Podkomisarz Iga Ziemna. Tom 2. Gleba

To już kolejna część przygód Podkomisarz Igi Ziemnej zwana Glebą, którą uwielbiam nie tylko za przebieg akcji, ale za ten czarny humor i docinki słowne, których jest pełno (tak jak przy poprzedniej części) Pierwszy i drugi tom, to inne historie, więc można czytać różnie, lecz ja jestem zwolennikiem „od początku”, ale to już od was zależy. Przez sytuacje, jaka wynikła w pierwszej części naszą podkomisarz odesłano na prowincje, czyli do Stalowej Woli, lecz, jeżeli myślicie, że przyjdzie się jej nudzić to źle myślicie. Iga nie jest jakąś pustą lalką, którą można ustawić z kąta w kąt, lecz osobą, która udowadnia, że siła jest kobietą, która nie spocznie dopóki nie złapie przestępców, a sprawiedliwość stanie się zadość. Opisów książki jest pełno, więc polecam wpaść np. na stronę wydawnictwa i dowiedzieć się z czym przyjdzie się zmagać. Czy śmierć kogoś na stanowisku może być ważniejsza od śmierci osoby np. bezdomnej? Czy status społeczny, materialny ma znaczenie w dochodzeniu? Jaką wartość ma życie bezdomnego i na co mogą wpłynąć lokalne układy w sprawie dochodzenia? W pewnych momentach miałam wrażenie, że w książce pojawi się ekipa z popularnego serialu „Ranczo”, a to za sprawą tego, że akcja dzieje się w małym miasteczku, gdzie każdy się zna i jak to bywa w takich miejscach wiesz o wszystkich wszystko i nie jest niczym nadzwyczajnym, że może dojść do pewnych układów między niektórymi instytucjami lub osobami. Autor ma genialne poczucie humoru, i to powoduje, że czytasz z uśmiechem na twarzy. Momentami spokojnie, ale na koniec petarda, a ty czytelniku zostajesz z tym niedostatkiem, bo książkę czyta się naprawdę szybko, a gdzie jeszcze do premiery 3 tomu!? Mam nadzieję, że będzie, bo uwielbiam Glebę i jej determinacje, żeby rozwikłać zagadkę i sprawić, żeby zabójca ujrzał światło sprawiedliwości.

Dziś przechodzę do Was z prawdziwą perłą. To książka doskonała i od razu ustalmy… jestem oczarowana tym tytułem i piórem Autora. „Gleba” autorstwa Michała Śmielaka to wielowymiarowa, pełna humoru, intrygująca zagadka kryminalna osadzona w szerokim społeczno-kulturowym kontekście. Jednak zacznijmy od początku… „Na Stalową Wolę spada cała masa wody, jakby ktoś rozpruł niebo nad miastem. Próżny trud, grzechów popełnionych w ostatnich dniach nie zmyje nawet największy deszcz”. Gleba, czyli podkomisarz Iga Ziemna to twarda kobieta w różowej kurtce. Z powodu nadmiernej samodzielności w działaniu zostaje przeniesiona z Warszawy do Stalowej Woli. Ma jasny cel… odbyć karę i powrócić na wcześniejsze stanowisko w stolicy. Cięty język, bezkompromisowość, jasno określone priorytety i tępienie stereotypowego, zaściankowego myślenia nie zaskarbiają jej przychylności… „kobieta wchodzi do nowego miejsca pracy napakowanego samcami i nie strzela do każdego z nich okiem, nie kokietuje i po prostu skupia się na robocie, a nie flircikach i ploteczkach, nie szczebiocze jak jakiś zasrany kanarek, to jest chora?” Gleba jest psem… ma instynkt, umie samodzielnie myśleć, i mimo skomplikowanych relacji międzyludzkich, w każdym widzi Człowieka… bez względu na status społeczny. Monotonię służby przerywa brutalne morderstwo bezdomnego. Gleba stara się rozwiązać szybko sprawę… jednak w toku śledztwa przybywa pytań, wątpliwości i ofiar. Kim był bezdomny? Jakie tajemnice skrywa jego przeszłość? Czy morderstwo ma coś wspólnego ze zbrodniami Wampira mordującego bezdomnych w przeszłości? Gorąco polecam lekturę! To książka nieodkładalna! Genialna językowo! „Gleba” to kryminał zaskakujący, trzymający w napięciu, piętnujący nasze polskie przywary. Chylę czoła. Dawno nie czytałam kryminału, w którym główna postać została skonstruowana w tak niesamowity sposób. Iga Ziemna to kwintesencja przekory wobec szablonowemu myśleniu… nie jest idealna, popełnia błędy, dostrzega własne. Jednak Gleba w skórzanej różowej kurtce to kwintesencja buntu wobec uprzedzeń. „Ja kocham wszystkich i wszystkim po równo dosrywam. Mam cały zasób docinków i dowcipów o różnych narodach, profesjach, orientacjach seksualnych. Nikogo nie dyskryminują, każdy zasługuje na to, aby się z niego pośmiać.” A Was zostawiam z cytatem: „Deszcz zmywa jedynie kurz z ulic, syf zostawiony przez ludzi ciążących tej planecie niczym pchły bezdomnemu psu, ale nie poradzi sobie z brudem złych uczynków. Krzywdy uczynione mową nie boją się deszczu, są nań niewrażliwe, te zrobione uczynkiem także, mieszkają bezpiecznie w ludzkim poczuciu krzywdy, zdecydowanie rzadziej w sumieniach, a i po zaniedbaniu spadająca z niebios woda nie posprząta. (…) Grzechów tak się nie zmywa. Myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem.”

