksalnie ujawni prawdziwe oblicze tragicznych, rozdzierających serce wydarzeń sprzed dwudziestu lat. Tyle mija od zaginięcia nastoletniego Igora. Jego czteroletnia wówczas siostra Ada nie zdaje sobie sprawy jak zdarzenie to odbije się na całym jej życiu. Bo trauma rośnie wraz z nią, im bardziej jest w stanie zrozumieć swoją stratę, by w ostatecznym efekcie stracić nie tylko brata, ale też ojca, który umiera w wyniku pobicia i matkę obwiniającą ją za zaginięcie Igora. Tajemniczy rysunek jest impulsem, który ciągnie ją do nieodwiedzanej od lat rodzinnej miejscowości i do przeszłości domagającej się wyjaśnienia. W tym hermetycznym środowisku każdy zdaje się skrywać jakiś element układanki, z których po złożeniu zaczyna wyłaniać się zatrważający obraz pełen cierpienia i obłudy. Tak dużo w tej rodzinnej historii bólu i braku akceptacji - siebie, otoczenia, przeszłości i przyszłości. Tyle niezamkniętych spraw, niezadanych pytań, zatajonych prawd. Jednak autor nie poprzestaje na ich ujawnieniu. Idzie dalej wtłaczając czytelnika w labirynt zbrodni, zemsty, obłędu, ale i wyrachowania. I te konsekwencje przeszłości rezonujące w teraźniejszości wzbudziły we mnie emocje równie silne jak przytłaczająca historia Igora. Genialnie poprowadzona fabuła w dwóch ujęciach czasowych i z dwóch perspektyw stopniowo ukazuje to, co autor celowo skrywa przed oczami czytelnika, by podtrzymać stan permanentnego napięcia i niepokoju, namieszać mu w głowie i zszokować zakończeniem. Duszna, wręcz ciężka atmosfera oplata nas z każdą kolejną stroną i w miarę zagłębiania się w mroczne zakamarki duszy bohaterów mierzących się z własnymi traumami. Czy poznanie prawdy, odcięcie podążającej za nimi krok w krok przeszłości uwolni ich i przyniesie ukojenie? Czytajcie!

Książka miała swoją premierę dwa dni temu i dziwi mnie, że tak niewiele osób ją przeczytało. Po pierwsze z uwagi na druczek, gdyż jest naprawdę duży z dużymi odstępami. Czytamy ją z podziałem na czasy z momentu zniknięcia brata Ady i chwil, kiedy dalej walczy o życie, do przeskoków dwadzieścia lat później, kiedy policja zaczyna natrafiać na tropy mogące wskazywać, że sprawa sprzed dwudziestu lat nie została jeszcze zakończona, a nawet zostaje wznowiona. W obecnym czasie również ginie mały chłopiec i nikt nie ma pojęcia co się z nim dzieje łącznie z nami. Jakoś nie doszedł do mnie fakt zaginięcia Igora, gdyż całe jego zniknięcie było dziwne i jakby zaplanowane, aczkolwiek nie pod jego scenariusz. Wszystko jest bardzo tajemnicze, myślenie utrudnia nam fakt tych przeskoków w czasie, gdyż już czujemy, że coś zaczniemy z tego rozumieć, a za chwilę zostajemy wprowadzeni w pole czytając dalszą opowieść z innych lat. Niby książka mi się podobała, bohaterzy byli nietuzinkowi i ciężko miałam ich ogarnąć umysłem, a jednak jakoś nie miałam przeszkód, by odłożyć ją na bok i doczytać powiedzmy za godzinkę. Chwilami zastanawiałam się, czy to ja nie potrafię zrozumieć bohaterów, czy autor wykreował ich tak, by niekoniecznie byli zdrowi na umyśle. Wszystko zaczyna się układać w całość pod koniec książki i nie wiem czy ktoś będzie w stanie to przewidzieć. Ogólnie cała historia jest prowadzona bardzo zagadkowo, by każdy nie rozdział, bo ich nie ma, ale by każda opowieść tytułowej osoby pod koniec wprowadzała pewne zamieszanie i niedosyt dla czytającego. Ja odebrałam ją jako dobrą historię, ale której zbytnio nie przeżywałam, gdyż bohaterzy na to nie pozwalali. Często było tak, że czuliśmy ich tajemnice, jednak oni nie tylko przed postaciami je mieli, ale i przed nami. Wszystko działo się z perspektywy obserwatora, który wie tyle ile sam zobaczy, czy przeczyta. Toksyczną postacią była dla mnie matka Ady, która za wszystko obwiniała ją, podczas gdy sama była winna. Warto ją przeczytać:-)