Jakby jutra miało nie być

"Nie może mi tego obie­cać. Tłu­mię płacz, za­ci­skam usta. Żal roz­ry­wa mi serce. Przed mo­men­tem czu­łam, że wy­gra­łam wszyst­ko. Dla­cze­go teraz mam wra­że­nie, że wszyst­ko tracę?" Myślałam, że będzie słodko, romantycznie i uroczo, a było, dosyć traumatycznie, zwłaszcza, że zupełnie nie spodziewałam się tego, co tu się wydarzyło. "Jakby jutro miało nie być" to opowieść o miłości, która pojawia się nieoczekiwanie, o trudnych relacjach rodzinnych i skrywanych uczuciach, które prowadzą do tragedii. Jest naprawdę ciekawie i do samego końca nie będziemy pewni czy Oliwia i Adam odnajdą swoje szczęśliwe zakończenie. Zabierając się za lekturę przygotujcie się, że doświadczycie całego wachlarza emocji i że pochłonięcie tę historię za jednym razem.

,,Nasze spojrzenia krzyżują się i choć mam wrażenie, że w jego oczach widzę kompletną pustkę, mój oddech przyspiesza. Jasny gwint! Nie wiem, co się ze mną dzieje. Chrząkam, starając się pozbyć niekomfortowego uczucia(...) Czuję jak uderzenie gorąca rozpala mnie od środka. Ściska mnie w gardle". Początkowe spotkanie Oliwii i Adama nie wypada najlepiej. Ona czuje to, co w cytacie, a on ledwo ją zauważa. Za to jej siostra wciąż mizdrzy się w jego stronę chwiejna od nadprogramowych procentów, których nie brakuje i jemu. Nie wie co się z nią dzieje, gdyż nie podejrzewała siebie o takie uczucia względem osoby, która była podejrzana o morderstwo własnej małżonki. Jednak jej przeczucia, że to dopiero początek złych wydarzeń, całkowicie się sprawdziły. No któż by sobie odmówił przystojniaka w mundurze? Z pewnością nie jej siostra Malwina. Zamierza bowiem go zdobyć i wykorzystuje do tego swoją siostrę. Kiedy jednak Oliwia wyrusza na spotkanie z Adamem nic nie dzieje się tak jak powinno. Odkrywają bowiem swoje prawdziwe osobowości, zdejmując klapki z oczu, które przykleili im obcy ludzie. Czy jednak to wystarczy? Co musi się stać, by ujrzeli się takimi jakimi są? Jeśli jest na świecie jeszcze ktoś, kto nie zna pióra autorki, to niech żałuje, bo nikt tak malowniczo nie opisuje emocji jak właśnie pani Weronika Tomala. Jej książki się pochłania jakby faktycznie jutra miało nie być. Tekst to prawdziwa delicja, gdzie wiemy o tym, iż środek składa się z galaretki, tylko nie wiemy o jakim smaku. Niby jej pióro jest proste, ale tak prawdziwe, tak ozdobne jak pióro pawia. Nie można jego nie podziwiać. Coollen Hoover byłaby z niej dumna:-) Książkę czytamy w pierwszej osobie z perspektywy postaci której imię widnieje w nowym rozdziale. Bohaterowie są dobrze przedstawieni pod względem uczuć i wyglądu, choć będzie to rozłożone w czasie. Każdy z nich skrywa jakąś tajemnicę, która wychodzi dopiero na końcu. Przy tej pozycji zaskoczy was uczucie wzruszenia, ale nie powiem dlaczego. Nie będę się rozdrabniać, po prostu bardzo ją wam polecam!

„Jakby jutra miało nie być” to historia samotnego mężczyzny, któremu życie dało w kość. Adam Wejchera to żołnierz, który często wyjeżdża na misje. Jest wdowcem oskarżonym przez lokalnych mieszkańców o zamordowanie żony. Prawda jest jednak zupełnie inna. Popełniła ona samobójstwo a Adam przez lata nie mógł pozbyć się uczucia, że to przez niego żona odebrała sobie życie. Pewnego dnia na drodze Adamowi stanęły dwie siostry. Nachalna Malwina i Oliwia. Ta druga była bardziej zrównoważona. Wpadka Malwiny nie układa się tak jakby sobie wymarzyła. Żali się Oliwi, a ta z kolei niewiele myśląc biegnie do Adama by mu dobitnie powiedzieć co o nim myśli. Z czasem ta dwójka zbliża się do sobie, a wzajemne uprzedzenia znikają. Ale początkowa niechęć do siebie to najmniejszy problem z jakim przyjdzie im się zmierzyć. Co takie wydarzy się w ich życiu? Czy Malwina i rodzice dziewczyn zaakceptowali ten związek? I czy udało im się na przekór wszystkim być razem? Przekonajcie się sami. Tak jak wspomniałam, autorka potrafi dostarczyć czytelnikowi niemało emocji. Od irytacji, wzruszenia, smutku, uczucia niesprawiedliwości po radość i ulgę, że prawdziwe uczucie ma szanse przetrwać wszystko. Moją ulubioną postacią jest Adam. Pani Weronika odkrywała przed nami jego cechy charakteru stopniowo. Prawie do końca zadawałam sobie pytanie, jaki on miał udział w samobójstwie żony. Autorka pokazuje również, że warto czasami pozbyć się uprzedzeń i nie zwracać uwagi na to co inni mówią o kimś. Często jest to bowiem, tylko głupie, ludzkie gadanie, które rani ludzi. Książka należy do tych co z jednej stronie chce się już wiedzieć jakie będzie zakończenie, a z drugiej ma się ochotę z bohaterami pozostać dłużej. Niedługo już za oknem zaświta do nas jesień. Powieść polecam na tę porę roku, która otuli niczym koc i pozwoli na chwilkę zapomnieć o otaczającym nas świecie.

Najlepsza książka Weroniki Tomali. Nietuzinkowa, niebanalna. Zwroty akcji, barwni bohaterowie. Super się czyta.