Miłość od pierwszej powieści? Tak, Michał Śmielak swoją błyskotliwością, bezpardonowym podejściem do tematów traktowanych przez wielu za tabu i przede wszystkim sarkastycznym, czasem czarnym humorem wybijającym się z każdego dialogu zdobył od razu moje czytelnicze serce. Ostatnio równie mocno jak na „Glebie” uśmiałam się na „Szlamie” Andrzeja Mathiasza, a to przecież nie komedie, tylko kryminały! Na szczęście sięgnięcie po drugą część z podkomisarz Igą „Glebą” Ziemną w niczym mi nie przeszkadzało. Znakomicie odnalazłam się zarówno w życiu zawodowym, jak i osobistym bohaterki. A w jednym i drugim mimo zesłania ze stolicy do sennej Stalowej Woli dzieje się sporo. Morderstwo bezdomnego, które dla niektórych może wydawać się mniej istotne niż zbezczeszczenie wizerunku papieża, przeradza się stopniowo w skomplikowaną i niepokojącą zbrodnię, a kolejne zwłoki sugerują wręcz pojawienie się seryjnego mordercy. Iga, drążąc w sprawie z właściwą sobie zaciętością nieraz nadepnie komuś na odcisk naruszając mir lokalnej wierchuszki. Specyfika małej miejscowości, w której wszyscy się znają, układy i układziki, „wbudowany” szacunek do „pana, wójta i plebana” Igę, przekorną do szpiku kości zdają się tylko pobudzać do działania. Jednak mimo wielu tropów, nawet sięgnięcia do legendy o wampirze mordującym przed laty bezdomnych nie jesteśmy nawet o krok bliżej rozwiązania zagadki. Nie powiem, żeby powieść wyróżniała się szczególnie na tle innych kryminałów pod względem fabuły, choć zakończenie zbiło mnie z tropu, ale z pewnością bije je na głowę stylem, w którym tak łatwo się zakochać i genialnie wykreowanymi bohaterami. Bo choć życie to najczęściej nie niebiańska plaża, a bagno i pięć metrów mułu, to warto patrzeć na nie z ironią, sarkazmem i brać tego byka za rogi, tak jak to czyni Iga. Kilkoro z Was zachęcało mnie do poznania prozy Autora i cieszę się, że dałam się namówić, bo to rozrywka na najwyższym poziomie. I teraz czas bym i ja zaczęła Was gorąco nakłaniać – czytajcie, będziecie zachwyceni!

