Inne tonacje ciszy

Remigiusz Mróz to autor, którego nie trzeba nikomu przedstawiać. Bardzo lubię jego książki, więc każdą nowość niezależnie od tematyki biorę w ciemno. Tak było i tym razem. Czy było warto? 'Kiedy otwierałam oczy, miałam wrażenie, jakbym wynurzała się z całkowitej otchłani. Jakby aż do tego momentu świat nie istniał, a ja dopiero się narodziłam.' Aspen budzi się w szpitali i nie ma pojęcia kim jest. Co więcej, nie pamięta absolutnie niczego. W pokoju szpitalnym widzi chłopaka, którego nie rozpoznaje. I podświadomie zdaje sobie sprawę, że przyniósł ze sobą kłopoty. Czy faktycznie tak było? I dlaczego Grayson angażuje Aspen w odnalezienie dawno zaginionej kasety magnetofonowej? Jak może czuć się człowiek po przebudzeniu w szpitalu, kiedy nagle zdaje sobie sprawę, że nie pamięta swojego życia? Prawdopodobnie jest to cały wachlarz emocji i one wszystkie towarzyszą Aspen. Zaniki pamięci są poważne do tego stopnia, że dziewczyna nie pamięta nawet swojej najbliższej rodziny. Nic więc dziwnego, że to Grayson staje się jej najbliższy. Był pierwszą osobą, którą zobaczyła zaraz po przebudzeniu i w zasadzie jedyną, jaką miała w 'nowym życiu'. Niech was nie zwiedzie kolorowa okładka, bo historia wcale nie jest lekka. Wręcz przeciwnie, jest wręcz przepełniona emocjami. Pewne wydarzenia naprawdę nie powinny mieć miejsca, a jednocześnie wręcz wołają o kontynuację. 'Samo w sobie było to absurdalne, bo nie istniało żadne życie, do którego miałabym wracać. Wszystko zaczynało się dla mnie na nowo, a ja miałam czystą kartę do zapisania.' Pomimo historii zupełnie innej niż kryminały, do których autor nas przyzwyczaił nie zawiodłam się. Świetnie się bawiłam podczas lektury i trzymałam kciuki za główną bohaterkę. I o ile zaczynając tę książkę nie wiedziałam, że to będzie seria o tyle teraz nie mogę się doczekać kolejnego tomu! Wiele kwestii pozostało nierozwiązanych, więc mam nadzieję, że wkrótce poznamy dalsze losy Aspen. A wam polecam pierwszy tom, naprawdę warto! 'Zamknęłam oczy i opuściłam głowę. Czułam się pokonana. Życiem, współczesnym światem i tym, co go napędza.'

Aspen Wakefield to młoda dziewczyna rozpoczyna college i uważa, że jest na wszystko przygotowana. Nie przewidziała tylko, że tego dnia przez rozpędzoną ciężarówkę straci matkę, a sama trafi do szpitala. Przez dwa tygodnie była nie przytomna, a przy jej łóżku był pewien chłopak. To jego pierwszego zobaczyła gdy otworzyła oczy. Nie wiedziała kim on jest, kim jest ona sama. Co stało? Wiadomość o tym, że jej matka zmarła również nie wywarło na niej żadnych emocji. Aspen ma amnezję. Grayson Jayce to tajemniczy chłopak, który nie za bardzo wzbudzał moją sympatię. Spotkanie z nim skutkowało problemami. Grayson szukał kasety magnetofonowej. Dlaczego mu na niej tak zależało? Czy Aspen odzyska pamięć? Komu będzie mogła zaufać? Przekonacie się sami. Nie jestem fanką twórczości Remigiusza Mroza, ale postanowiłam dać szansę tej książce. I uważam, że jest to lektura o wiele lepsza niż inne, które czytałam tego autora. Książka ta kierowana jest głównie do młodzieży, ale jeśli mam być szczera to nie wiem dlaczego. Myślę, że jest przeznaczona dla każdego bez względu na wiek. Autor stworzył wspaniałych bohaterów, którzy potrafią wzbudzić wiele emocji. „Inne tonacje ciszy” to kryminał posiadający wątek romantyczny. Zazwyczaj sceptycznie podchodzę do takiego połączenia, ale tutaj bardzo podobał mi się tej zabieg. Akcja książki jest taka jaką lubię. Nie za szybka, ale też nie dłuższy się. Książka porusza również trudne tematy. Jej zakończenie może nie wstrząsa, ale sprawia, że książkę jako całokształt odbiera się dobrze. Jeśli szukacie dobrego kryminału dla nastolatka (i nie tylko), to bardzo polecam „Inne tonacje ciszy”.

"Tri­ni­ty Col­le­ge. Coś mi to mó­wi­ło, ale po chwi­lo­wym za­sta­no­wie­niu uzna­łam, że moje je­dy­ne sko­ja­rze­nie to uni­we­rek w Du­bli­nie, na który po­szli bo­ha­te­ro­wie "Nor­mal­nych ludzi" Sally Ro­oney. Myśl, że le­piej pa­mię­tam życie fik­cyj­nych po­sta­ci niż swoje, po­win­na mnie za­nie­po­ko­ić, z ja­kie­goś po­wo­du była jed­nak ko­ją­ca. Zu­peł­nie jak­bym nagle uzy­ska­ła po­twier­dze­nie, że mam nie­ogra­ni­czo­ną licz­bę przy­ja­ciół. Pa­mię­ta­łam nie tylko Ma­rian­ne i Con­nel­la, ale także Rue i Jules z "Eu­fo­rii", Lily i Atla­sa z "It Ends With Us", ojca z synem z "Drogi" McCar­thy’ego oraz Dy­mi­tra, Iwana i Alo­szę z "Braci Ka­ra­ma­zow". Może tyle wy­star­czy­ło? Może nie po­trze­bo­wa­łam wię­cej?" 🎧🎧 Zupełnie się tego nie spodziewałam. "Inne tonacje ciszy" to z jednej strony historia dosyć znajoma, z drugiej kompletnie inna niż wszystkie. Czuć w niej ducha amerykańskiego kina drogi, tylko zamiast podróży przez cały kraj, Aspen i pozostali bohaterowie podróżują po Hartford, aby rozwikłać zagadkę ukrytą na kasecie magnetofonowej. Dla dziewczyny, to także wędrówka w kierunku odzyskania utraconych wspomnień. Początek zapowiada opowieść z nurtu new adult, później dochodzi do tego wątek sensacyjny, a koniec... cóż powiem tylko tyle, że wciąż o nim myślę. Szokujący i nie do przewidzenia, ale dzięki temu wybrzmiewa jeszcze mocniej. Dajcie też tej historii odrobinę czasu, żeby się rozkręciła i koniecznie odpalcie playlistę na Spotify. A tak w ogóle to nie czytajcie też za dużo recenzji, po prostu dajcie się ponieść. Moje pierwsze spotkanie z Remigiuszem Mrozem wypadło o wiele lepiej niż przewidywałam.