Kałużysko

Kuba miał sześć lat i swój własny, dziecięcy świat. Miał mamę, tatę, młodszą, niesforną siostrę i starszego brata Emila, z którym uwielbiał się bawić i spędzać czas. Jego brat miał już osiem lat, chodził do szkoły, ale nie radził sobie zbyt dobrze z nauką. Miał też trudne relacje z rówieśnikami. Emil ze wszystkich sił „próbował być taki, jaki być powinien”. Pewnego dnia coś w nim pękło, nagromarzone emocje przelały się. Kuba nie rozumiał co się stało... Jego brat nie chciał być chłopcem, nie chciał nic - chciał być tylko kałużą. Wolał być wodą, bo woda nie czuje. Kuba nie wiedział jak powinien się zachowywać, czuł momentami złość na brata. Widział jednocześnie jak cała rodzina wspiera Emila w jego chorobie i pomaga mu wrócić do siebie. Chłopiec zastanawiał się czy może się bawić, czy może się śmiać, czy nie urazi tym swojego brata i czy przez to, ten nie poczuje się jeszcze gorzej. Martwił się czy Emil kiedykolwiek przestanie być „kałużą”. Mama spokojnie tłumaczyła Kubie: „Czasami trzeba jednak na kogoś poczekać. Aż ten ktoś odnajdzie siebie. W trakcie czekania należy dalej żyć, żeby taki rozlany Emil miał do czego wracać.” „Kałużysko” to przejmująca opowieść, która porusza trudny temat depresji u dzieci. Wszystko przedstawione jest z perspektywy sześcioletniego Kuby, którego brat zachorował na tę chorobę. Będzie to idealna propozycja dla dzieci, które mają w swoim otoczeniu osobę borykającą się z depresją. Pokazuje jak żyć obok, jak się zachowywać i jak wspierać bliską osobę w walce z chorobą. Choć momentami ta opowieść rozrywa serce, to nie brak tutaj humoru i zabawnych sytuacji. W końcu Kuba jest tylko dzieckiem, podobnie jak jego mała siostrzyczka i kuzyni, którzy także pojawią się w tej historii. Mają zwariowane pomysły, wymyślają szalone zabawy i robią psikusy. To książka nie tylko dla dzieci, ale również dla dorosłych. Opisuje depresję w sposób metaforyczny i delikatny, ale jednocześnie prawdziwy. Pokazuje emocje i uczucia, które targają innymi członkami rodziny. Na końcu znajdują się pomocne porady i wskazówki.

Jedna z najmądrzejszych, najbardziej poruszających i potrzebnych książek, jakie przeczytałam przez cały miniony rok - "Kałużysko" autorstwa Anny Augustyniak, zilustrowana przez Kasię Augustyniak. Książka porusza bardzo ważny i aktualny temat dziecięcej depresji. W bardzo metaforyczny sposób opowiada o tym jak nadmiernie obciążone trudnymi emocjami dziecko niepostrzeżenie wycofuje się, znika lub... rozlewa się, tak jak Emil. Chłopiec doświadcza w szkole zbyt wielu oczekiwań ze strony zarówno nauczycieli, jak i rówieśników, którym nie jest w stanie sprostać. Powoli ogarnia go złość, smutek aż w końcu odrętwienie, w którym odnajduje poczucie bezpieczeństwa i jednocześnie traci wszelką radość i chęć do aktywnego udziału w toczącej się wokół rzeczywistości. Wszystko to dzieje się na oczach jego młodszego rodzeństwa. Zmartwieni rodzice szukają sposobu na odzyskanie syna. Kuba tęskni za starszym bratem, czasem odczuwa też złość, ponieważ nie do końca rozumie to, co dzieje się z Emilem, ale zabiera wszędzie ze sobą rozlanego brata, którego mimo wszystko chce mieć blisko. Czy wśród kochającej rodziny Emil zechce powrócić...? Jak często rozmawiamy z dzieckiem o tym, co czuje i co dzieje się w jego wnętrzu? Depresja dziecięca istnieje i ważne jest, by w porę zauważyć i właściwie zareagować, gdy coś dzieje się z młodym człowiekiem. Zbyt duże oczekiwania i presja ze strony otoczenia niejednokrotnie mogą doprowadzić do poważnych problemów, a nawet tragedii. Bądźmy blisko naszych dzieci i bądźmy uważni na ich potrzeby. Ta książka jest tak ważna i potrzebna, że powinna znaleźć się w każdej domowej i szkolnej bibliotece. Powinnien przeczytać ją każdy rodzic, opiekun i pedagog.