„Bo to przecież pragnienia pchały do grzechu, a właściwie troski związane z niemożnością ich zaspokojenia”. No to tym razem lądujemy w Stalowej Woli, nie bez przyczyny autorsko ochrzczonej „Sosnowcem Podkarpacia”. Stąd już zaledwie pół godziny drogi i można zwiedzić miasto Ojca Mateusza, Sandomierz. Ale tu, w Stalowej Woli, zamiast serialu kryminalnego z detektywem w sutannie czeka nas niebagatelna przyjemność spotkania podkomisarz Igi „Gleby” Ziemnej na gościnnych występach. Warszawska policjantka po spektakularnej wtopie w stolicy została zesłana karnie na prowincję. I choć jej dni są tu jednak policzone, kobieta stara się jakoś wpasować.. a przynajmniej próbuje się odnaleźć w specyficznej rzeczywistości pełnej schematów, szablonów, manier.. feudalnych zależności, nadskakiwania lokalnym politykom i potulności urzędników wobec Kościoła. No i jakoś słabo jej to idzie. Tu nie Warszawka, tu się nie je mięsa w piątek. Twarda, wypełniana ironią i cynizmem dziewczyna da sobie jednak radę w każdych okolicznościach. Niespodziewanie spokój lokalnej społeczności burzy brutalne morderstwo bezdomnego mężczyzny. Gleba rozpoczyna dochodzenie, które nieoczekiwanie nabiera tępa i pędzi w nieoczywiste kierunki. Sprawa okazuje się bardziej skomplikowana niż komukolwiek mogłoby się wydawać. A morderstwa zaczynają się mnożyć.. Niektórzy będą musieli ostudzić emocje, by nie zaburzyć logicznego myślenia. Inni – bardzo się postarać, by nie dać się wpędzić w maliny.. Ktoś będzie musiał „wycenić” wartość życia bezdomnego. Ktoś – zderzyć się ze ścianą lokalnych układów politycznych i społecznych.. Czy w Stalowej Woli grasuje seryjny morderca? „Gleba” to drugi po świetnym „Postrachu” tom serii „Podkomisarz Iga Ziemna”. Autor po raz kolejny nie zawodzi swoich czytelników. Daje do ręki książkę, której nie sposób odłożyć. Zaciekawia zagadką kryminalną. Zręcznie wplata w fikcję literacką realizm. Częstuje autorskim wytrawnym i schłodzonym poczuciem humoru. I wszystko to bezczelnie doprawia ironią, sarkazmem i dystansem do świata i ludzi, którego nie jedna osoba z pewnością mu zazdrości. Polecam.

Z okazji dzisiejszej premiery, mam dla Was recenzję ❤️ Dobre kryminały zawsze znajdą miejsce na moje półce. Ostatnio mam bardzo intensywny, książkowy czas. Zarywam trochę noce, bo historie mnie wciągają. Nie mogę odpuścić sobie, jak wpadnę w książkowy trans. Mam tak zawsze, najpierw po dłuższym czytaniu jest zastój, a później jak wraca werwa to znów na maksa 🤣 Takie to życie książkoholika 🤣 Dzisiaj mam dla Was niezły kąsek, w postaci kryminału Tomasza Śmielaka pt. ,,Gleba". To druga część z podkomisarz Igą Ziemną. Przynajmniej można to tak określić, że to druga część, gdyż główna bohaterka nie zmienia się, ale zmieniają się sprawy do rozwiązania. Można czytać to oddzielnie, bez znajomości pierwszej części. Jednak szykując się na kolejną część, bo taka na pewno będzie miała miejsce, warto zapoznać się z pierwszą, aby poznać osobę podkomisarz od początku. W tej części Iga Ziemna ,Gleba" znudzona już służbą w Stalowej Woli, do której została oddelegowana, czeka na powrót do Warszawy. Jednak jej znudzenie, przerywa brutalne morderstwo Posejdona, które nie jest tak proste, jak mogłoby się wydawać. Pozory mylą i to, co na pierwszy rzut wydaje się jasne jak słońce, takie nie jest. Słuchy chodzą, że w mieście grasuje Wampir odpowiedzialny za zbrodnie dokonane na bezdomnych. Teorie zaczynają być bardziej prawdopodobne, kiedy ginie kolejna osoba. Czy w mieście grasuje seryjny morderca? Czy bezdomny rzeczywiście był bezdomnym? Kto ukrywa prawdę o Wampirze i dlaczego? Autor stworzył bardzo wyrazistą postać. Pani podkomisarz to twarda sztuka, która dąży do celu i ma w nosie co o niej myślą. Cięty język i ciężki charakterek dodają smaku tej książce. Zagadka kryminalna ekscytująca i trzymająca w napięciu. Z wielką przyjemnością prowadziłam dochodzenie wraz z główną bohaterką i jej kolegą. Znajdziemy tu kilka ciekawych wątków. Co mnie urzekło jeszcze w tej pozycji, to na pewno humor autora. Mimo że to kryminał, w niektórych momentach uśmiechałam się pod nosem. Styl na pewno wyjątkowy i wyróżniający się spośród innych. Rozwiązywanie zagadek to coś, co lubię, a autor doskonale igra z czytelnikiem i buduje napięcie. Chętnie rozwiąże kolejną zagadkę z Panią podkomisarz. Czekam na kolejne części. Polecam dla fanów kryminalnych klimatów. 🔥