I żyli długo i szczęśliwie

Książka potrafi być obrazem pięknych emocji. Książka Przemka Pawalca opowiada o problemach starzejącego się społeczeństwa. Jest świadectwem miłości do drugiego człowieka, mimo starości i chorób z niej wynikających. Książka przedstawia trzy historie z prawdziwego życia. Życia małżeństw w których pojawił się alzheimer. Ci ludzie pokazują swoje życie sprzed choroby i w jej trakcie. Postacie tej książki są bohaterami. My przechodząc obok starszej osoby nie myślimy nad tym co spotyka tą osobę. Jaki ból przechodzi i ile kłód przed sobą ma przez które musi przejść. Oni są bohaterami, ale dopiero gdy pochylimy się nad ich losem zauważymy prawdziwych bohaterów! Życie przemija jak krople deszczu, ale w młodym wieku o tym nie myślimy i żyjemy pędem w który wpadamy. Lecz te historię mogą każdego uczulić na to, że życie skarbem jest! Możesz mieć plany, marzenia i chcieć bardzo wiele, ale ile tak na 100% uda się tego zrobić na starość. Każda historia w książce jest taka sama, jednak bardzo się różnią od siebie... Miłość jest piękną bronią, którą można walczyć z chorobą. Tylko dzięki wielkiej miłości i szacunkowi do drugiego człowieka można walczyć z chorobami otępienia. Rozmowy o miłości w zdrowiu i chorobie. Choroba Alzheimera – to brzmi jak wyrok. Jednak tak nie musi być! Książka jest zwieńczeniem wieloletniej pracy opiekuna w dziennym domu pomocy społecznej dla osób z chorobami otępiennymi. Poruszone są w niej tematy - problemy, z jakimi na co dzień borykają się opiekunowie osób z chorobą Alzheimera. Książka pokazuje je w punktu widzenia praktycznego i życiowego oraz stara się przybliżyć ten trudny temat zwykłemu czytelnikowi. Jest jednocześnie hołdem dla opiekunów oraz osób, które obarczone chorobą otępienną. Książka o dużej dawce miłości międzyludzkiej ❤️

Chwyta za serce, fajnie przedstawione historie. Temat trudny, ale przedstawiony bardzo przystępnie i życiowo. Polecam

Super książka Polecam