Hokus-pokus

Z ciekawostek powiem wam, że pisarz owe dzieło kreślił na każdej kartce, jaka mu się nawinęła pod ręką. Nie ważne czy różniły się wielkością, czy grubością. Dla niego pomysł chwili był wtedy, kiedy tylko przychodziła do niego wena twórcza, bez względu na miejsce gdzie się znajdował. Dlatego też numerował strony, by ktokolwiek później ją znajdzie mógł się w tym wszystkim połapać. To tylko jedna z ciekawostek na jego temat, a uwierzcie mi, że jest ich o wiele więcej:-) W części pierwszej sam autor nam się przedstawia, byśmy poznali go nie tylko od wewnątrz, ale i zewnątrz łącznie z rozpisem na rodzinę. Tam również poznamy ważny dla niego cytat: ,,Jak długo istnieje klasa niższa- należę do niej. Jak długo istnieje element przestępczy- wywodzę się z niego. Jak długo choćby jedna dusza przebywa w więzieniu- nie jestem wolny". Posądzam tego człowieka o duszę szczerego mężczyzny z przywodzeniem na myśl najlepszego dziadka, który nawet pisząc tą książkę uważał na słowa, by czasem nie wstawić tu żadnego brzydkiego słowa. Niby stara się opowiadać ją składnie, jednak faktycznie widać, że jest ona poskładana z małych skrawków, cytatów i wszystkich innych rzeczy, które akurat przyszły mu do głowy. To taka historia, która mimo wielu wstawników i tak po pewnym czasie daje obraz całości. I to bardzo pięknej całości. Bywa, że jego zdania niemal trwają w nieskończoność, jakby pisał je na wdechu i zapomniał o wydechu, lub gdyby bał się, że po przecinku całkiem ulecą w zapomnienie. Zapomniałam wam dodać, że autor jest weteranem wojennym i pianistą jezzowym, któremu nie dane było zaznać szczęścia. Jednak silny umysłowo zatrudnił się w szkole i uczył dzieci niepełnosprawnych umysłowo muzyki i fizyki. Dało mu to poniekąd niewielkie spełnienie. Ze względu na niesprawiedliwości losowe zostaje wychowawcą w więzieniu o zaostrzonym rygorze. W wyniku kolejnych nieprzewidzianych zbiegów okoliczności sam trafia za kratki, gdzie właśnie spisuje tą powieść. Słowa prawdziwa opowieść są niczym w porównaniu z tym, co tutaj zawarł. Przeczytaj, a przekonasz się, że prawda ma zawsze dwa końce...

W Hokus-pokus śledzimy losy byłego żołnierza, który przeżył wojnę w Wietnamie i naucza w szkole dla niepełnosprawnych umysłowo nastolatków, a później w więzieniu. Bohater nie może nigdzie zagrzać miejsca i w końcu sam trafia za kratki za pomoc w ucieczce więźniów. To właśnie tam zaczyna spisywać losy swojego życia, począwszy od najmłodszych lat, aż po aresztowanie. Przez większość książki Eugene zachowuje porządek chronologiczny w swojej opowieści, choć nie zawsze, ale nie stanowi to żadnego problemu w zrozumieniu powieści. Samego bohatera nie sposób nie polubić, zwłaszcza za jego szczerość w tym, co myśli i mówi, jak się zachowuje i jakim jest człowiekiem. Co ważne, bohater pomimo różnych przeciwności losu, stara się jak najlepiej korzystać z życia, mając cały czas przekonanie, że zawsze znajdzie się jakieś rozwiązanie problemu. Sama zaś powieść generalnie nie ma wydźwięku zbyt optymistycznego, ani nie przynosi nadziei na lepsze jutro, czy szans na zmianę. Jednocześnie Vonnegut nie stroni od czarnego humoru, co w połączeniu z pozytywnym nastawieniem bohatera i jego dużym dystansem do życia, tworzy interesujące połączenie. W swojej książce Kurt Vonnegut porusza wiele rozmaitych tematów i problemów. Jednym z nich jest zdecydowanie krytyka wojny w Wietnamie, przede wszystkim za bezsensowną śmierć dziesiątek tysięcy młodych Amerykanów oraz ogólnie wojnę jako sposób rozwiązywania konfliktów. Eugene dość często w swoich wspomnieniach odwołuje się do służby w wojsku i WIetnami, snując przy tym rozważania na bieżące tematy. Hokus-pokus stanowi również krytykę braku rzetelnej wiedzy historycznej, wszechobecne wygodnictwo i rosnący konsumpcjonizm, bez patrzenia na jego konsekwencje. Hokus-pokus jest groteskową satyrą i krytyką Stanów Zjednoczonych m.in za wojnę w Wietnamie. Książka ma wydźwięk dość pesymistyczny, co ciekawie kontrastuje z głównym bohaterem, który wierzy, że zawsze znajdzie się jakieś rozwiązanie problemu.

W Hokus-pokus śledzimy losy byłego żołnierza, który przeżył wojnę w Wietnamie i naucza w szkole dla niepełnosprawnych umysłowo nastolatków, a później w więzieniu. Bohater nie może nigdzie zagrzać miejsca i w końcu sam trafia za kratki za pomoc w ucieczce więźniów. To właśnie tam zaczyna spisywać losy swojego życia, począwszy od najmłodszych lat, aż po aresztowanie. Przez większość książki Eugene zachowuje porządek chronologiczny w swojej opowieści, choć nie zawsze, ale nie stanowi to żadnego problemu w zrozumieniu powieści. Samego bohatera nie sposób nie polubić, zwłaszcza za jego szczerość w tym, co myśli i mówi, jak się zachowuje i jakim jest człowiekiem. Co ważne, bohater pomimo różnych przeciwności losu, stara się jak najlepiej korzystać z życia, mając cały czas przekonanie, że zawsze znajdzie się jakieś rozwiązanie problemu. Sama zaś powieść generalnie nie ma wydźwięku zbyt optymistycznego, ani nie przynosi nadziei na lepsze jutro, czy szans na zmianę. Jednocześnie Vonnegut nie stroni od czarnego humoru, co w połączeniu z pozytywnym nastawieniem bohatera i jego dużym dystansem do życia, tworzy interesujące połączenie. W swojej książce Kurt Vonnegut porusza wiele rozmaitych tematów i problemów. Jednym z nich jest zdecydowanie krytyka wojny w Wietnamie, przede wszystkim za bezsensowną śmierć dziesiątek tysięcy młodych Amerykanów oraz ogólnie wojnę jako sposób rozwiązywania konfliktów. Eugene dość często w swoich wspomnieniach odwołuje się do służby w wojsku i WIetnami, snując przy tym rozważania na bieżące tematy. Hokus-pokus stanowi również krytykę braku rzetelnej wiedzy historycznej, wszechobecne wygodnictwo i rosnący konsumpcjonizm, bez patrzenia na jego konsekwencje. Hokus-pokus jest groteskową satyrą i krytyką Stanów Zjednoczonych m.in za wojnę w Wietnamie. Książka ma wydźwięk dość pesymistyczny, co ciekawie kontrastuje z głównym bohaterem, który wierzy, że zawsze znajdzie się jakieś rozwiązanie problemu.