Jej wysokość kurtyzana

Lubię książki, których akcja osadzona jest w XIX wieku. Mają one swój niepowtarzalny klimat, który kojarzy mi się z jesienią. Z czymś co było czasami kolorowe, z czymś co było szare jak jesienne dni. Z czymś co przysnęło jak spadający liść. W epoce tej oprócz wystawnych bali liczyło się również inne życie. Mniej kolorowe. A wśród obu środowisk były kobiety, które pragnęły czegoś więcej od życia. Estera miała 17 lat, gdy jej rodzice postanowili wydać ją za mąż. Ich wybrankiem był Francus, który wydawało się, że jest bogaty. Dziewczyna zgodziło się, bo w końcu dzięki niemu będzie mogła uciec od biedy i być może znaleźć się w Paryżu. Przyjęła po ślubie imię Teresa. Urodziła dziecka, ale nigdy nie czuła się w tym małżeństwie szczęśliwa. Uciekła od męża i udała się do Paryża, gdzie stała się kurtyzaną. Tak poznała pianistę Herza, z którym związała się na dłużej. Znowu zaszła w ciążę i znowu miała podobne podejście do dziecka. W końcu stała się markizą de Paiva oraz hrabiną. Mężczyźni ją kochali i byli w stanie jej dać wszystko. Pałace, biżuterię i miłość. Jej wciąż było mało. Każdy kolejny jej związek, był szczeblem na drabinie do pełni szczęścia. Ale szczęścia płynącego z rzeczy materialnych, nie z miłości. Była chytra, bezwzględna, wyrachowana. Zatajała prawdę o swoich poprzednich związkach, dzieciach i swoim wieku. Dla mnie była zepsutą kobietą, która nie znała granic kłamstwa. Wszystko to mam wrażenie, że doprowadziło ją do obłędu. Z drugiej strony uważam, że ją za silną i konsekwentną ozdobą. Od dzieciństwa miała jeden cel w życiu. Żyć wygodnie i być bogatą. Żyła w czasach, w których kobiety nie miały za dużo do powiedzenia. Jednak ona potrafiła przebić ten mór i wydaje się, że to ona rządziła męskim światem. Dla niej wybudowano pałace i obdarowaną biżuterią wartą miliony. Jeśli chcecie w szczegółowo poznać bliżej życie La Paiva koniecznie sięgnijcie po „Jej wysokość kurtyzana”. Książka chociaż nie jest cienka czyta się ją bardzo szybko. Gdy zaczęłam czytać tę powieść, nie mogłam przestać. Odkładałam ją i cały czas myślałam o tym co jeszcze wydarzy się w życiu Teresy. Autorka posiada lekkie pióro. Wspaniale ukazała portret psychologiczny La Paiva. Drugoplanowi bohaterowie również zostali świetnie wykreowani. A jeśli do tego dodamy cudownie oddany klimat XIX wiecznego świata, to lektura staje się idealna. Bardzo polecam!