Icebreaker

Jak tylko zaczęłam ją czytać pomyślałam sobie, że to opowieść o rozkapryszonych nastolatkach, które klnęły jak szewc w podartych butach. Później coraz bardziej zaczęła mi się podobać, gdyż przekształciła się nieco w historię dla starszych nastolatków, z pewnością tych pełnoletnich. Dla ogólnego osądu powiem, że dużo tutaj przeklinają, bywa, że zaliczają cokolwiek się porusza, a później składają ręce do góry perorując jak ogromny błąd popełnili. Największą grupą odbiorców dla niej zapewne będą osoby od szesnastego roku życia gdzieś do trzydziestki, choć ze względu na bezpośredni sposób określania tematu swojej płciowości, raczej skłaniam się do tego, by być pełnoletnim do tej lektury. Akcja dzieje się bardzo szybko i cała książka jest napisana w sposób żywiołowy, poza elementami, kiedy ktoś będzie na kacu;-) Napisana z perspektywy różnych postaci, gdzie dokładnie widać kto co robi, jak wygląda, co sobą reprezentuje i jak się z tym czuje. Większość osób to cwaniaczki, którzy sądzą, że należy im się to, co chcą. Osoby z dużą kartą do bankomatu okazują innym brak szacunku. Wiemy to od innych osób, które często o kimś opowiadają. Wbrew pozorom, bohaterzy są bardzo realistyczni, rządzą się typem luzaków. Mamy tu typową łyżwiarkę i hokeistę, którzy zapracowali sobie na te tytuły. Z pewnych względów przyjdzie im pracować razem na jednym polu z czego, dla widoku innych, nie będą zadowoleni, a dla siebie, cóż... To już sami odkryjcie:-) Pomimo tego, że książka jest gruba z nieco mniejszym drukiem, to jednak wciąż budzi nasze zainteresowanie. Ja jako osoba podwójnie pełnoletnia czułam całą sobą, że język, którym się posługiwali był bardzo nastoletni, ale porównania i ozdobniki, które tutaj stosowali były na wysokim poziomie kreatywności literackiej. Określiła bym ją jako natchnioną młodość. Podobało mi się to, że był opisany tutaj trud jaki włożyli i wciąż wkładali, by osiągnąć swoje marzenia. Daje to do myślenia, gdyż pokazuje, że nic nie przychodzi łatwo, a porażki mają się prawo doświadczyć każdego:-)

Od początku wiele o tej książce słychać. Jednak nie sięgnęłam po nią, bo było o niej głośno, ale ze względu na wątek sportowy, który jest ostatnio mam wrażenie trochę zapomniany. Anastasia ma marzenia. Jest łyżwiarką, jej cel to olimpiada. Jednak niefrasobliwe zachowanie sprawia, że lodowisko będzie dzielić z drużyną hokeistów. Od początku nie uważa to za dobry pomysł, jednak Nathan, kapitan jest namolnym kolesiem, którego Anastasia polubiła. Czy tych dwoje będzie w stanie zakopać topór i razem działać ? Ale nie tylko na lodowisku, bo pewne wydarzenie sprawi, że Nathan zostanie partnerem dziewczyny. Hokeista, łyżwiarstwo i dwójka młodych ludzi, którzy realizuje swoje marzenia. Czy będą w stanie opanować chemię panującą między nimi ? Czy relacje nie pokrzyżują ich zawodowych planów ? Jak dla mnie Anastasia to dziewczyna tak denerwująca, tak zapatrzona w siebie, tak samolubna że naprawdę nie pałałam do niej sympatią. Czasami naprawdę chciałam kopnąć ją w tyłek, bo Nathan, chłopak dziko w nią zapatrzony...nie wiem co w niej widział. Nie wiem, co ta dziewczyna miała w sobie, że taki fajny, mądry, ambitny, szczery chłopak zakochał się w takiej dziewczynie. Naprawdę nie wiem. Ona od początku miała wszystkie cechy, których ja nie lubię u bohaterek. Czy tu były cięte dialogi ? Jak dla kogo. Dla mnie jest to książka nurząca, ciągnąca się, dialogi płytkie i książka – przereklamowania. Nie wiem, po co w niej tyle zbędnych opisów, akcja toczy się jak po grudzie i naprawdę ciężko mi się ją czytało. Nie wiem, może to ten wnerw od początku na bohaterkę, może to jej podejście do życia. Nie wiem. Wiem tyle, że promykiem w tej książce był Nathan, którego pokochałam całym sercem, ale nadal uważam, że bycie z taką dziewczyną tylko go ciągnie w dół.