Jak sprzedać nawiedzony dom

Muszę to zaznaczyć, okładka to prawdziwy sztos. Gładka i chropowata w miejscach, gdzie zasugerowane jest przetarcie książki. To wszystko wprowadza nas w niepokojący klimat i przygotowuje na to, co nadejdzie. Sama historia nie straszy, ale jest bardzo niepokojąca. Wciąż natrafiamy na klimat niedokończonych zdarzeń, które sugerują temat, a co by było gdyby? Myślę, że powieść zawiera w sobie wiele cennych aspektów. Opowiada o rodzeństwie, które nagle zostaje pozbawione rodziców. Zwłaszcza Louise często przypomina sobie jak rzadko ich odwiedzała. Niby wydaje jej się, że znała ich dobrze, jednak później już nie jest tego tak pewna. Wciąż zaznacza, że jej rodzina zawsze była normalna, lecz wymienia przy tym rzeczy o których niektórzy z nas mogli tylko pomarzyć. Wymienia przy tym teatrzyk z lalkami i charytatywne prace. Dla innych ich rodzina była wyjątkowa, ,,odjechana" jak ich nazywali. Ona tego nie dostrzegała, bo miała zbyt wiele, by móc to docenić. Wie, że cokolwiek postanowi, to musi się podzielić spadkiem z bratem. Tutaj ocenia go, a nie mamy wyjścia, tylko jej wierzymy. W pewnym jednak momencie wychodzi na to, że nie do końca znała tych, których tak rzadko odwiedzała. Próbując samodzielnie uporządkować dom, wciąż natrafia na lalki matki, które się w nią wpatrują. W telewizji wciąż wyświetla się ta sama reklama i rzeczy zmieniają swoje miejsce. Ona tłumaczy to próbą wygonienia jej z domu. Osądza nawet konkretną osobę, jednak czy zawsze musi mieć rację? A co jeśli to nie ktoś, a coś nie chce by pozbyła się rzeczy, które według niej nie mają żadnej wartości? Długo czekałam na tą książkę, a kiedy przyszła, dawkowałam ją sobie na kilka dni, by tak szybko nie tracić tematu, który uwielbiam. Nawiedzone domu od zawsze były moim największym hobby. Niektórzy nawet myślą, że to pisarze je wymyślili. Nie wiedzą, że to na nich się wzorowali. Sama wiem, że rzeczy i domy mają duszę. Przez lata przyjmują emocje i dźwięki, a kiedy nikt w nich nie mieszka, oddają te wibracje tym, którzy przybyli, by je podziwiać. Wiem, co mówię. A opowieść polecam:-)

„Jak sprzedać nawiedzony dom” autorstwa Grady Hendrix’a to książka po której oczekiwałam naprawdę dobrego horroru przyprawiającego o dreszcze i niestety troszeczkę się zawiodłam. Całościowo fabuła jest naprawdę ciekawa i czyta się ją naprawdę bardzo szybko. Tym bardziej, że książka napisana jest lekkim piórem okraszonym dawką ironii co w przypadku tego Autora jest naprawdę świetne. „Jak sprzedać nawiedzony dom” to książka momentami zabawna, przejmująca, nawiązująca do dość ważnych tematów związanych z relacjami rodzinnymi i społecznymi, ale brakuje w niej elementu dreszczyku, którego tak bardzo oczekiwałam. Po przeczytaniu około 1/3 fabuły zaczyna się robić mroczniej, laleczki zaczynają odgrywać coraz to ważniejszą rolę to jednak i tak jest to jeszcze wersja light, w której niby coś się dzieje, ale o strachu (przynajmniej w moim przypadku) nie ma tutaj mowy. Bohaterowie są ciekawie skonstruowani, a Autor poświęcił dużo uwagi, aby oddać ich emocje, cechy, a przede wszystkim relacje jakie panują pomiędzy poszczególnymi postaciami. Otrzymujemy tutaj ciekawą mieszankę osobowości, relacji pomiędzy dziećmi, a rodzicami i oczywiście pomiędzy samym rodzeństwem. Wśród tajemniczych wydarzeń, momentami wręcz surrealistycznych i groteskowych rozgrywają się prawdziwe ludzkie dramaty uświadamiające Czytelnikowi co jest w życiu ważne i jak ważne są poprawne relacje w rodzinie. Jak zachowanie rodziców może rzutować na więzi ich dzieci, a także relacje społeczne w dorosłym życiu. Dlatego muszę przyznać, że odsuwam na bok fakt, iż miał to być horror i patrzę na tę książkę przez pryzmat poruszonych tematów. Wtedy okazuje się, że w „Jak sprzedać nawiedzony dom” kompletnie niczego mi w niej nie brakuje. „Jak sprzedać nawiedzony dom” to połączenie grozy z groteską, a to sprawia, że książka ta jest na swój sposób wyjątkowa i przede wszystkim mocno angażująca oraz wciągająca. Pomiędzy scenami humorystycznymi przeplatają się ważne przesłania, a absurdalne zachowanie bohaterów momentami sprawia, że aż chce się płakać z ludzkiej głupoty tym bardziej jeżeli uświadomisz sobie, że podobne postępowanie odbywa się i w normalnym życiu.