Tak jak Emil, bohater "Kałużyska" rozlewa się, gdy przestaje być dobrze, tak ta książka rozlała się we mnie. Pewne szczeliny wypełniła, a innym pozwoliła się otworzyć. I choć to opowieść o depresji i wydawać by się mogło, że przez to nie jest dla każdego, to jednak jej autentyczność porusza dogłębnie. A przez to właśnie staje się uniwersalna. Bo to nie tylko książka o depresji u dzieci. To również apel o uważność dorosłych. O ich bliskość, zrozumienie i czujność. To także afirmacja życia w wiosce tworzonej przez ludzi serdecznych i dobrych. To wreszcie opowieść o emocjach. Tych zepchniętych na samo dno i tych, które gorączkowo szukają ujścia. Anna Augustyniak o depresji pisze z perspektywy Kuby, brata Emila, który jest już tak bardzo zmęczony dopasowywaniem się do szkolnych ram, że pewnego dnia po prostu rozlewa się w przedpokoju. Zamienia się w kałużę, przestaje czuć i nie ma siły, aby stać się na powrót sobą. Oczami Kuby obserwujemy całą rodzinę. I nie ma tu rozpaczy, niecierpliwości czy domorosłego terapeutyzowania. Jest za to przestrzeń na rozmowy, na bycie blisko, na współtowarzyszenie w chorobie. Jest czas na złapanie oddechu i małe radości. Na wyhamowanie pędzącego życia i otulenie się tymi, którzy są życzliwi. "Kałużysko" jest książką kojącą i łagodzącą trudne emocje. Dużo wyjaśnia, ale nie moralizuje. Tłumaczy, ale nie edukuje i nie ocenia. Opowieść jest niebywale wyważona, a szacunek do niedorosłego czytelnika i niedorosłej czytelniczki wyczuwalny jest w każdym zdaniu. Anna Augustyniak depresji nie ubarwia i jej nie umniejsza. Pisze o niej na poważnie. A metafora rozlanego Emila trafia prosto w serce. Tę przepiękną historię zilustrowała Kasia Augustyniak. Obrazy utrzymane są w trzech kolorach: czarnym granatowym i żółtym. To symboliczne barwy. Niebieski zarezerwowany jest dla Emila, dla jego łez, dla deszczu. Żółty ma dawać nadzieję, być promykiem słońca, a czarny podkreśla smutek. Minimalistyczne, proste i geometryczne ilustracje nadają całości efektu retro i spajając się z treścią, tworzą jedyną w swoim rodzaju książkę ważną i potrzebną. "Kałużysko" trzeba czytać w domach, szkołach i przedszkolach. Bo depresja dotyka coraz więcej dzieci.

Każdy rodzic wie, że choroby dopadają dzieci głównie w piątkowe wieczory. Na wszelki wypadek trzymamy więc w domu termometr, leki przeciwgorączkowe i syropy na kaszel. Ale co zrobić, gdy choruje nie ciało dziecka, a dusza? Jak dostrzec symptomy? Jak pomóc? I jak rozmawiać o tym z innymi, małymi członkami rodziny? 23 lutego temu obchodzimy Międzynarodowy Dzień Walki z Depresją. Chorobą, która przez Światową Organizację Zdrowia uważana jest za czwartą, najpoważniejszą na świecie. I chociaż serce pęka, to coraz częściej dotyka ona dzieci. Nakładem Wydawnictwa Albus ukazała się niezwykła książka. Skierowana do odbiorcy w wieku ok. 5+ w czuły, delikatny sposób porusza temat depresji wśród dzieci. Emil ma 8 lat. Zmęczył się szkołą. Nie dogadywał z kolegami, bo lubił rysować chmury, ale nie lubił ćwiczyć na wuefie. Dokuczano mu z tego powodu. Emil nie lubił też mówić przed całą klasą, a czasami musiał. Często nie mógł spać. Przestał opowiadać o sobie. Nic go nie ciekawiło. Robił się coraz bardziej smutny, zły i zmęczony, aż w końcu się rozlał. I to dosłownie. Na podłodze przedpokoju jego mama znalazła kałużę w kolorze oczu Emila. I chociaż wydawało się to absolutnie nieprawdopodobne, nic nie można było z tym zrobić, oprócz przelania go do wiaderka. Zatroskani rodzice chłopca postanowili wyjechać za miasto, do babci. Całą rodziną, bo Emil miał jeszcze sześcioletniego brata Kubę i małą siostrzyczkę o uroczym przezwisku Piszczydło. To właśnie oczami Kuby obserwujemy chorującego brata. Widzimy, jak przeżywa nową sytuację, tęskni, obawia się i złości. Jak zadaje pytania. Ale jednocześnie nosi ze sobą wiaderko z falującą wodą. Jest przy Emilu. Jestem pod dużym wrażeniem, jak świetnie autorka wyważyła proporcje. Chociaż książka podejmuje trudny temat, jest ciepła i wspierająca. Są tu pełne radości momenty, dziecięca beztroska, wakacje i jest nadzieja, że Emil znowu zapragnie być chłopcem. Piękna jest ta pozycja i bardzo ważna. Otwiera drzwi do rozmowy z dziećmi o tym, czym jest depresja, jak ją leczyć i jak rozumieć swoje emocje. Bardzo polecam!