Grudniowy dom

„Grudniowy dom” to powieść, której akcja dzieje się w okresie świątecznym, ale nie jest tylko o Świętach Bożego Narodzenia. Autorka zabiera nas do poniemieckiego domu. To w nim wychowywała się Kama. Dom jest pełen tajemnic i sekretów. Kobieta będzie musiała cofnąć się w przeszłość. Przeżyć na nowo dzieciństwo. Jej babcia nigdy nie mówiła o tym co było. Jednak po jej śmierci w końcu na jaw wychodzą wszystkie jej sekrety. Kama i jej babcia miały ze sobą dobry kontakt. Kobieta wspomina ciepło wspólny czas, wspólne rozmowy z babcią. Od zawsze jednak wiedziała, by pewnych pytań nie zadawać. Jak na przykład, co się stało z jej dziadkiem. „Grudniowy dom” to powieść, którą czyta się z zapartym tchem. Powieść, która dostarczy wielu emocji. Jest to książka o poszukiwaniu własnych korzeni, o wojennych wspomnieniach, o cierpieniu i o bólu. Ale również o miłości. Jest na pewną historią, którą zostanie z nami na dłużej. Skłania do refleksji nad życiem. Nad tym co przeminęło, nad śmiercią…. Dla mnie jest to książka, którą powinna przeczytać się właśnie teraz, w listopadzie. Bo chociaż tytuł i okładka mogły by wskazywać na to, że jest to ciepła, świąteczna historia, to tak nie jest.

Książki Magdy Knedler czytam z częstotliwością jedną rocznie, ale zdecydowanie powinnam ją zwiększyć, bo Autorka ma do zaproponowania dużo wartościowych i wysoko ocenianych tytułów. Zresztą sama po kilku przeczytanych książkach jestem w stanie ocenić jak poruszające, wypełnione emocjami i trudnymi tematami są to powieści, a Autorka każdorazowo zaskakuje mnie olbrzymią empatią i nietuzinkowym podejściem do poruszanych tematów. Nie inaczej jest w przypadku dzisiejszej premiery „Grudniowy dom”, która pozytywnie zadziwiła mnie swoim klimatem. Nie ma w niej krztyny świątecznego przesłodzenia, choć iskrzy bielą śniegu, pachnie choinką i piernikiem. Jest za to sporo mrocznych legend, baśniowych opowieści i powodów do refleksji. Kamila po śmierci babki przybywa do jej wiejskiego domu wtulonego w ośnieżone gałęzie drzew. Domu zwanego „grudniowym”, ale też „domem szeptów”, w którym na wiele tematów nie rozmawiało się w ogóle, na inne szeptało. To też miejsce, z którym wiąże się dla Kamili wiele cierpienia i pamiętna zima, która odmieniła ją na zawsze. Wtedy pożegnała się ze swoją największą pasją i skierowała swe kroki ku „smutnej branży”. Prócz domu babka zostawia jej jednak wskazówki, które ujawniają stopniowo rodzinne tajemnice związane z nagłym odejściem jej dziadka, młodością babki i powiązaniem z postacią pewnego szalonego malarza. Bo nie na wszystko w życiu przychodzi odpowiedni czas, niekiedy dopiero śmierć otwiera skrzynię, z której wysypują się odpowiedzi na dręczące latami pytania. Przemiennie zagłębiamy się w urywki składające się na życie przodków Kamili w trudnych czasach wojny i jej własne, które doprowadziły ją do miejsca, w którym się znajduje. Czy babka przywiodła ją do „grudniowego domu” celowo, by dokończyć rozpoczętą opowieść? By pozwolić wnuczce złączyć zerwaną nić łączącą przeszłość z teraźniejszością? By w końcu oswoić ją z żałobą i rozbudzić nadzieję na wewnętrzny spokój i kiełkujące uczucie? Piękno języka towarzyszy nostalgicznemu klimatowi powieści, której fabuła wbrew pozorom pochłania bez reszty. Ciekawość podsyca chęć poznania wyjaśnienia poszczególnych wątków i powiązań pomiędzy nimi. Równie pięknie Autorka zaszczepia w czytelniku wrażliwość na otaczającą nas sztukę, muzykę i niezwykły czar przyrody. Czy można powiedzieć, że jest to książka świąteczna? Tak, ale nieoczywista, w której nie brak miejsca na żałobę, trudne wspomnienia i wyrzuty sumienia, ale również miłość i nadzieję. Wzruszająca, dająca ukojenie i tak bardzo prawdziwa.