Impreza sąsiedzka

Wystarczyło zaledwie pięć minut, by życie Avy zamieniło się w koszmar. Ava zostawiła swoją dwuletnią córeczkę zapiętą w wózku i poszła na moment na piętro. Kiedy wróciła na dół okazało się, że Abi nie ma, a drzwi są otarte. Zrozpaczona matka rozpoczyna przeszukiwać dom i okolice. Rok później, gdy dostają zaproszenie na przyjęcie od sąsiadów Lovegoodów, Ava nie chce tam iść. Nie może znieść widoku miejsca, w którym zniknęła Abi i nie chce spędzać czasu z ludźmi, którzy nie podzielają hej żalu. Jej mąż Matt namawia ją by tam poszli. Aa dowiaduje się czegoś nowego o dniu, w którym zaginęła Abi. Okazuje się, że Ava nie zna wszystkich szczegółów feralnego dnia. Czy Ava dowie się, co stało się z jej córeczką? Przeczytajcie to dowiecie się. "Impreza sąsiedzka" to genialny thriller, a ja uwielbiam czytać takie historie. Tą powieść jest o tragedii rodzinnej, bólu, nadziei, tajemnicach, sekretach, obłudzie i fałszu. Autorka wymyśliła rewelacyjną fabułę i skonstruowała takich bohaterów, którzy podnoszą ciśnienie czytelnikowi. Autorka poza przerażający temat. Impreza sąsiedzka, podczas której zaginęło dziecko i to wszystko przez nieuwagę dorosłych. Autorka potrafi trzymać czytelnika w napięciu i niepewności do samego końca. Podczas czytania cały czas zastanawiałam się, co stało się z dziewczynką. Z wielkim zainteresowaniem śledziłam losy bohaterów i poszukiwania dziecka. Na dodatek autorka to niezła manipulantka, bo ciągle podsuwała mylne tropy. Emocje gwarantowane. Ja przeżywałam to wszystko ogromnie. To jest nie do wyobrażenia jak musi czuć się matka w takiej sytuacji. Jeśli jesteście ciekawi jak radziła sobie z tym Ava koniecznie przeczytajcie. Nie będziecie żałować ani minuty z tą książką. Ja wchłonęłam błyskawicznie tę książkę i nie mogłam od niej oderwać się ani na chwilę. Gwarantuję, że jeśli macie bujną wyobraźnię to ta historia rozwali Was emocjonalnie i podskoczy Wam ciśnienie. Zakończenie bardzo mnie zaskoczyło i wbiło w fotel. Rewelacja! Polecam gorąco!

"Impreza sąsiedzka" to trzymający w napięciu thriller psychologiczny S.E.Lynes. Wystarczyła chwila nieuwagi, by dwuletnia Abi rozpłynęła się w porannej mgle. Od tamtego wydarzenia minął rok, a wciąż nie wiadomo co stało się z dziewczynką. W trakcie sąsiedzkiego przyjęcia rzucony niedbale komentarz wywoła lawinę, która sprawi, że Ava zupełnie inaczej spojrzy na dzień, który przeżywała tysiące razy. Początek to emocjonalny rollercoaster, gdy bezradnie obserwuję miotającą się matkę, której przed momentem zaginęło dziecko. Jedyne co czuje, to narastająca rozpacz i chwytający za gardło obezwładniający strach. "Tra­ge­dia jest jak cho­ro­ba za­kaź­na. Lu­dzie cię uni­ka­ją. Nie chcą się za­ra­zić". Rok później Ava uczęszcza na terapię, a wspomnienia z tragicznego poranka, który zmienił jej życie w koszmar, wypaliły się już na zawsze w jej umyśle. Przeżywa je wciąż na nowo, nieskończoną ilość razy roztrząsa, co mogła zrobić inaczej. Jak straszne to musi być uczucie, gdy twoje dziecko znika, a ty nie masz pojęcia, co się z nim stało. Poczucie winy, niewiedza, trudność związana z brakiem możliwości przeżywania żałoby, a jednocześnie codzienna żałoba, jest jak trucizna, która niszczy umysł i ciało. Kluczem do rozwiązania zagadki stała się postać młodej dziewczyny cierpiącej na zespół Angelmana nazywany syndromem uśmiechniętej kukiełki. Jest to choroba genetycznym, która objawia się upośledzeniem umysłowym i ruchowym, napadami nieuzasadnionego śmiechu, a ruch przypomina ruchy marionetki z powodu sztywnych nóg. Nie spodziewałam się tak genialnie przemyślanej intrygi. Na mojej półce już od dawna czeka pierwsza powieść S.E.Lynes "Matka", w końcu nadeszła jej pora

Oj to bardzo niepokojąca książka! W momencie, kiedy dowiadujemy się, że córeczka Avy zniknęła poznajemy jej myśli, segregację zdarzeń i każdy nawet najdrobniejszy czynnik, który mógłby mieć wpływ na to, że nagle jej w wózku nie było. Sama bohaterka wciąż roztrząsa sprawę na nowo, my poznajemy mniej więcej czas od kiedy spuściła ją z oczu, jednak wymiarom sprawiedliwości niekoniecznie przedstawia go dokładnie. Przytłoczona wyrzutami sumienia nieco umniejsza swoją winę. Dosyć ciekawą postacią jest tutaj jej mąż, który ani razu nie obwinia jej o zniknięcie ich dziecka. Jednak bywały momenty, kiedy już miał się z czegoś zwierzyć, ale w ostatniej chwili się rozmyślał. Sąsiedzi niby również im współczują, choć nie do końca miałam do nich zaufanie. Nawet matkę tej dziewczynki podejrzewałam o niekoniecznie dobry rozum, gdyż znając jej myśli nie bywała stabilna emocjonalnie. Z pewnością nie uważam jej za osobę nadopiekuńczą, ani jakoś tak nie bardzo widziałam ją w roli odpowiedzialnej matki. W sumie wpływ na to mogło mieć wiele czynników, jednak to tylko moje zdanie. Każde wydarzenia poznajemy naprzemiennie, raz jest to czas w którym znika dziewczynka, innymi razami jej wspomnienia, które często powracają, a niekiedy czas w którym na świecie jest już ich kolejne dziecko. Niby postacie są dokładnie opisane, ale u każdego jest zachowany motyw tajemniczości, pewnych podejrzeń, które w nas wyzwalają. Nawet ich zwyczajne rozmowy nie kończą się zwyczajnie, nie chodzi o podejrzenia z których chcą się wyspowiadać, tylko o drobne szczegóły na które zwracałam uwagę. Można by rzec, że wciąż miałam na nich oko;-) Z biegiem czasu co nieco zacznie się wyjaśniać, ale nie takiego obrotu sprawy się spodziewałam. Tym bardziej zachowania pewnych osób były dziwne. Przez długi czas miałam nadzieję, że dziecko się odnajdzie. A czy tak się stało? Czy możliwe jest, że została porwana, tak jak ktoś tutaj zasugerował? A może miała niefortunny wypadek? Albo... W sumie doczytajcie sami:-) Koniec jeszcze długo będzie dźwięczał w waszej głowie...