Kat

Anna Potyra to jedna z tych autorek, której twórczość zaskakuje czytelnika na każdym kroku i jeżeli już raz sięgniemy po jej książki to będziemy chcieli robić to częściej. „Kat” to rasowy kryminał, gdzie fabuła pełna jest niespodzianek, zwrotów akcji i intryguje już od pierwszych stron. Z jednej strony strony dostajemy zagadkę kryminalną z przeszłości, z drugiej morderstwa w Lizbonie i jeszcze tajemnicze samobójstwo kuzynki zamordowanego przed laty nastolatka. Gdyby jeszcze było nam mało to na deser w w tle pojawiają się funkcjonariusze SB i pamiętnik prześladowanego przez władze PRL żołnierza Armii Krajowej. Ciekawa mieszanka? Oj i to bardzo! Czy nie jest tego zbyt dużo? Zdecydowanie nie! Autorka genialnie lawiruje pomiędzy wątkami i tworzy z nich spójną całość. Narracja poprowadzona jest z perspektywy dwójki głównych bohaterów, a głos oddano także sprawcy, gdzie w formie wspomnień poznajemy jego historię zdarzeń. Głównych bohaterów polubiłam już od pierwszego spotkania i podoba mi się, że autorka nie zapomniała o zamieszczeniu w swojej najnowszej serii twardej babki :) Lucia może nie jest pełnowymiarową postacią pierwszoplanową, ale nie brakuje jej charyzmy, jest ambitna, twarda, potrafi działać pod presją i nieszablonowo, a do tego próbuje odnaleźć się w męskim świecie i wychodzi jej to całkiem nieźle. Uważam, że gdyby nie ona to w „Kacie” zdecydowanie by czegoś brakowało. Sam Branicki za to o dość ciekawej przeszłości i wielowymiarowy. Stopniowo zaglądamy pod jego warstwy, jednak i tak coś czuje, że jeszcze wiele o nim odkryjemy w kolejnych tomach. Jako były wojskowy (który notabene dostał od wojska nie tylko przeszkolenie, ale i solidnego kopa w tyłek) ma ogromne doświadczenie i nerwy ze stali. Jako wolny strzelec pomaga rozwiązywać ludziom z kasą ich problemy. Wraz z Lucią tworzą ciekawy duet osobowości, który nadał smaczku całej fabule przez którą zarwałam nockę. „Kat” to jeden z tych kryminałów, gdzie rozwiązanie zagadki wcale nie przychodzi z łatwością i nasze teorie wielokrotnie upadają. Jednak sprawia to, że czytając książkę czuje się jeszcze większe zaangażowanie, a samo zakończenie naprawdę satysfakcjonuje. Nie mogę się doczekać, aż sięgnę po kolejny tom, bo czuję ogromny niedosyt. Sądzę, że z lektury książki będą usatysfakcjonowani zarówno miłośnicy kryminałów, jak i thrillerów. Polecam!

Od samego początku do końca książki wiedziałam, że nie trzymam w dłoni zwykłego kryminału. Zresztą Anna Potyra jest niesamowitą pisarką, gdyż każda jej książka jest jest jakby tym samym, ale jednak osobnym gatunkiem literackim. Ja ją widziałam jako thriller kryminalny, gdyż mamy psychopatę, który co jakiś czas opowiada nam swoje uczucia. Twierdzi, że nie chce krzywdzić ludzi, bo śmierć mu się nie podoba. Nie lubi zwłaszcza, kiedy ofiara umiera przedwcześnie. Nie bardzo tłumaczy nam dlaczego to robi, wiemy tylko, że nie podoba mu się to, co ktoś robi, ale długo nie wiemy o co chodzi. Później wiemy, że nie może myśleć o tym, co robi, bo nie o to w tym chodzi. Czy jednak są jakieś podstawy do tego, by robił to dla siebie? A może robi to, bo musi? Bo ktoś mu każe? A może to ofiary robią coś, czego nie wolno im robić? Oj bardzo długo nie poznamy na te pytania odpowiedzi. Autorka niewiele zamieściła tekstu odnośnie osoby kata. Pojawia się rzadko, ale jego wydźwięk jest bardzo treściwy. Nie długość jego wypowiedzi jest ważna, ale sama wypowiedź. Prawie nigdy nie jest zadowolony. Nie pozostawia po sobie śladów, a przynajmniej to odkrywają śledczy. I rozpoczyna się kryminał, gdyż mamy taki fajny układ, bo śledztwo się toczy już dawno po śmierci ofiar. Jedna się pojawia, inne stały się dużo dawniej. Jest tu postać kobieca, która zauważa, że jest pewien schemat w działaniu sprawcy, ale nikt nie wie dlaczego to robi. Ofiary znikają i nawet pod kamerą nie można czuć się bezpiecznie. Rodziców zamordowanego chłopca trapi ogromna niewiedza. Nie wysłuchali swojego dziecka, kiedy chciał im coś ważnego przekazać. Odnaleziono jego ciało w pewnym stadium rozkładu. Nikt nie potrafił powiedzieć co się z nim stało i dlaczego do tego doszło. Niektórzy stracili nadzieję na jakiekolwiek wyjaśnienia, ale nie ona. Nie matka chłopca, która wciąż szuka sposobu na odnalezienie winnego. Jest zła, a nawet wściekła i szuka zemsty. A uwierzcie mi, że takie kobiety są zdolne do wszystkiego:-) Jestem pewna, że do lektury tej książki nie trzeba nikogo zachęcać. Nie wspomniałam jeszcze, że koniec sprawił, że nie mogłam w to uwierzyć. Przeżyłam nie lada szok, dlatego wiem, że i inni pomyślą o niej to samo. Jest świetna, ma szybką akcję, potrafi wybudzić ze snu i sprawi, że rodzice zaczną słuchać swoich dzieci. Nie ma bowiem nic gorszego od śmierci dziecka, które tuż przed zniknięciem chciało nam coś ważnego powiedzieć...